Beter laat dan nooit: Zuid-Afrika, de laatste bestemming van onze droomreis

Het voelt als inmiddels als een eeuwigheid geleden, dat laatste maandje Afrika. Het is dan ondertussen ook al meer dan een jaar geleden. En ik vond eindelijk de tijd en de goeste om nog eens te schrijven.
Het einde van onze bijna één-jaar-durende-reis! Zuid-Afrika: het land van de safari's, de mooiste zonsondergangen, het grappigste taaltje ooit, prachtige landschappen maar helaas ook de vele criminaliteit. En dat mochten we helaas op onze eerste dag (eigenlijk eerste uren) in Zuid-Afrika meteen al ondervinden...

Onze aankomst in Afrika verliep niet van een leien dakje. Rond 7u30 's morgens kwamen we aan in de grootste stad van het land, namelijk Johannesburg. Ook meteen de stad met de slechtste reputatie van het land. Bij aankomst haalden we zoals gewoonlijk onze bagage op en daarna ook ons autootje! Jaja, ons laatste maandje reisden we in luxe! Geen getjool met het openbaar vervoer maar ons eigen kleine autootje! Klein, maar groot genoeg  voor ons beide. Maar de glorie duurde helaas niet lang.

Bij aankomst in een nieuwe stad gingen we op zoek naar een hostel. Een hostel op voorhand boeken? Nee, wij zijn ervaren reizigers. We vinden er wel eentje als we eens door het stadscentrum rijden. Achteraf bekeken: stomste idee ooit. Je rijdt niet zomaar door Johannesburg City Centre, één van de gevaarlijkste steden ter wereld. We reden door het stadcentrum met onze huurauto en meteen voelden we aan dat dit niet de plek was waar we moesten zijn. We raakten verdwaald in de zwarte buurt, duizend man op straat, complete chaos. We zeiden nog tegen elkaar dat het hier veel te druk was en dat we hier beter zo rap mogelijk uit reden. Helaas.. Het was al te laat. Ze hadden de blanke toeristen al opgemerkt in de zwarte buurt. We stonden voor het rood licht en plots kwam er een man wel heel dicht tot bij de auto. Hij wees naar de zijkant van onze auto met een ongerust gezicht. Net alsof 'Hé, er is iets mis met jullie auto, kijk!'. Maar terwijl wij beide afgeleid waren door hem en naar rechts keken, waren er plots zeven (!) andere zwarte mannen rond onze auto die de achterdeuren opensnukten en alles pakten wat ze maar konden grijpen. Plots bevonden we ons in één van onze ergste nachtmerries. Het duurde even tegen dat ik besefte dat dit allemaal echt aan het gebeuren was. Oh en alles ging zó snel! We zagen het ene na het andere verdwijnen: onze kleine rugzak met al onze papieren, Jesse zijn trekrugzak, mijn trui,... Dus wat is een natuurlijke reflex? Uitstappen natuurlijk! (Stomme toeristen dat we waren.) Jesse zag in zijn ooghoek dat de dieven zijn trekrugzak achter een auto plaatsten en probeerde zijn rugzak terug te nemen. Maar terwijl hij dat deed, kreeg één van de dieven hem dan weer in het vizier. En ze hoopten misschien nog iets waardevol te vinden in zijn zakken. Want ja, we waren nog niet genoeg beroofd... Dus wat deden ze? Jesse al wurgend in de lucht steken om zijn portefeuille te proberen te pakken. En toen ik dat zag gebeuren, was mijn reflex natuurlijk: ook uitstappen! (Nogmaals: domme toeristen dat we waren.) En ik begon te roepen, te schreeuwen, bijna te huilen: STOP STOP STOP! Maar echt helemaal geen respons! Honderd man op straat en niemand die iets deed. Ik heb me werkelijk nog nooit zo machteloos gevoeld. Maar toen keek ik plots naar rechts. En wat zag ik daar? Ons huurautootje alleen op straat, mét de sleutels erop, de deuren open, de rest van onze bagage er nog in. Fuck! (Nogmaals: domme domme toeristen!) Er kan dus zomaar iemand met al de rest van onze spullen wegrijden! Op dat moment zag ik ook al iemand lopen richting onze auto. Die was gelukkig niet op onze auto uit maar wel op onze gsm die aan het opladen was in de autolader. Hup, die was dus ook weg! Ondertussen hadden de dieven Jesse zijn portefeuille ook mee. Jesse, toch even in schok, liep zo snel hij kon terug naar de auto en weg waren we, weg uit die verschrikkelijke buurt... Helemaal in paniek, vol schrik en lichtjesaan beseffende wat er net gebeurd was. Alles even op een rijtje plaatsen: paspoorten weg, rugzak met vliegtickets weg, souvenirs uit Zuid-Amerika weg, gsm weg,.. We waren letterlijk één uur in Afrika? Van een slechte start gesproken!
Dan maar een politiebureau zoeken. Op dat politiebureau werden we allesbehalve goed geholpen. De politieman toonde maar weinig medeleven en kwam meteen ter zake. Hij vroeg doodleuk om nog eens terug te rijden naar de plaats waar het gebeurd was om zo precies te weten te komen waar het precies gebeurd was. No way! Als we dit niet wilden doen, uit angst welliswaar, werd de politieman boos en kregen we verwijten naar ons hoofd geslingerd als: 'Het zijn dan mensen zoals jullie die zeggen dat de politie slecht is en niemand helpt maar jullie moeten ook willen meewerken hé!'. We wisten niet wat we hoorden. Uiteindelijk kwamen we tot een compromis. De politieman reed samen met ons, in de huurauto, terug naar de 'crime-scene' voor de plaatsaanduiding én gevolgd door een combi. Niet het leukste uitje maar het moest gebeuren. Daarna het papierwerk, één grote klucht! Tien keer hetzelfde verhaal vertellen tegen tien verschillende politiemannen. En eenmaal de officiële verklaring werd afgelegd, moest die politieman dit drie maal overschrijven. Een kopiemachine kenden ze blijkbaar nog niet...
Als afsluit op het politiebureau vroeg de politieman doodserieus aan ons: 'Waarom hebben jullie eigenlijk niet geschoten op de dieven?'. We geloofden ons oren niet?!! 'In Africa we shoot first and ask questions then.' Met een duidelijke ik-ga-hier-niet-mee-akkoord-blik verlieten we het politiebureau. Wat een dag!!!

De eerstvolgende dagen vond vooral ik het niet gemakkelijk om zomaar weer met volle moed door te reizen. Uiteindelijk vonden we de hoop terug en besloten we er het beste van te maken. En achteraf gezien hebben we toch een prachtige tijd beleefd in Zuid-Afrika. Voor we Johannesburg verlieten, moesten we nog een bezoekje brengen aan de Belgische ambassade om aangifte te doen van de gestolen paspoorten en daarna konden we uiteindelijk weg uit Johannesburg en op naar betere oorden! Maar voor het vertrek hadden we nog één missie. Stilletjes aan geraakte ik wel over de overval maar met één gestolen zaak bleef ik het wat moeilijk hebben, nl. onze paspoorten volgestempeld met alle landen die we het afgelopen jaar bezocht hadden. De ultieme souvenir van onze reis. We speelden wat met de gedachte van een 'wanted-affiche' uit te hangen. En zo gezegd zo gedaan. We maakten een papier: 'Have you seen two Belgian pasports?' Please call... We give you 150 south african rand.' You never know hé! Stoere Jesse ging de affiches gaan uithangen in de buurt waar het gebeurd was en ik wachtte bang af. Uiteraard liet hij al zijn kostbare bezittingen achter in de auto zodat hij geen twee keer slachtoffer werd van dieven. En raar maar waar maar na een halfuurtje kwam Jesse terug bij de auto mét goed nieuws! Iemand in de zwarte buurt had hem aangesproken en vertelde dat hij alles had zien gebeuren. Volgens hem hadden onze dieven onze enveloppe met al onze belangrijke papieren (vliegtickets, paspoorts, reisschema,...) in zijn winkel gedropt na de overval en had hij dit dan naar de Belgische ambassade gebracht. Op het eerste zicht een nogal ongeloofwaardig verhaal maar niets bleek minder waar! Eenmaal aangekomen bij de ambassade bleek zijn verhaal te kloppen. Daar lagen ze, op de tafel van de Belgische ambassade: onze reisdocumenten! Eindelijk konden we genieten van onze laatste reisbestemming: Zuid-Afrika!

Onze eerstvolgende bestemming was Entabeni National Park. Klaar voor onze eerste safari! We besloten om ons een goed te verwennen. Dit hadden we wel verdiend! En we hadden ook iets te vieren want we waren die dag 5 jaar samen! We logeerden een beetje boven onze stand in een luxetent! Echt glamping (glamorous camping) in plaats van zomaar camping! We sliepen in een luxe lodge met een echt bed, een zalige badkamer, een megaterras met zicht op eindeloze natuur en zelfs een buitendouche! Onze lodge was gelegen midden in een nationaal park. De ideale omgeving om tot rust te komen dus en op en top te genieten! Eenmaal aangekomen, ons gerief uitladen, een heerlijke maaltijd eten en 's middags stond meteen al onze eerste safari gepland! In een open safari-jeep cruisen door het nationaal park op zoek naar wildlife. Geweldige ervaring! En het wildlife liet nog niet zo lang op zich wachten. Zo mooi om te zien! Na enkele minuten zagen we een enorme kudde olifanten van heel dichtbij, daarna zebra's, wilde varkens (pumbaa!), giraffen, hertjes, twee cheetahs en op het einde zelfs een leeuw!! Onbeschrijfelijk mooi!
Ook de volgende dagen waren onze dagen gevuld met wildlife spotten. We bezochten het wereldbekende Kruger National Park en deze keer zochten we op eigen initiatief naar wildlife vanuit onze huurauto. Nogal een uitdaging maar eigenlijk ook gewoon een erg leuk spelletje. Het doel van iedere toerist in Zuid-Afrika is om de 'Big Five' te vinden: de leeuw, olifant, buffalo, olifant en neushoorn. Tot zover hadden we al de leeuw en de olifant gezien, dus 2/5! Op naar 5/5!
Niet gemakkelijk want het park is nu eenmaal zo groot als België! We reden een hele dag rond in het park op zoek naar beestjes en we zagen vanalles: nijlpaarden, olifanten, giraffen, zebra's, wilde zwijnen, neushoorns (3/5!),... We hadden bijna ogen tekort! Overal zag je wel iets! Prachtig hoe je de natuur zijn gang ziet gaan. Alle dieren samen naast elkaar!

De zoektocht naar de Big 5 werd wel een beetje een obsessie. We deden het ene na het andere nationaal park. Het doet me wat denken aan de beren-zoektocht in Canada. Met één groot verschil. De beer kregen we nooit te zien, de Big 5 daarentegen wel!
In het Hluhluwe Imfolozi Nationaal Park vervolledigden we eindelijk onze Big 5-lijst! We zagen daar alle Big-fivers behalve de leeuw! Dit laatste park was wel nogal verloederd. Het duurde ook heel de tijd enorm lang tegen dat we een dier hadden gespot. Je moest heel goed rondkijken om dan uiteindelijk soms in de verte een diertje te spotten. Na een tijdje begonnen we ons dus een beetje te vervelen. Dus besloot Jesse mij wat rijles te geven, haha! Waarom ook niet? En het ging wel vlotjes. maar dan. Ik was nog geen tien minuten aan het rijden tot we plots een ranger (soort parkwachter) tegenkwamen in een jeep. En aan zijn uitdrukking te zien, had hij duidelijk wildlife gezien! Hij deed teken dat we dichter moesten komen. Nerveus zoals ik was reden we naar hem toe. Hij vertelde dat hij een luipaard had gezien! OMG, dat wilden we ook wel zien! Hij gaf instructies waar het beest zat! Rij een heel klein beetje achteruit zei de gids. Ja lap, het is godver drie jaar geleden dat ik nog achteruit heb gereden! Stress stress! En ik natuurlijk VROOOEEM, volle gaze! Oeps, daar ging het luipaard en de ranger verstond er zich niet aan... Een 'L' op de achteruit ging meer gepast zijn. Die ging zeker gestaan hebben voor 'Lompe Lore'. Gelukkig konden we het beest nog van ver spotten. Hoe dan ook, het Big Five-lijstje was vervolledigd! De rest van de middag genoten we van de prachtige natuur en het wildlife die zijn gangetje ging: olifanten die waterpret beleefden in de rivier, een bende zwijntjes die haastig overstaken, een giraf die het bovenste blaadje van de boom probeerde op te eten, een moeder-olifant die haar kindje beschermde,... Ik kon er wel uren naar kijken. Ook zagen we in het park enorm veel neushoorns. Dit terwijl dit meestal het unieke beest is dat je niet zo snel spot. Het staat dan ook op uitsterven. Dit omdat er jaarlijks bijna 1000 (!) gedood worden door jagers die uit zijn op ivoor! Zuid-Afrika doet zijn best om de dieren te beschermen maar dit is natuurlijk geen gemakkelijke opgave. Er was dan ook een reden waarom we zoveel neushoorns zagen die dag. Blijkbaar heeft het bekende Kruger-park veel neushoorns laten overbrengen naar andere parken omdat het bekende park ieder jaar steeds meer jagers ipv toeristen naar daar trekt!

Ook de volgende dagen was het wildlife niet veraf. Als laatste nationaal park besloten we een bezoekje te brengen aan een park in Lucia, een dorpje aan zee, dat bekend staat voor de vele nijlpaarden. We reden richting het park en net toen we het park wilden binnenrijden, vroeg de vriendelijke man aan de balie: 'Je hebt toch genoeg benzine hé in je tank?'. 'Oef, woepsie! Goeie vraag! Niet dus! Eerst eens gaan tanken en we komen terug!'. We reden naar het dichtstbijzijnde tankstation. E"n probleem in het tankstation: de benzine was op! Haha, heb je dat ooit geweten? Wij vroegen wanneer er opnieuw benzine zou zijn. Hun antwoord? 'Maybe one.' 'Ah, one hour?' 'No, at one in the afternoon. Or maybe later. Maybe this evening'. (Wetende dat het dan 10u 's morgens was.). Haha typische Afrikaanse mentaliteit. We besloten helaas niet zo lang te wachten, het nijlpaardenpark achter ons te laten en richting Underberg te rijden.

In Underberg stond de Sani Pass op het programma, de hoogste bergpas tussen Zuid-Afrika en Lesotho in de omgeving van de Drakensberg. Een rit naar het dak van Afrika zoals de echte Afrikanen ons vertelden. De bedoeling: Je rijdt er mt je auto omhoog via een haarspeldbochtenbaantje tot om zo'n 2800m. We wilden dit heel graag doen maar we hadden één probleem: onze auto was geen 4x4 en kon de weg dus niet aan. We mochten rijden met ons karretje tot aan de grens met Lesotho en de laatste klim gingen we dan maar te voet doen. Maar ook de eerste klim leek niet zo eenvoudig. We werden heel de tijd voorbij gestoken door jeeps die ons weliswaar wel aanmoedigden met ons klein autootje. Met veel moeite geraakten we uiteindelijk tot bij de grens. En van daaruit gingen we dus te voet verder gaan. Ons enthousiasme daalde wel nogal snel toen we de stevige klim voor ons zagen. Maar gelukkig hadden we blijkbaar onderweg in ons autootje wat sympathie opgewekt bij mede-toeristen. Een Zuid-Afrikaanse blanke dame kwam spontaan vragen of we eventueel een liften wilden naar de top?! 'Oh, graag!'. Ze waarschuwde ons wel dat het misschien niet de meest comfortabele rit zou zijn want we vlogen in de laadruimte van een pickup wegens plaatsgebrek in hun auto! Maar geen probleem voor avonturiers zoals ons! Alles beter dan wandelen! Het werd een fantastische rit met eindeloos mooie uitzichten op de eindeloze bergen. Op een bepaald moment waren we zo hoog dat we op een plek waren met (eeuwige) sneeuw. De top was indrukwekkend maar koud en oh zoveel wind! Het uitzicht hadden we dus al snel gezien en we besloten dan maar iets te gaan drinken in 'the highest pub of South Africa' samen met onze nieuwe Zuid-Afrikaanse vriendengroepje. Ze vertelden vol liefde over hun prachtige land, gaven ons tips voor onze verdere reisroute en boden ons zelfs een slaapplek aan bij een familielid die verderop woont in een toeristisch stadje! Zalig, die gastvrije Afrikanen! Ons plan om terug naar beneden te wandelen veegden we al snel van de tafel vanwege de stevige rukwinden en we gingen op dezelfde wijze terug, in de pickup, naar beneden!
's Avonds leerden we nog wat reizigers kenden in het gezellige hostel en deden we een gezellige braai (aka BBQ in het Zuid-Afrikaans). We leerden oa een Nederlands koppel kennen die één jaar op wereldreis was samen met hun twee kinderen. Zot! Dat is sowieso één van de leukste dingen aan reizen. Je komt zoveel interessante mensen tegen met een nog zoveel interessanter verhaal. Zij hadden tien jaar geleden ook al een wereldreis gemaakt zonder kinderen en nu tien jaar laten met hun kinderen. Misschien wel een ideetje om bij te houden :-) Wel raar om te beseffen dat zij pas begonnen aan hun reis en op dat moment onze reis er bijna op zat..

Volgende bestemming: Coffee Bay, een klein primitief dorpje langs de Wild Coast. Een dorp vol lemen huisjes waar de bevolking nog erg primitief leeft. We vonden er een leuk hostel vol jong volk en ambiance. We voelden ons er meteen thuis. We kregen een welkomspintje en de baas van het hostel legde ons de basisregel uit: 'Drinken doe je met je linkerhand. Als je dat niet doet en er roept iemand 'Buffalo', dan moet je je pintje in één keer uitdrinken;' Sfeer en gezelligheid: 10/10! 's Avonds deden we een tour door het primitieve dorpje waarbij de lokale bevolking een maaltijd voor ons bereidde, zelfgemaakt (vreselijk slecht) bier proefden en leerden traditioneel Afrikaans dansen en zingen. Vooral tijdens het dansen voelde je een enorm gevoel van samenhorigheid tussen blank en zwart met als enige communicatiemiddel: dans en muziek! Gek om te zien hoe de bevolking zo in eenvoud leeft en toch zo gelukkig is. Wij Westerlingen kunnen er nog veel van leren.
Ik heb prachtige herinneringen aan Coffee Bay. We deden er samen met andere reizigers prachtige wandelingen naar oa 'Hole in a Wall', niet het ludieke vt4-programma geweest maar een wandeling naar een grote rots in de oceaan met een groot gat erin. Een prachtige wandeling langs de kliffen en langs de mooie ruige zee. We hadden prachtige djembe-avonden in het hostel, een quiz-avond met gratis oesters (bij ons een delicatesse, hier gratis vanwege het overaanbod), gezellige avonden rond het kampvuur en Jesse nam er zijn eerste surf-les! #beachboy

Op naar Grahamstown. Niet meteen de meest toeristische spot. Maar wel langs de Gardenroute, dé toeristenweg langs de kust en mét gratis slaapplaats (dankzij onze nieuwe Zuid-Afrikaanse vrienden uit Underberg).
Onderweg hadden we pech met de auto, een lekke band. Gelukkig had ik mijne garagist mee en kon hij het probleem snel verhelpen. Toen we stopten vanwege autopech stopte meteen ook een andere auto om ons te helpen. Dit bleek onze sympathieke Duitser te zijn die we leerden kennen in het vorige hostel. De twee mannen schoten meteen in actie en ik stond er bij en ik keek er naar :-)

En op enkele kilometers van onze eindbestemming hadden we nog maar eens een nare ervaring in Zuid-Afrika. Deze keer met corrupte politie-agenten! Jesse was aan het rijden en ik speelde GPS. Door mijn duidelijke instructies - uhum - moest Jesse plots een nogal slalommend manoeuvre doen op een kruispunt. Niets aan de hand, niet helemaal volgens de wegcode, maar geen achterliggers of tegenliggers dus geen probleem dachten we. Maar daar dacht de politie duidelijk anders over. Binnen enkele seconden hoorden we een politiesirene achter ons. Een combi deed teken dat we aan de kant moesten gaan. Twee dikke politiemannen, inclusief zonnebrillen en pornosnor, kwamen op ons af. Ze vroegen onze papieren en rijbewijs. Ja lap, dat hadden we niet want oh ja, we waren overvallen in jullie leuke landje! De man toonde weinig medelijden en kwam meteen ter zake. 'Okay, you made a mistake. So you need to pay!'. Wij schrokken ons rot. Dat meende hij toch niet? het was amper een fout? En ze vroegen eventjes 1000 ZAR (= ongeveer €70), cash natuurlijk! Corruptie alom! Een ding stond vast. Deze keer gingen wij niet plooien! En wonder bij wonder. Met een smoesje kwamen we er vanaf! We legden uit dat we geen geld bij hadden en ook geen bankkaarten want die waren gestolen. Gelukkig had ik een paar uur ervoor al de grote biljetten in onze rugzak gestoken. Dus onze portefeuille was dan ook 'leeg', op 30 ZAR na. En weetje wat meneer de dikke flik zei: 'Geef dan maar die 30 ZAR.'  Ik geloofde mijn oren niet! Dat is €2,5!!!! Hij was nog geen beetje beschaamd... Maar niet plooien is niet plooien dus we gaven niet toe! We legden uit dat als ons nu iets overkwam en we geen geld hadden, we helemaal niets konden doen dus dat hij dit niet kon maken! En zo kwamen we er vanaf, zonder boete! We hadden de twee politiemannen duidelijk niet blij gemaakt want hun afscheidszin was: 'We will meet again.' En weg waren wij, preus gelijk fjirtig!

Op naar onze gastvrouw, Pauline! Pauline was een supervriendelijke blanke Afrikaanse dame die ons meteen alle nare herinneringen aan Zuid-Afrika liet vergeten. Ze woonde in een prachtige villa en bood ons een aparte gastenkamer aan, een heerlijk aperitief mét diner, een avond vol leuke verhalen en duizendeneen reistips. En ze deed heel hard haar best om ons toch te doen houden van haar land. De volgende ochtend namen we afscheid van onze gastvrouw die vroeg moest gaan werken en gaf ze ons de mededeling dat we zo lang mochten blijven zoals we wilden. Daar waren we dan, alleen in haar huis! Gek hoe ze ons zo vertrouwde! Maar we zien er dan ook uit als twee engeltjes hé :-)
We gingen uitgebreid ontbijten en douchen. En enkele minuten later kwam haar kuisvrouw toe, een zwarte vrouw, om de afwas te doen. Net of we even terugkeerden in de tijd, naar de koloniale tijd, waar de zwartjes de slaafjes waren van de blanken...

Volgende stop: Jeffreys Bay, een toeristische stop langs de Garden Route. De hotspot voor surfers! We logeerden in het coolste hostel ever! Een vroegere backpacker die de wereld had rondgereisd, had nu een eigen hostel begonnen. Een hostel langs het stand: een beetje werken, een beetje zonnen, een beetje surfen, een beetje braaien,...Living the dream!

Next stop: The Crags! Die avond sliepen we in Rocky Road Backpackers, de backpacker waar een Zwitsers duo die we on the road leerden kennen vrijwilligerswerk deden. Een blij weerzien en een sfeervol hostel/tentenkamp. Gezellige avonden rond het kampvuur, bijpraten, pintjes drinken, relaxen, lang slapen, uitgaan en braai natuurlijk, heel véél braai!
De grote reden om naar The Crags te gaan was omdat in die streek de hoogste bungybrug ter wereld ligt. Zo'n 216m. Op het moment dat we er naar toe gingen, waren we nog helemaal niet zeker dat we het gingen doen maar het leek wel iets zots om onze reis mee af te sluiten!
En op de derde dag van ons verblijf besloten we ons te wagen aan dé grote sprong! Zoals de hipsters het zouden zeggen; ne keer echt YOLO doen!
Na een korte uitleg waren we er klaar voor. We waren met een groep vol toeristen die klaar waren om te springen. De stress stond op ieders gezicht af te lezen. Alleen al de weg naar de brug was al zenuwslopend. 'Shit, dat is echt hoog!'. Daarna riepen ze om de beurt een naam af en die persoon mocht zich wagen aan de sprong. In afwachting van de sprong hielden de begeleiders aka het animatieteam ons bezig! Luide muziek, dansen en springen om de stress te doen wegnemen. Dan was het mijn beurt. De begeleiders riepen in koor: 3,2,1, BUNGYYYY! Een duwtje in de rug en weg was ik! Onbeschrijfelijk!!! ZOT!!! Roepen, gillen, tieren!! En tussenin toch ook een klein beetje genieten! Zaaaaalig moment vol adrenaline! Een op en top gevoel van vrijheid! De rekker zorgde ervoor dat je meerdere keren terug naar omhoog werd geslingerd. Zo blij dat ik het gedaan heb! Hup, zo'n 216 meter naar beneden! Maar dan volgde het meest angstaanjagende gevoel. Daar ging je dan in het dal met een fantastisch zicht waar je helaas niet kon van genieten want je hing ondersteboven te wachten op iemand die je terug naar boven haalt. Dé grootste schrik: uit de rekker sleren met je voeten. Oh echt eng! Wat was ik blij toen het mannetje me kwam halen met zijn soort liftje. Terwijl hij sympathiek wou kennismaken en wat small talk deed, was ik vooral aan het na-flippen van de sprong! Maar hé, weer een vinkje op de bucketlist zou ik zeggen! Daarna was Jesse aan de beurt. Ik volgde mee op de TV. Misschien nog zotter als je iemand die je goed kent dit ziet doen. Maar zalig dat we het allebei gedaan hebben! Wat een stoer duo zijn we toch :-)
's Avond waren we doodop door alle adrenaline in ons lijf! 's Avonds nog een zalige avond in Rocky Road: kaartenspelletjes in combinatie met drankspelletjes, friday = braaiday, hot tub night in het hostel en daarna uitgaan in Plettenberg Bay! Top!

Na enkele zalige dagen in The Craggs besloten we onze wegen weer te splitsen, namen we afscheid van onze reisbuddy's en gingen we naar Oudtshoorn, bekend voor zijn struisvogels en meer bekend het struisvogel-rijden! Elk om de beurt mochten we dus op een struisvogel rijden! Weer een ervaring rijker en iets dat ik kan toevoegen op mijn CV! Sowieso!

Volgende stop: Gansbaai! Bekend om zijn walvissen spotten en 'white shark cage diving'. Maar dat laatste lieten we maar al te graag aan ons voorbij gaan. In een kooi kruipen, onder water gaan en haaien die rond je zwemmen? Neen, bedankt!
Onderweg naar Gansbaai deden we nog een stopje in Cape Afghulhas, het meest zuidelijke punt van Zuid-Afrika. Weinig te zien maar eerder een symbolisch plekje. Letterlijk het einde van de wereld. De plek waar de Indische en de Atlantische oceaan elkaar ontmoeten. Een foto-spot voor toeristen, ofcourse!

Naarmate het einde van de reis nadert, nadert ook de andere kant van Zuid-Afrika. We reisden van Johannesburg naar Kaapstad. En die eindbestemming kwam steeds dichterbij!
Op weg naar Kaapstad maakten we nog een stopje in Stellenbosch, bekend om zijn Winelands! Lekker! Ons enige doel: een wijngaard bezoeken! We sliepen één nacht in een hostel om daarna door te reizen naar Cape Town/Kaapstad.
Maar de Zuid-Afrikanen vonden het nodig om nog maar eens roet in het eten te gooien. 's Nachts braken ze in in onze huurauto! Hoeray! We hadden nog geen tegenslag genoeg gehad! Net nu ik van het land ging houden, kregen we zo'n verrassing! Opstaan met de politie aan de deur. 'Van wie is deze auto?'. 'De onze natuurlijk!'. Zes toeristenauto's op de parking en ze breken natuurlijk in in de onze!
Helaas pindakaas! Geen zotte buit voor hen, wel weer een gemis voor ons: onze hangmat en gitaartje uit Bolivia, onze (versleten) bergschoenen en mijn trui van 't Schipke (foeeii!!). Jammer! Maar we besloten om niet bij te pakken te blijven zitten en wijn te gaan proeven in de plaats!

Op naar de laatste bestemming van onze reis: Cape Town! Prachtige stad! We vonden een leuk hostel in Long Street, de meest toeristische straat van Kaapstad. En we kwamen op het juiste moment aan in Kaapstad want Friday is Braaiday = BBQ!
De volgende dagen deden we de typische toeristenspots: de souvenirmarktjes, Simons Town, Kaap de Goede Hoop (echt zo indrukkend mooi zoals je overal leest én voor mij een erg symbolische plek geworden), pinguïns spotten op het strand,... De Tafelberg was helaas geen optie vanwege het slechte weer. De drie dagen dat we in Kaapstad waren, hebben we hem maar één keer kunnen spotten zelfs!

En daarna kwam officieel de laatste dag van onze reis. Dat jaartje reizen was gewoon tot een eind gekomen. Wat een dubbel gevoel! Binnenkort zagen we al onze vrienden terug maar langs de andere kant zat het reizen er dan ook echt op!
De laatste avond gingen we dan ook dineren in stijl. Een leuk restaurantje met de typische Afrikaanse specialiteit: vlees, veel vlees! Superlekker! En een bijpassend glaasje rode wijn! Een geslaagde laatste avond die Jesse dan nog eens geslaagder maakte door dé vraag te stellen :-) Waarop ik het gepaste antwoord gaf! Daar stond hij plots met een doosje met een ring in zijn hand. Over het antwoord moest ik niet lang twijfelen. Dit jaar bewees alles. Als we dit aankunnen, kunnen we alles aan! Ja, ja, ja, ja! Een ja voor een leven samen met Jesse :-) ♥

Wat een prachtige afsluit van een prachtige en onvergetelijke reis! Prachtige herinneringen, zalige landen, indrukwekkende natuur en cultuur, zalige mensen ontmoet, zalige momenten beleefd,.. Een rugzak vol ervaring!
En zoals mijn grootmoeder het altijd zo mooi verwoord: 'Iets wat niemand je ooit meer zal kunnen afpakken!'

Ondertussen zijn we al meer dan een jaar later. Het was toch wel een aanpassing. Missen we het reizen? Natuurlijk! Maar mooie toekomstvooruitzichten maken alles goed! Samen een huisje aan het verbouwen, ondertussen getrouwd (Ja vrienden en familie, het trouwfeest volgt nog! :-) ), allebei een job die we graag doen en af en toe proberen we toch nog een reisje in onze drukke planning te verwerken. Al is het 'maar' naar Noord-Frankrijk of het Zuiden van Spanje. We genieten van alle kleine reisjes en dromen stiekem om ooit nog eens zo'n zotte reis te kunnen maken!

PS: Nog eens bedankt voor de warme ontvangst in Zaventem!

Argentinië en Brazillië

Na Bolivië was Argentinie aan de beurt. Doordat we veel langer dan gedacht in Bolivië gebleven waren, was onze tijd behoorlijk beperkt om de rest van het continent te verkennen. Er bleven nog zo'n twee weken over tot we naar onze laatste bestemming, nl. Zuid-Afrika, gingen, Maar enkele plekjes hadden we wel nog heel graag gezien in die laatste twee landen, o.a. de watervallen in Iguazu (enorme watervallen op de grens van Argentinië, Brazillië en Paraguay), Rio de Janeiro, Sao Paulo en Florianopolis (omdat mijn Leidse-Braziliaanse vriend daar woont). 

Vanuit onze laatste stop in Bolivië probeerden we zo snel en zo goedkoop mogelijk Argentinië binnen te raken. Argentinië en Brazillië zijn ook al iets meer duurdere landen in Zuid-Amerika. Een goedkoop busticketje vinden om de grens over te steken bleek een uitdaging te zijn. De goedkoopste manier bleek doorheen Paraguay te zijn. Waarom niet? Zo zien we dat land ook eens! Nog een stempeltje erbij in ons paspoort, joepie! In Villa Montes in Bolivia hadden we rond 2u 's morgens een bus richting Brazillië. Maar de Boliviaanse klok blijft de Boliviaanse klok... Op tijd? Kennen ze niet! Wij stonden stipt op tijd aan het busstation maar er was geen bus en eigenlijk ook geen volk te bespeuren. Een beetje voor 4u kwam de bus op zijn gemakje aangereden! Dat was niet goed voor mijn ochtendhumeur! Toen mochten we de bus op voor 18 uur lang, hoera! Om 22 uur kwamen we eindelijk aan in Asuncion, de hoofdstad van Paraguay. Wat ook de drukste plek van heel het land bleek te zijn. De hele rit, de volle 18 uur lang kwamen we echt letterlijk bijna niets tegen! We reden namelijk uren doorheen ´de Chaco´, een savanne-achtig gebied dat 70% van het landoppervlak inneemt maar er woont maar 4% van de volledige bevolking. Het klimaat is er namelijk bijna onleefbaar. Een erg interessante busrit was het dus niet. Eindeloze natuur maar verder niets. Geen huis, geen dorp, niets, nada! Tot je dan in het drukke Asuncion binnenrijdt. Een wereld van verschil! Plots een drukke stad met zo´n 2 miljoen inwoners. Bijna de helft van het aantal inwoners van het volledige land leeft daar! Eenmaal aangekomen in Asuncion besloten we van daaruit door te reizen naar Puerte Iguazu, een stad aan de Argentijnse kant van de waterval.  We hebben lang getwijfeld om de Braziliaanse of de Argentijnse kant van de waterval te doen maar na veel rondvragen aan andere reizigers, bleek de Argentijnse kant voor de meeste toch de mooiste te zijn!

Samen met Kim, onze Koreaanse vriend die we leerden kennen op de bus, reisden we samen door naar Argentinië. Goed voor nog enkele uren meer reisplezier! Twee bussen later en rond 9u 's morgens de volgende dag kwamen we eeeeindelijk aan op onze bestemming, Puerte Iguazu! We made it to Argentinaaa! We zochten samen met onze vriend een hostel en besloten een dagje uit te rusten na onze lange reisdagen. De volgende dag regende het de volledige dag dus leek een bezoekje aan de watervallen ook niet ideaal. Dan nog maar een dagje chillen in het hostel, genieten van het lekkere Koreaanse diner die Kim voor ons maakte en wachten op de zon!

En de volgende dag was de zon van de partij dus besloten we naar de enorme watervallen te gaan samen met Kim! En waaw, wat waren de watervallen indrukwekkend! Een enorm groot nationaal park vol watervallen. Zot om te zien hoe sterk de kracht van water is. Vanaf het eerste uitzichtpunt waren we meteen verkocht. Zo enorm groot en indrukwekkend en zo mooi. We liepen uren rond in het park van het ene uitzichtpunt naar het andere. Allemaal om ter mooist en om ter zotst! Op bepaalde plekken werden we zelfs kletsnat van de watervallen. Kortom, het was een prachtig nationaal park. Op bepaalde plekken kregen we zelfs beestjes te zien! Dus voor mij waren de watervallen zeker een niet te overslaan top-bezienswaardigheid!

Onze laatste avond hielden we een afscheidsdiner met Kim in het hostel. Deze keer was het onze beurt om te koken. Een goeie spaghetti met als dessert chocomousse! Oh, strevers dat we zijn! Een leuk afscheid. De volgende morgen kochten we nog een laatste potje dulce de leche (mijn Zuid-Armerikaanse favoriet, een mengsel van melk en suiker, een karamelachtige zoetigheid voor op de boterham, heeeerlijk!) voor op de bus en waren we klaar voor een busrit van 12 uur op naar Florianopolis in Brazillië.

Het was een kort maar onvergetelijk bezoek aan Argentinië! Na Argentinië was het tijd voor onze laatste twee weekjes in Zuid-Amerika. Er stonden nog twee weken Brazillië op het programma. Op naar Brazil, lalalalalalalaaa!

Onze laatste twee weken startten in Florianopolis, ookwel bekend als Floripa omdat het vaak vergeleken wordt met Florida. De bedoeling was om mijn Leidse vriend Giorgio daar te ontmoeten want hij woont daar maar op dat moment was hij zelf aan het reizen. Gelukkig reizen in eigen land dus ontmoette ik hem enkele dagen later in Sao Paulo. Het reizen naar Floripa verliep zoals meestal even chaotisch zoals al het reizen in Zuid-Amerika. Na drie bussen waren we eindelijk aan het juiste busstation. Daar konden we de nachtbus op naar Floripa. En daar kregen we een leuke verrassing. Voor de normale prijs kregen we plots business-class! Brede zetels, zachte kussens! Zaalig! Beste nachtrust ooit op een bus! Op naar Florianopolis!

Rond 7u 's morgens kwamen we aan. Meteen reisden we door naar Barra de Lagoa, een stukje op het eiland van Florianopolis. Meteen het echte Brazillië voor ons: zon, zee en strand! We besloten eens echt te gaan genieten! We ontdekten een zalige bakkerij met bouls de Berlin, aten een ijsje op het strand en gingen naar een plaatselijk muziekfestivalletje. Later op de avond trad de baas van ons guesthouse op in het centrum van de stad. Het werd een gezellige avond met sfeervolle muziek, sociale brazilianen en genoeg wijn! Meteen een superstart van Brazillië!
De volgende dagen in Florianopolis verkenden we de verschillende stranden en buurten. Floripa, een mooi plekje op aard.

Dan was het tijd voor Rio de Janeiro, de tweede grootste stad van Brazillië. Weer een busrit van 18uur voor de boeg, olé! Rond 8u30 's morgens kwamen we aan in het centrum van dé stad van Brazillië, Rio! Een bus naar het strand van Copacabana, waar ons hostel dichtbij ligt. Wat ook weer een uurtje op de bus was! Een iets zullen we na een jaar reizen zeker niet missen, namelijk die onmenselijk lange uren op de bus. Eenmaal aangekomen op Copacabana begon de wandeling naar ons hostel. Op booking.com hadden we gelezen dat het nogal een stevige klim was naar het hostel. En oja, dat was het zeker! Een baantje steil omhoog. Toch wel een uitdaging met die zware backpack op de rug! Aan het begin van de straat stond zelf een moto-taxi-bedrijf om de mensen naar boven te brengen. Zo steil was het dus. Misschien als we echt eens lui zijn, proberen we dit ook eens dachten we. Eerst eens stoer doen en omhoog wandelen. Een kwartiertje vloeken en zuchten maar uiteindelijk waren we aan de top van de helling, alsook aan ons hostel. Hoera! 's Middags wandelden we langs de eindeloze en mooie kust van Rio. Ooh morantisch! De volgende dag besloten we ons van onze sportiefste kant te laten zien en gingen ze lopen langs de kust. Te beginnen aan Copacabana Beach, het strand waar alles kan en alles mag! Alles draait om jezelf laten zien van je beste kant en gezien worden! Geen schaamte of gêne! Vrouwen van alle leeftijden gekleed in de kortste schortjes of de kleinste bikini's. Het echte Brazillië! Alsook de Braziliaanse konten waren aanwezig! Een looptochtje om niet snel te vergeten dus.

De rest van de dagen in Rio deden we de vaste clichés. Te beginnen met Jezeke op den berg. Hét symbool van Rio. Lang geleden dat we ons nog zo'n echte toerist voelden. Uren aanschuiven in de rij om een ticketje te kopen om dan pas 3 uur later echt naar het stambeeld van Jezus te mogen gaan kijken. Maar geen paniek. De tussentijd vulden we goed in met genieten van het zonnetje op het strand met een Caipirinha (een typische Braziliaanse cocktail) in de hand! Even later mochten we dan toch naar het stambeeld. Even in de bus, een kleine wandeling omhoog en daar stonden we dan bij de grootste Jezus ooit. Het beeld is bijna 40 meter hoog. Een indrukwekkend beeld en een nog meer indrukwekkend zicht op de stad, Sugarloaf Mountain, de oceaan en de prachtige natuur. Alsook op de vele enorme favela's (of krottenwijken). 's Avonds besloten we het Braziliaanse nachtleven te ontdekken. Lapa bleek de uitgaansbuurt dus gingen we daarheen. Enorm veel volk, de ene bar na de andere en een enorm leuke sfeer. Leuke mensen ontmoet, pintjes gedronken en tegen de ochtend waren we terug in ons hostel. Een geslaagd avondje uit!

De volgende dag hadden ze een regen-dag in Rio. Ideaal want een uitslaapdag konden we best gebruiken na een nachtje uit. Een hele dag sofa-hangen, zalig! Tot we plots iets akeligs ontdekten. We hadden allebei al een hele tijd last van enkele beten sinds onze 10-daagse in de jungle in Bolivië. De beten jeukten niet alleen maar we voelden ook echt pijn. Af en toe voelde ik een pijnlijke steek in de beet en vooral 's nachts had ik af en toe een hatelijk stekelig gevoel. We besloten het eens te googelen en kwamen uit bij 'creeping myiasis', een bizarre jungle-ziekte. Het zit zo. je hebt een muggenbeet. Een vlieg gaat erop zitten en legt ondertussen onderhuids eitjes. En die eitjes komen uit en worden kleine larven die groeien onder je huid. Ze leen onder je huid en bewegen dan ook af en toe. Wat die stekelige pijn verklaart! Ieeeeuw, net een horror-film!!! We gingen - een beetje in paniek- naar de apotheek. Maar die begreep het niet zo goed. Iets uitleggen in het Portugees leek moeilijker dan gedacht. Hatelijk toch? Net nu ik eindelijk een beetje wegkon met Spaans, komen we aan in Brazillië waar ze Portugees spreken. En iedereen vooraf maar zeggen dat die twee talen zo gelijkaardig zijn. Wel, dat zijn ze dus niet! Zelfs toen meneer de aptoheek zijn Google Translate bovenhaalde bleef het moeilijk. Gelukkig wist Google wel raad. Een plakker erop zodat de beestjes geen lucht meer krijgen en naar boven zullen komen om adem te happen. En via die adem-opening zou je de beestjes er enkele dagen later moeten kunnen uithalen. En gelukkig. Enkele dagen later konden we onszelf bevrijden van die akelige vieze schepsels! Wat een gruwelijke operatie! Bedankt Bolivië, voor de leuke souvenir van de jungle!

Een van de laatste dagen in Rio besloten we een bezoek te brengen aan een favela of krottenwijk. Een gebied met een lage levensstandaard, lage inkomens en veel criminaliteit. Je kan die bezoeken met een tour of als je stoer genoeg bent doe je het op jezelf. En die uitdaging gingen we graag aan. Jesse al iets zelfzekerder dan mij maar we besloten het toch maar te doen. Na een jaar reizen, heb je het op een bepaald moment ook gewoon gehad met tours doen met een gids. Voor de zekerheid namen we toch maar weinig waardevolle spullen mee want je komt toch maar in de armste buurten van Rio. En dat als gringo! Gewaagd. Je hoort en leest ook vaak verhalen over de favela's. Verhalen van geweld, diefstal en drugs. Geen bezoekje zonder risico's dus! Maar we hadden het natuurlijk ook niet helemaal ondoordacht gedaan. Op het net hadden we ook veel positieve verhalen gelezen over mensen die het alleen en op zichzelf bezocht hadden. Dus wisten we wel een beetje wat ons te wachten stond. We namen de bus richting Rocchina, de grootste favela van Rio. We stapten af bij de dichtste bushalte en gingen op avontuur. Erg welkom voelden we ons niet. Veel mensen staarden en keken ons weg. Gelukkig waren er anderen die wel vriendelijk lachten waardoor we het er toch maar op waagden. We besloten het eerste kleine paadje naar boven te nemen. Een beetje dieper de favela in. En dan begon het doolhof. Het ene kleine paadje na het andere. De hele tijd maakten we keuzes. Links? Rechts? Of gewoon rechtdoor? Overal kleine huisjes en winkeltjes en het was ook behoorlijk vies overal. En enorm veel volk. Wie weet hoeveel volk hier woont. Volgens de cijfers zou er zo'n 70 000 man wonen op één enkele bergheuvel.  Herinneringen van India kwamen naar boven. Alleen de koeien op de weg ontbraken nog! Uiteindelijk begon ik mij beetje bij beetje wel op mijn gemak te voelen. Angst maakte plaats voor appreciatie van de buurt. Hoe dicht die mensen samenleven. Hoe iedereen iedereen kent. Op onze tocht kwamen we ook enkele tour-groepen tegen die ons feliciteerden met ons moedig zijn! Maar op een bepaald moment werd het toch een beetje eng en besloten we terug te keren. Plots begon een groepje Braziliaanse jongeren, die duidelijk iets teveel gedronken hadden, fel te doen tegen Jesse. Duwen en trekken en vragen wat we hier eigenlijk deden. Ook zag ik op een bepaald moment iemand lopen met een revolver in zijn hand. Dat had ik nog nooit in mijn leven in het echt gezien en het maakte me enorm angstig! Misschien waren we toch wat te diep de favela ingegaan. Men zegt toch altijd over de favela's: hoe hoger, hoe gevaarlijker! De drugsbazen of gevaarlijkste mensen zouden het hoogste wonen. Als de politie dan een inval doet, kunnen zij het gemakkelijkste vluchten. Toch een andere wereld die favela's... Maar soms zie je ook wel een enorm gezellige sfeer, een sfeer van samenhorigheid tussen de mensen die er wonen. Volgens mij houden ze niet echt van indringers. En gelijk hebben ze. Sommige toeristen lopen er met een 'go pro' en grote Canon-camera in de hand en fotograferen ze mensen als dieren in een zoo. Zo onrespectvol. Wij liepen er ook wel rond. Zij waren ook wel gezien als de toerist maar de manier hoe je je gedraagt bepaalt toch ook wel veel denk ik... Op zich ben ik wel blij dat ik het gezien heb. Een heel interessant fenomeen. En of het echt gevaarlijk is? Op bepaalde stukken wel maar je de mensen toch nog hun privacy geeft, ben je wel oké denk ik. De locatie van de favela is trouwens prachtig! Het is gelegen op een enorme bergheuvel en de favela bestaat uit duizenden kleurrijke huisjes. Met een prachtig zicht op de wee. Wel ook bizar. Als je op de straat staat, zie je aan de ene kant de enorme favela en langs de andere kant de kust en het ene chique hotel naast het anderen. Twee zo'n verschillende werelden zo dicht bij elkaar. Hartverscheurend om te zien hoe mensen samen maar toch zo apart naast elkaar leven. Een heel interessant bezoekje voor een sociaal werker, dat is zeker!

De rest van onze tijd in Rio deden we de rest van de toerist-cliché-bezoeken: wandelen langs de kust en een bezoek brengen aan Pao de Acucar of de Suikerbroodberg. Een geslaagd bezoek aan Rio. Tijd voor onze laatste stop in Brazillië, alsook in Zuid-Amerika: Sao Paulo! Ongeloofelijk hoe die tijd in Zuid-Amerika weer gevlogen is!

Sao Paulo, een leuke afsluit van Brazillië. De stad op zich had voor mij persoonlijk niet zoveel te bieden: wat musea, winkelcentra, marktjes,... Het leukste was sowieso enkele keren afspreken met mijn goeie Leidse vriend Giorgio: pintjes drinken, herinneringen ophalen en het Braziliaanse nachtleven verkennen!

We hadden een fantastische tijd in Zuid-Amerika. Tijd voor onze laatste maand van onze wereldreis in Zuid-Afrika!

PS: Ja ik weet het. Ondertussen zijn we al drie weken weer thuis! Wat? Drie weken? Zot é! Binnenkort volgt dus nog wel een update van ons laatste maandje! Groetjesssss ♥

Blijven hangen in Bolivie

Oh Bolivie, de plek waar we werkelijk ons hartje verloren zijn. Wat een reis van drie weken moest worden, werd een reis van twee maand in Bolivie. Dat zegt al genoeg! En vandaag vond ik eindelijk een moment om onze fantastische ervaringen uit Bolivie eens neer te typen.

Onze eerste stop, Copacabana! Nee, niet het fantastische strand in Rio de Janeiro maar een plekje aan de grens tussen Bolivie en Peru aan het Titicaca-meer. Wat normaal volgens de reisgidsen en alle collega-reizigers die we op onze reis al ontmoet hebben een prachtig plekje moest zijn in Bolivie was voor ons een ontgoocheling. Grootste reden? Het weer was verschrikkelijk! Grijze lucht, regen, koud en kil! Plan? Vanuit Copacabana een boot nemen naar Isla del Sol of het Zonne-eiland, daar kan het weer toch alleen maar beter zijn? De naam zegt het toch zelf?! Bootticketje kopen en op naar de plek waar de boten vertrekken. En alles was weer geregeld op zijn Zuid-Amerikaans. Met andere woorden: niet goed! Alle toeristen stonden daar mooi op tijd maar er was geen bootbestuurder te vinden. En de bootbestuurders die er dan al waren, bleken van niets te weten. Een tijdje later konden we toch vertrekken. Niet de droomrit waar we van droomden. Nog altijd koud en regenachtig. Gelukkig zaten we in goed gezelschap en hadden we veel babbeling! En net toen het gezellig begon te worden, viel de boot stil, in het midden van het meer. Maar de 'kapitein' wist er wel raad mee. Hij had er niets beter op gevonden dan de motor uit elkaar te halen... Lichte paniek in de ogen van de toeristen maar na enkele minuten konden we wel weer verder varen dankzij de handigheid van de kapitein! Na zo'n drie uur kwamen we aan op het Zonne-eiland, waar de zon eigenlijk ver te zoeken was. Het was er koud en kil. Vervallen huisjes, koeien en zwijnen op straat en modder, overal modder! Dan toch maar een hostel zoeken en samen uit gaan eten met onze boot-collega's! Een probleem: we waren niet naar de bank geweest en er was geen bank op het eiland. Ongeloofelijk dat we die les nu nog altijd niet geleerd zijn! We deelden dan maar een maaltijd (soep en vis met rijst voor nog geen drie euro!). De vrouw kreeg medelijden met ons en gaf ons toch beide een tasje soep. Oh zo gastvrij die Zuid-Amerikanen! 's Avonds zochten we nog met zijn allen een plekje om ene te gaan drinken. Maar dat bleek moeilijker dan gedacht. Nadat we weggejaagd werden op een party-boot, besloten we maar gewoon ons bedje op te zoeken. Door het bankprobleem viel ons plan om twee dagen op het eiland te blijven ook in het water want twee nachten hostel betalen bleek onmogelijk met ons budget! Toen we de volgende dag wakker werden was het - wonder boven wonder - prachtig weer! En het miezerig eilandje veranderde in het paradijs op aarde! Het plan was om 's morgens nog snel eens het eiland te verkennen voor we de boot namen. Maar dat plan viel ook in het water. Jesse was die nacht enorm ziek geworden. Waarschijnlijk weer eens van het eten! Dan maar de boot terug nemen naar Copacabana. Jesse laten uitzieken in bed en ik genoot van een terrasje in het zonnetje met een prachtig zicht op het enorme Titicaca-meer! En Jesse was enkele dagen later al veel beter en dan konden we toch nog samen Copacabana verkennen en genieten van al dat moois!



Volgende stop: La Paz! Eerste indruk? Enorm groot maar op een prachtige locatie! De stad ligt namelijk op zo'n 3800 meter hoogte omringd door prachtige besneeuwde bergen. Met die hoogte wordt La Paz gezien als de hoogste hoofdstad ter wereld. Wat eigenlijk niet correct is want La Paz is enkel de administratieve hoofdstad en Sucre is de officiele hoofdstad. Maar de Bolivianen zien La Paz veel meer als hun hoofstad dan het 'kleine' Sucre. In La Paz bezochten we de bizarre heksenmarkt (waar ze oa lama-foetussen verkochten die zogezegd geluk zouden moeten brengen) en de zwarte markt (waar je werkelijk alles kan kopen en verkopen en waar gestolen goederen een tweede thuis zoeken). Dan een van de bekendste 'bezienswaardigheden' in La Paz: de San Pedro gevangenis! Graag hadden we die ook eens van dichtbij gezien. Het is namelijk een van de bizarste gevangenissen ter wereld. Men zegt dat het een soort samenleving  of dorp op zich is. In de gevangenis zouden de gevangenen er hun eigen cel kopen. Hoe meer geld, hoe groter je cel. Ook zijn er winkels en restaurants binnen de gevangenis-muren. Vele gevangenen beweren dat ze zich veiliger voelen binnen dan buiten de gevangenis. Dit fenomeen hadden we graag van dichterbij gezien. En blijkbaar kon dat! Middels een kleine bijdrage aan een tussenpersoon kan je de gevangenis bezoeken. Alles kan in Bolivie, als je er maar voor betaalt! Corruptie allom... Dan dus die tussenpersoon proberen te vinden. Men vertelde ons dat we gewoon op een bankje voor het gevang moesten plaats nemen en dat we binnen de korste keren aangesproken zouden worden door een tussenpersoon die ons in het gevang zou kunnen smokkelen. Zo gezegd, zo gedaan maar die tussenpersoon hebben we toch niet gevonden. Achteraf gezien, misschien beter zo! Een ander leuk plekje in La Paz bleek de markt 'El Alto' te zijn, waar je een prachtig zicht hebt over de grootstad. En waar we werkelijk alles verkopen! Van kledij, eten en drinken tot auto-onderdelen en zelfs hele auto's. Na wat wandelen bleken we verdwaald te raken in een soort heksen-samenleving in El Alto. Allemaal vrouwtjes in kleine huisjes die kaarten lazen om de toekomst te voorspellen, wierrook brandden, offers deden en allerlei spreuken zeiden terwijl ze rond het kampvuur dansten. Heel interessant om te zien maar we maakten toch maar snel dat we weg waren uit die buurt voor ze ons vervloekten! En nog een leuke herinnering aan La Paz: terug afspreken met mijn Boliviaanse vriend die ik leerde kennen in Leiden, namelijk Ramiro. Een leuk weerzien en veel bijgepraat met een natje en een droogje!

De laatste dag in La Paz besloten we de wereldberoemde 'Death Road' af te fietsen. Een 63 km- lange rit. Kleine nuacering: bijna de hele tijd bergaf welliswaar. De weg loopt van La Paz tot in Coroico en is uitgeroepen tot 's werelds meest gevaarlijke weg! Jaarlijks zouden dan ook 200 tot 300 weggebruikers omkomen op deze weg door busongelukken, ongelukken met vrachtwagens of door mountainbike-tochten.

Een fietstochtje niet zonder risico's dus! Rond 8u vertrokken we samen met 7 anderen en ik als enigste meisje! De tocht had ik op zich wel erger verwacht. Op sommige plekken had ik welliswaar wat schrik omdat het nogal ferm naar beneden ging en dat er redelijk wat losse stenen lagen. Zo dichtbij een klif rijden om een camion te kruisen, leek ook niet een van mijn favorieten! Toch was ik blij om het met de fiets te doen en niet met bv. de auto. Want alleen al twee auto's zien kruisen op zo'n smalle weg deed me doodsangsten uitstaan! Het fietstochtje was wel in een prachtige natuur-ongeving! Maar veel rondkijken zat er voor mij niet in want ik keek maar naar beneden naar de weg en mijn fiets dan naar de omgeving. Gelukkig was er een foto-gids mee die de nodige plaatjes maakte voor ons. Na enkele uren fietsen waren we aan de finish en konden we onszelf trots een 'death road survivor' noemen!



Na La Paz was Rurrenabaque aan de beurt. Een plekje dicht bij het Boliviaanse regenwoud en bij de Pampas (= subtropisch grasland). Een busrit van18 uren lang er naartoe!! En wat voor een rit! Ze was verdorie gevaarlijker dan onze fietstocht van de dag ervoor! Wat we dus niet doorhadden was dat de ook de bus op de Death Road moest rijden om in Rurrenabaque te geraken! De meest beangstigende rit ooit!



Rurrenabaque, een schattig dorpje dicht bij de jungle. Bij aankomst maakten we meteen kennis met het jungle-klimaat! Regen, regen, regen! En als het regent in de jungle, dan regent het ook echt! Het water viel met bakken uit de lucht. Vanaf het busstation kregen we een originele lift in de laadbak achterin de moto. We besloten de tour naar de Pampas uit te stellen voor de volgende dag want we waren doodop van de busrit! En 's middags klaarde het weer op en konden we zelfs nog een plonsje nemen in het zwembad! We waren echt in het paradijs!



Driedaagse in de Pampas: piranha's vissen, zwemmen tussen de roze dolfijnen, kaaimannen en anaconda's (enorme slangen) spotten, aapjes spotten en kleurrijke vogels, drie dagen leven op een boot en slapen in houten hutjes midden de natuur! 's Avonds salsa dansen met de gids en genieten van ons internet-loze leven! Wat wil een mens nog meer? Oja en tienduizend muggenbeten rijker na de driedaagse! En onze groepsgenote 'Jungle-Jenny' zullen we alvast ook nooit vergeten!



Na de driedaagse bleek Jesse nogmaals ziek te zijn van het eten dus werden het enkele rustdagen in Rurrenabaque en daarna besloten we op jungle-driedaagse te gaan! We kregen verschillende programma's aangebodem waarvan oa survivor of semi-survivor.  We kozen voor de semi. Wat betekent: Je slaapt een nacht in de jungle en probeert je eigen voedsel te vangen door te vissen of te jagen maar als je niets vangt, heeft de gids een reservevoorraad voedsel zodat we niet uithongeren. De driedaagse semi-survival dus! In de jungle leerden we enorm veel bij over de fauna en de flora en maakten we kennis met de meest bizarre planten. Een plant die tegengif biedt als je een slagenbeet hebt, grote mieren die je als het ware verlammen als ze je bijten, verschillende soorten lianen die we oa ook gebruikten om rivieren over te steken. Jaja, de echte Tarzan en Jane kwamen in ons naar boven! Het werd een echte survivaltocht. Rivieren oversteken aan de hand van lianen of boomstammen, spinnewebben ontwijken, mierennesten oversteken,... Het waren lange tochten door de modder in de dichtbegroeide jungle met de regenjas! De gids baande zijn weg door de bomen aan de hand van zijn machetta! En in de jungle leerden we ook schieten met pijl en boog. Wat moeilijker is dan het lijkt. En slapen in de jungle is trouwens zaaalig! Absolute stilte en het enige wat je hoort zijn dierengeluiden. Geritsel door de struiken, vogelgefluit en nog duizendeneen andere geluiden waarvan ik begot niet wist wat het was! Toplocatie om een nachtje te vertoeven. Midden in de nacht werden we wel gewekt door geritsel dat van wel heel dichtbij kwam. Meteen sloeg onze fantasie op hol! Een zwijn, een mieren-eter of misschien zelfs een tijger? We hielden ons voor de veiligheid toch maar wat stil! Als afsluit van de driedaagse maakten we nog ringen uit kokosnoten. En bij deze kreeg ik ook mijn allereerste ring van Jesse!Een leuke herinnering aan een fantastische driedaagse! Oh en voor ik het vergeet! Toen we terugvaarden naar Rurrenabaque stopten we nog aan een klein of community genoemd waar ze nog enorm primitief leven. Het hoofd van de community was net bezig een aap te braden, die hij die ochtend geschoten had om dan later op te eten. De gelegenheid om aap te proeven liet ik aan me voorbij gaan maar het choqueerde me voor het leven!



Na Rurrenabaque was het weer tijd om richting La Paz te gaan. Onze volgende stop in nl. Oruro maar om daar te geraken moeten we eerst weer naar La Paz. Het land heeft nog niet zoveel wegen! Weer18h op de bus dus, weer die death road! En de busrit duurde nog langer dan in het doorgaan want de buschauffeur besloot na een paar uur een stop in te lassen van twee uur om zo nog meer volk op zijn bus proberen te krijgen. Want meer volk betekent meer geld! En het wacht-plan had gewerkt want na die twee uur was de bus overvol! Naast ons zat een heel gezin inclusief zwijntje op een tweepersoonszit! Een meisje in een van de vuilste kleren die ik ooit heb gezien. We besloten wat koekjes met hen te delen en dat maakte hen merkbaar heel gelukkig! En dat beeld maakte ons dan weer gelukkig! Rond 6u 's morgens kwamen we aan in La Paz. De bus stopte niet in het centrum waardoor we nog een minibus of taxi moesten nemen naar ons hostel. Maar helaas stapten we de verkeerde taxi in... Een fake-taxi waarbij nog eens fake-politie instapte ook voor een fake-drugscontrole. Om een lang verhaal kort te maken: gsm's en wat geld kwijt! Schade viel nog mee. Enkel wat materiele zaken kwijt! Laffe streek maar een van de duizend verhalen die je constant hoort in Bolivie. Verkeerde moment op de verkeerde plaats!



Tijd voor Oruro! Op zich een oke plek maar niet echt een plek om lang te vertoeven. In Lauwe is er verdorie meer te doen! Maar wat er wel is en waarvoor we gekomen waren: een treinstation! Van daaruit namen we een bus naar Uyuni, bekend om de grote zoutvlakte met een oppervlakte groter dan Belgie! Bergen fruit kopen op de markt (love it! Duizenden soorten en in enorme aantallen! En voor geen geld!!) en klaar voor een treinrit van 7 uur lang! Illegaal gedownloade films bekijken op groot scherm, slapen en uiteindelijk kwamen we aan in Uyuni! En oooh wat was het er koud! Die koude had ik totaaal niet gemist! Volgende dag een driedaagse doen naar Salar de Uyuni of de enorme zoutvlakte! Maar het was meer dan enkel de zoutvlakte. We stopten ook bij een cactussen-eiland, enkele kleurrijke meren, een natuurlijke warmwaterbron, geisers en zelfs enkele vulkanen. Prachtige en unieke natuur! Wow, wow, wow! Dit deed me nog meer houden van Bolivie! Op de zoutvlakte maakte we de typische foto's en verder genoten we van een fantastische driedaagse met een topgroep! De avonden werden gevuld met kaartenspelletjes en whiskey drinken (om ons op te warmen he ;) ). Topgroep, topsfeer en top-driedaagse! En ik kreeg er nog een cadeautje bovenop van de driedaagse: een enorme snotvolling!



Volgende stop: Potosi! Bekend om zijn mijnen. Een tour geboekt naar de zilvermijnen om nooit te vergeten. We kregen als intro wat info over de coca-bladeren, dynamiet en het werk in de mijnen. Daar kregen we ook de gelegenheid om cadeautjes te kopen voor de hardwerkende mijnwerkers. De mijnen, die waren zot om te zien. De ingang van de mijn alleen al. Een klein gat en daarna begon het klimmen en dalen. Ongelooflijk om te zien hoe groot die mijn wel niet was. Maar ook supersmalle doorgangen die een enorm claustrofobisch gevoel gaf. Ook de lucht is er bijzonder ijl waardoor ademhalen enorm lastig is. De manier van werken in de mijn is ook zot. Ze werken er niet voor de overheid of voor een baas maar werken in cooperatieven of allemaal kleine gevormde groepjes. Hele dagen zoeken ze naar 'zilver-aders' die hen dan leidt naar grote voorraden zilver. Daarna brengen ze het gevonden zilver naar een expert en zien ze hoeveel ze ervoor krijgen. Ze werken lange uren en het is zeker geen job zonder risico's. Enkele keren hoor je dynamiet-ontploffingen om zo de mijn nog groter te maken en er nog meer zilver uit te halen. Zotte en bewonderingswaardige levensstijl! Een bezoekje om niet zomaar te vergeten... 's Avonds ontmoetten we nog enkele toffe toeristen in ons hostel. Belgen dan nog wel! Veel ervaringen uitwisselen en we besloten om de volgende dag samen af te reizen richting Sucre!



Sucre, de hoofdstad van Bolivie. Het voelt niet echt als een hoofdstad maar het is best wel een mooie stad met mooie gebouwen en kathedralen. We deelden een kamer samen met de Belgjes en het werden een leuke drie dagen! De eerste avond werd een typische Belgische avond! Frietjes eten, voetbal kijken en bier drinken! Afgesloten met een Traditionele Boliviaanse dans-act in het hostel! Sfeer en gezelligheid allom. De volgende dagen bezochten we de stad en een toeristenmarkt niet ver van Sucre. Daarna afscheid nemen van de leuke Belgjes en op naar Cochabamba.



Cochabamba, de stad sprak ons niet zo aan maar ze hadden er een fantastisch plekje, nl. een heerlijke markt! Ideaal om enorm goedkoop fruit te kopen, milkshakes te drinken en souvenirs te kopen. Geen memorabele plek maar wel een typisch Boliviaans plekje waar de mensen nog heel traditioneel rondlopen gewikkeld in kleurrijke doeken, enorm veel cocabladeren kauwen en waar ze vers fruitsap maken op straat (mijn Boliviaanse favoriet!) en waar de mensen zo vriendelijk zijn en blij zijn om toeristen te zien. De volgende dag namen we al de bus naar Santa Cruz om daarna een bus te nemen naar Samaipata, wat voor ons een van de mooiste plekjes ooit bleek te worden in Bolivie.



Samaipata, oooh het beste plekje ter wereld! Een fantastisch hostel (uitgebaat door een Belg dan nog wel), vriendelijke mensen, een zalige groenten-en fruitmarkt en superleuke mensen ontmoet. En weinig tot geen wifi in het dorp! Perfect! Het dorpje was ook prachtig gelegen, omringd door prachtige natuur. Daar zou ik kunnen wonen! Het ligt dicht bij een nationaal park. Dat was ook de bedoeling van ons bezoek: Amboro Nationaal Park bezoeken. En of we dat gedaan hebben? Wees maar zeker! In totaal brachten we 13 dagen door in de jungle! Opgesplitst in een driedaagse en een tiendaagse. Ja, we zijn zot! Vooraf aan onze jungle-avonturen brachten we enkele dagen door in het hostel. Een ideale plek om te relaxen en om mensen te leren kennen. Iedere avond rond het kampvuur hangen samen met mensen die muziek spelen en zingen en wijn, veel wijn. Echt een topsfeertje!Ja mama, ik word groot. Ik begin nu zelfs al rode wijn te drinken. Reden? Wijn is goedkoper dan bier dus dan passen wij ons met veel plezier aan!  Na enkele dagen hadden we onze vaste rituelen. 's Morgens verse broodjes kopen op de markt, 's middags gaan eten bij een lokaal restaurantje voor nog geen euro nalf! Voor kip met rijst en verse limonade. En vooral genieten van de rust en de natuur. Ook vierden we in Samaipata het Inca-nieuwjaar op een Inca-site. Een groot feest voor de Bolivianen! Opblijven tot zonsopgang, veel muziek, drank, gedans, kampvuurhangen en lawaai maken. Een uniek tafereel! Op het einde van het feest werden we zelfs geinterviewd door de Boliviaanse TV! Niet dat ons Spaans intussen al zo goed was maar het feit dat twee gringo's de woorden 'Bueno' en 'Magnifico' uitspraken, was genoeg voor de TV-makers!



Na enkele dagen leerden we wat mensen kennen en vormden we allen samen een groep om naar de jungle te gaan. Een supergroep. En een goeie mix! Ieren, een Kiwi en zelfs nog twee andere Belgjes! We waren klaar om naar de jungle te gaan. Rond 9u de volgende dag waren we klaar om op tour te vertrekken. Enkele uren rijden en we konden beginnen aan het avontuur! De tocht was prachtig. Alle drie de dagen. Prachtige en enorme rotsten en bergen, enorm groene natuur, rivieren oversteken, stoppen op uitkijkpuntjes en gewoonweg wandelen in een prachtige omgeving. Na een lange wandeldag zat onze eerste dag erop! We waren aan onze kampplek. Een mooi rustig plekje aan het watr omringd door rotsen en veel groen. Ideale locatie om te kamperen. Tentje opzetten, hout zoeken voor het kampvuur, koken en rond het kampvuur hangen. De mannen haalden water van de waterval en de vrouwtjes gingen koken. Het water halen bleek geen eenvoudige opdracht en onmogelijk zonder nat te worden! 's Avonds aten we verse soep, roosterden we wat nootjesm verwarmden we ons rond het vuur en werd het een gezellige avond! De volgende dag werd het een dag zonder sleuen met de rugzak. Ons gerief bleek op de kampplek en we gingen een dagje wandelen door Amboro. Rivieren doorkruisenm lianen beklimmen, bergen beklimmen, takken en bomen uit de weg snijden met een machetta en vooral veel avontuur! Klimmen en klauteren op een berg naar de top. Er was helemaal geen pad dus maakte de gids een pad met de machetta! Een beetje onverantwoord als je het mij vraagt maar een enorm leuke tocht! Best wel lastig ook. De planten geven veel tegenwerk. Geregeld bleef ik wel eens vasthangen aan een of andere boom of plant! Maar de tocht was zeker de moeite waard! Wat een top-uitzicht!!De laatste dag was vooral wandelen door de regen, uitglijden in de laatste rivier die we moesten doorkruisen en uitkijken naar de bewoonde wereld! Na enkele uren waren we terug in de bewoonde wereld. We wandelden het dorpje binnen en stormden als een gek naar een lokaal shopje. Iedereen wou wel iets dat hij gemist had op de tocht: sigaretten voor de ene, coca cola voor iemand anders maar ook fruit, nootjes en chocola! Groepsfotootje en op naar Samaipata! Douche in en allen samen uit gaan eten! We waren uitgehongerd!! Het werd een gezellige Mexicaanse avond! Eindelijk weer eens deftig en veel eten! Daarna nog allen samen op cafe. De perfecte afsluit van een machtige driedaagse!



Na de jungle hadden we vooral nood aan rust. We hielden enkele luilekkerdagen in het wondermooie Samaipata. En vooral veel eten! Schade inhalen, haha! Maar zo lang stilzitten zat er ook niet in. Sinds de driedaagse spookte het gekke idee om een tiendaagse te doen al even in ons hoofd. Nog even twijfelen maar uiteindelijk besloten we om het toch te doen! Zaterdagavond maakten we er nog een mooie avond van met alle mensen van de jungle, gingen we naar een optreden en daarna scheidden onze wegen! De Ieren naar La Paz. Het Belgisch meisje, Lien, naar Belgie. Brecht gaan reizen met zijn vriendin. En wij en Reuben, de kiwi, op naar de jungle voor 10 dagen!



En dan die beruchte zondag waren we klaar om de jungle in te gaan voor tien dagen! We zijn echt zot. Voor het vertrek nog vlug een telefoontje naar huis en gaaaaaaaaaan! Uiteindelijk waren we met vier voor de tocht (Reuben, Jesse, ik en Tristan, een Fransman.) en er gingen ook twee gidsen mee. Nog even in de auto, een stopje aan de winkel om voor 15 euro coca-bladeren te kopen en op naar de jungle! Aan de start van het park zei Carmello, onze gids, nog lachend: 'Vanaf nu is er geen weg meer terug!'. Elk kregen we nog een grote zak eten voor in onze rugzak, wat ons toch wat gerust stelde en we konden vertrekken. Eten voor zes dagen en de rest wordt jagen en vissen! De tocht ging in een stevig tempo en meteen al bergop! We kregen de eerste dag wel meteen al mooie uitzichten te zien. Het werd een lastige eerste dag. Op een bepaald moment was het uitzicht echt eindeloos! Het enige wat je zag waren bomen. Eindeloos veel bomen. Amboro is dan ook een enorm groot park. Het heeft een oppervlakte van zo'n 44 000 km2. En de komende tien dagen gingen wij daar dus in ronddolen. De eerste dag was een lange dag. Meteen een goeie training voor de komende negen dagen! Rivieren doorkruisen, berg op en berg af! Tot we uiteindelijk aan onze eerste kampingplek kwamen. En toen begon het ritueel dat we iedere avond vanaf dan gingen herhalen. Tentje opzetten, hout zoeken voor het kampvuur, kampvuur in gang steken, soep maken en rond het vuur hangen.

De volgende negen verliepen gelijklopend maar wel veel zwaarder dan gedacht. Een avontuur. Dat was het zeker. Ik denk de zwaarste tiendaagse ooit! Het zwaarste was ongetwijfeld het weer dat tegenviel. Zes van de tien dagen regende het. En als het regent in een regenwoud is het niet even voor een halfuurtje maar voor uren aan een stuk. Gevolg? De rivieren waren in een nacht tot twee meter gestegen en dus onmogelijk te doorkruisen. Daardoor moesten we meermaals twee dagen op dezelfde kampplaats blijven waardoor we achterliepen op schema en de volgende dagen nog zwaarder werden. Door de regen was al ons materiaal ook steeds nat en werd een kampvuur bouwen bijna onmogelijk. Een dag bleven we zelfs meer dan 15 uur in onze tent omdat het regen goot! Enkele keren bouwden we wel een hutje uit bamboebomen en - bladeren. Wat geweldig was! Iedereen rond het vuurtje zich opwarmen in ons eigen gebouwd hutje! Topsfeertje! Een keer kregen we ook een onverwacht en onwelkom bezoekje in ons kamp. Een groot nest termieten of grote mieren besloot te verhuizen van huisje en passeerden allemaal door ons kamp. Ze waren met honderden. En ze liepen overal! Je wist niet waar te lopen. Best is ze te ontwijken want als die in je voet bijten doet het enorm veel pijn. Uiteindelijk na zo'n paar uur vonden ze hun volgend huisje en waren wij er gelukkig van verlost!

Dan het jagen was ook een uitdaging. Door het slechte weer waren de dieren moeilijk te vinden omdat ze schuilden voor de regen. We zagen veel voetsporen van dieren, tot zelfs die van jaguars, maar zagen heel weinig dieren. Wat hebben we dan gegeten in die tien dagen? De voorraad met brood en kaas. En jagen? Het werd vooral vissen, insecten eten, kikkers vangen, eetbare paddestoelen zoeken en allerlei soorten planten eten. En we overleefden ook op onze zelf meegebrachte snacks waar we allen heel spaarzaam mee omgingen. Enkele nootjes en koekjes iedere avond om ons toch nog een beetje te vullen. De spreuk: 'sharing is caring' werd een centrale leuze in de groep! En een keer schoten we een aapje neer. (Ja sorry. Normaal ben ik niet zo maar honger doet iets met een mens.) Maar konden we het dode aapje niet meer terugvinden in de wildernis. Zo zielig. Voor ons maar vooral ook voor het aapje. In een paar dagen tijd veranderden we echt in beesten. In de Pampas-tour keken we nog liefdevol naar alle dieren die we zagen. En hier, bij ieder dier dat we zagen, kwam dezelfde vraag: 'Can we eat it?'.  Op een dag zagen we een groot hert passeren langs het kamp. Meteen de reflex van iedereen: pak het! Maar op dat moment was onze ene gids ook op jacht. En ja, met het pistool mee. Dus wat beslisten we? Schieten met de katapult! En ja, we raakten het maar het was natuurlijk niet geraakt waardoor ons voedsel rustig verder huppelde en wij met honger bleven zitten! Oh wat hebben we ons vlees gemist die tien dagen!

En dan de tocht die was ongeloofelijk. Tot op bepaalde momenten zelfs super onverantwoord. Gelukkig waren we in goede handen van twee prachtige gidsen die goed voor ons zorgden en vooral voor mij! Ik moest die tien dagen echt mijn mannetje staan tussen al die mannen. Sommige dingen waren eerlijk gezegd echt te zwaar voor mij. We staken rivieren over met een enorme enorme kracht. Moest ik het alleen moeten oversteken was ik waarschijnlijk meteen met de stroming mee. De gidsen namen telkens mijn twee handen vast, zo maakten we een slinger en staken we samen de rivier over. En dat was echt nodig. Ongeloofelijk hoe sterk water kan zijn. En hoe hoog water kan komen door een beetje regen. Op vele plaatsen moesten we de rivier oversteken met de backpack in de lucht en kwam het water tot boven onze schouders! Wat een avontuur! De tocht was op vele plaatsen echt prachtig en machtig! We kwamen op stukken waar nog nooit eerder iemand anders geweest was. We wandelden door een enorm dichtbegroeide jungle met onze backpack aan. En de gids voorop, met zijn machetta (Je weet wel. Zo'n groot samurai-zwaard). Hij kapte de doorgang door de enorme dichte jungle. We staken honderden keren rivieren over en zagen prachtige watervallen en uitzichten. Wandelden door een enorme grot en genoten van al het moois.

Maar na zo'n zeven dagen was de sfeer even toch ver te zoeken. Iedereen was moe van de zware tochten, uitgeput van het tekort aan eten en waren we vooral de regen kotsbeu! We begonnen langzaamaan te verlangen naar het wonderleuke Samaipata. Kleine oppeppertjes hielpen wel. Carmello, onze gids die terugkwam van het jagen en die twee kikkers gevangen had of iemand die een vis gevangen had. Ongeloofelijk hoe blij we daarvan werden. Ook de momenten iedere avond rond het kampvuur zijn momenten die ik echt koester. Gezellig babbelen en alle beetje eten delen die we nog overhadden. Na die tien dagen zijn we een hechte groep geworden en hielpen we ook elkaar waar nodig. Want iedereen heeft het op een moment wel zwaar gehad.

En dan eindelijk kwam die laatste dag. Het moment waar iedereen naar uitkeek. Ieder uur telden we af tot we terug waren in Samaipata, de beschaving. Waar we weer alles en zoveel kunnen eten wat we willen! Maaaaar de regen was niet enkel ons tot last geweest. Ook de omliggende dorpjes. Waardoor de weg naar Samaipata onderbroken was... De weg lag er vreselijk bij. Bomen op de weg en een berg was ingestort waardoor auto's onmogelijk nog konden passeren... En wij hadden nog een twee uur lange autorit nodig om uiteindelijk in Samaipata te geraken. Op een bepaald moment zei de gids dat hij niet zeker was of we vanavond wel in Samaipata gingen geraken. Daar ging de sfeer. We wandelden uuuuuren aan een stuk. Veel meer uren dan onze gids op voorhand beloofd had. En iedereen kreeg het zwaar. Van dorpje naar dorpje wandelen op een weg die grotendeels ingestort en kapot was tot we eindelijk een lift kregen van een Boliviaan! Oh, wat zijn we die mens ongeloofelijk dankbaar! We konden hem knuffelen! Onze redder in nood. In het dorp waar we de lift kregen, kochten we alle cake van een vrouwtje uit haar shopje en gingen we eindelijk naar huis! Naar huis! Oh wat keken we er naar uit! 's Avonds, na onze eerste douche in tien dagen, gingen we allen samen Mexiaans eten. En ja, weer elk een dubbele menu! We hadden wat in te halen! Napraten over ons zot avontuur die we nooit in ons leven zullen vergeten!!



De volgende drie dagen na de jungle bleven we nog even hangen in het machtige Samaipata. Ons favoriete dorpje ooit! Na Lauwe dan natuurlijk! En wat deden we in die drie dagen? Eigenlijk vooral eten, eten en wijn drinken! Want we hadden het verdiend en zoo gemist! We bleven nog drie dagen samen met Reuben in ons favoriete hostel. Wat hebben we een fantastische tijd gehad in Samaipata en zo'n machtige mensen leren kennen!!



Ons laatste stopje was in Santa Cruz waar we nog steeds vooral veel aten en genoten van onze vrijheid! Echt enjoying life the fullest! Nog steeds was onze goeie vriend Reuben mee tot we na drie weken eindelijk toch eens afscheid moesten nemen. Maar oh wat kijken we terug op een fantastische drie weken in Samaipata en vooral een fantastische twee maand in Bolivia! Time of my life!

Een liefde voor Peru

Na een vlucht van ongeveer 9 uur kwamen we aan in het andere Amerika, nl. Zuid-Amerika. Onderweg maakten we zelfs nog een stopje in San Salvador, beter bekend als een van de gevaarlijkste landen ter wereld. Gelukkig moesten we daar niet buiten komen en waren we veilig binnen de muren van de luchthaven. Daarna eindelijk aankomen in het langverwachte Lima. Wel niet zo´n leuk uur van aankomst. Rond 2 uur ´s nachts aankomen in dat `gevaarlijke continent`waar iedereen ons op voorhand voor heeft gewaarschuwd! En het begon al goed. Toen we de naam van ons hostel doorgaven aan de taxi-chauffeur, zei hij meteen: ´Ben je zeker dat je daar wilt slapen? Het is niet echt een buurt waar je als toerist wilt zijn. Het is een gevaarlijke buurt! Heb je al een kamer geboekt? Anders weet ik wel een veiligere buurt.´ Maar helaas hadden we dus inderdaad al een kamer geboekt... Wij hadden gewoon voor een hostel gekozen niet zo ver van de luchthaven omdat we wisten dat we laat gingen aankomen en waarschijnlijk doodop gingen zijn. Het er dan toch maar op wagen zeker? Het was tenslotte toch maar gewoon om enkele uren te slapen en daarna onze boel te pakken richting het centrum van de stad. De chauffeur (die precies banger was dan ons) bracht ons na wat aandringen toch naar het hostel en alles viel veel beter mee dan verwacht! Het was inderdaad niet de buurt waar je ´s avonds alleen in wil gaann rondlopen maar om gewoon uit de taxi te stappen en het hotel binnen te gaan, was het goed te doen! En wij waren vooral blij om een bedje te zien na de lange nacht op het vliegtuig (met wel heel veel turbulentie!!). Voila, het eerste vooroordeel van het o zo gevaarlijke Zuid-Amerika al uit de weg gegaan. We waren klaar voor ons nieuw avontuur!

De start van ons nieuw avontuur begon in Lima, de hoofdstad van Peru. En net zoals onze eerst nacht in Azië, in India, was het weer een levensgroot verschil tussen dag en nacht. De stille verlaten straat was veranderd in een drukke straat vol autogetoeter en ander lawaai. Onze eerste dag lieten we ons verdwalen door de drukke straten van Lima. En weer kwamen de herkenbare elementen van Azië naar boven: druk verkeer, vuile straatjes, allerlei straatverkopers, het ene kleine winkeltje na het andere, enz... Wat hadden we dat sfeertje gemist! 

Verder onze hoogtepunten van Peru op een rijtje:

- Spaanse moeilijkheden in Ica: Onze eerste stop in Peru na Lima. Meteen goed om gewend te raken aan de lange busritten. Een busrit van 6 uur. Wat we toen lang vonden, vinden we nu al een behoorlijk korte rit! Op de bus kregen we ook genoeg entertainment van het buspersoneel. Op een bepaald moment besloot men bingo te spelen door de micro. Leuk dachten we! Even vergeten dat we de Spaanse cijfers nog niet (goed) konden! Tellen tot tien hadden we al geleerd op het vliegtuig maar bingo gaat wel net iets verder dan tien! Gelukkig kregen we hulp van onze buurman op de bus die een beetje Engels kon. Een eerste goeie les Spaans! Gracias amigo! Die dag werd de taalbariere trouwens meer en meer duidelijk. De menu krijgen in het Spaans bijvoorbeeld en gewoon luk raak iets kiezen zonder ook maar in de verste verte te weten wat je zult krijgen. Altijd wel een leuke verrassing! Die middag kregen we een klasje Peruaanse kindjes op ons afgevuurd die maar bleven wijzen, giechelen en ´gringo!(=blanke of Europeaan)´roepen. En plezier dat ze hadden! Ongeloofelijk grappig om te zien.

- De ´oase´ van Huacachina: de topbezienswaardigheid in de buurt van Ica. Huacachina is een dorpje rond een grote waterplas midden in de woestijn. Een wonder volgens vele. Een grote toeristengrap volgens ons! Het dorpje was best wel leuk om te zien maar was een enorme toeristenattractie. Het ene hotel, hostel, resort of restaurant na het andere. En het dorpje was misschien letterlijk vier straten groot... Het dorp was ook helemaal niet zoals de toeristenbureautjes het beschreven of voorstelden op een foto. Het leek alsof het dorp helemaal afgezonderd was van de wereld en midden in de woestijn lag rond een oase van water. In werkelijkheid lag het nog geen twee kilometer van de stad Ica en werd die zogenaamde wonderbaarlijke oase gewoonweg aangevuld door een kraan waar water uitkwam. Het had natuurlijk ook best wel zijn charmes als je het zag vanop de zandduinen. Toch was het voor ons wat een ontgoocheling. ´s Avond vertelde onze hostel-eigenaar dat het vroeger allemaal echt was, maar dat de boeren al het water gebruikt hadden in de oase waardoor de bron uitgeput raakte. Om de sfeer van vroeger terug proberen te creeëren, lossen ze het op met de kraan. Niet echt te beste of de meest subtiele manier vonden wij maar aan het aantal toeristen te zien in de stad, bleek het wel te werken. Want ja, ook wij trapten in de val! 

- Een kappersbezoek voor Jesse: Weer enkele maanden later dus weer eens tijd voor een kappersbezoekje voor Jesse. Maar waar is er een kapper in Lima? De beste manier om dit te weten te komen is vragen natuurlijk, in het Spaans welliswaar. Een vriendelijke Peruaanse dame stond meteen klaar om ons te helpen. Meteen somde ze een hele hoop kappers op in de buurt. En meer. Ze stelde voor om met ons mee te gaan naar de kapper en ons zo nog beter te helpen! Oh ja, waarom ook niet? Met zijn allen kropen we een taxi in, op naar kapper James! Grappig weetje: de vrouw was niet alleen maar had haar moeder mee. Allen samen naar de kapperdus! Tijdens de rit alvast wat kennismaken adhv ons Spaans boekje. Daarna maakte kapper James werk van Jesse zijn haar, na de goeie instructies van het Peruaanse duo, en communiceerde ik wat verder met de (lieve) vrouwtjes! Kappersmissie: geslaagd!
- Een geslaagd weekendje Nazca: De topattractie in Nazca zijn natuurlijk de Nazca-lijnen. Tientallen enorm grote figuren in het woestijnzand. Van dieren tot andere geometrische vormen en lijnen. Sommige zijn wel kilometers groot. De figuren zijn tot op de dag van vandaag bewaard gebleven vanwege het enorm droge klimaat in het gebied, namelijk een constante warmte van rond de 30 graden, geen wind en vrijwel geen regen. De manier om de figuren te gaan bekijken is vanuit een vliegtuigje. Maar dat zagen wij niet meteen zitten. Het was namelijk nogal behoorlijk kostelijk en eerlijk gezegd zei het ons ook niet zoveel. Zo cultuurgericht zijn we nu ook weer niet en we zouden ons geld liever spenderen aan andere activiteiten! Er zijn ook nog zoveel andere bezienswaardigheden in Peru en buurlanden. Toch hadden we natuurlijk wel graag iets gezien van de lijnen. En daarvoor bestond een goed (en vooral goedkoop) alternatief, namelijk de Nazca-toren. Voor nog geen 50 eurocent mocht je een 12 meter hoge toren opklimmen en vanaf daar kon je toch wel drie figuren zien: de handen, de boom en de alcatraz! Het is sowieso niet te vergelijken met wat je kon zien vanuit het vliegtuig maar voor ons meer dan genoeg! Wat onthouden we nog aan Nazca?: De gezellige avonden in een van de beste guesthouses ooit met het gezelligste dakterras ooit, gekke Amerikanen die ons nog gekkere drankspelletjes leren, uitgaan in de lokale discotheek met ons guesthouse en de tour met de race-buggy. Over die laatste is ook nog veel te vertellen. Met een sandbuggy reden we door de woestijn om allerlei zaken te gaan bezoeken (een aquaduct, een piramide, Cauchillia begraafplaat) met als topattractie sandboarding! Net zoals snowboarden dan maar in het zand. Ziet er trouwens makkelijker uit dan het is maar wel een toffe activiteit!
- Arequipa, een van de mooiste steden van Peru: Mijn favoriete spot? Plaza di Armas! Een van de meest koddige pleintjes dat ik ooit heb gezien! Met alle typische Zuid-Amerikaanse elementen: muzikanten, verkopers die vanalles proberen aan te smeren aan toeristen (van zonnebrillen, hoeden of sleutelhangers tot sigaretten, die je trouwens per stuk kunt kopen, haha), schoenenpoetsers, eetkraampjes, verklede Peruaanse vrouwen met een lama die enkele geldstukken vragen voor een foto, enorm veel volk en nog meer duiven en prachtige gebouwen die het plein omringen! Kortom, sfeer en gezelligheid: 10/10!! Een stad waar je wel enkele dagen kunt vertoeven en dat hebben we dan maar ook gedaan.
- Tweedaagse uitstap naar de Colca Canyon, een van de diepste canyons ter wereld: Rond 3u ´s morgens kwam de gids ons ophalen in ons hostel met een minibusje samen met de andere toeristen voor de trip. De eerste stop na het ontbijt was ´Cruz del Condor´, een viewpoint om condors te spotten. Je weet wel. Zo van die supergrote vogels. Een van de grootste soort roofvogels ter wereld. Het zijn enorme grote en indrukwekkende vogels. Regelmatig vloog er eentje wel heel angstaanjagend dicht boven je hoofd. Nog nooit zag ik zoveel van die grote vogels bij elkaar. Heel mooi om te zien hoe de vogels zweefden boven de canyon. Na deze stop was het tijd om aan het echte werk te beginnen. Een dag wandelen naar het dieptepunt van de canyon, slapen in de canyon en daarna een dagje weer bergop tot aan de top. Goed voor zo´n 25 km! In een groepje van tien personen met ongeveer evenveel verschillende nationaliteiten begonnen we aan -voor mij- een van de zwaarste tochten die ik ooit heb gedaan. De eerste dag viel behoorlijk goed mee. Zo´n 16km en meestal berg naar beneden. Leuke stopjes in lokale dorpjes, veel bijgeleerd over de fauna en flora en vooral veel kennismaken en babbelen met de groepsleden. Na zo´n 7 uur wandelen kwamen we (eindelijk) aan bij onze slaapplaats, ´Oasis Sangalle´. Een mooie plek midden in het dal van de canyon met zwembad en alles wat we nodig hadden. ´s Avonds genoten we van enkele lekkere cocktails met de groep maar gingen we toch maar op tijd naar bed want de volgende dag was het nogmaals eens vroeg opstaan. Die nacht hebben we trouwens een kleine aardbeving gehad in de canyon. Heel raar om mee te maken. Niet erorm groot en lang in tijd maar best wel akelig en angstaanjagend omdat we ons op dat moment in een van de diepste canyons ter wereld bevonden. Niet te vergelijken natuurlijk met wat er in Nepal is gebeurd.... De rest van de tocht. Rond 5u ´s morgens begonnen we aan de tocht, jaja in het donker, met onze zaklampjes in de hand. In het donker, met een lege maag en stijve kitten van de dag ervoor wandelden we de Colca Canyon weer omhoog. Niet de leukste tocht ooit. Zeker niet in het begin toen het nog stikdonker was! De hele tijd opletten waar je loopt. Na een uurtje begon het beetje bij beetje klaar te worden en begon de zon erdoor te komen. Meteen begreep ik waarom we zo vroeg moesten beginnen wandelen die ochtend. Want samen met de zon begon ook de hitte erdoor te komen. En dat maakte de tocht alleen maar lastiger! Het was dan ook een klim van 9 km lang met een hoogteverschil van meer dan een kilometer! Oh wat waren we blij toen we tegen 8u eindelijk de top bereikten, met een prachtig uitzicht! Blij en ook best wel trots op onszelf! Het was een lastige tocht maar we zijn weer een ervaring rijker en het was een geslaagde tweedaagse met een supergroep! Weer een beetje grenzen verleggen! Na de tocht kregen we eindelijk ons verdiend ontbijt met alles erop en eraan: eitjes, koffie, boterhammen, melk, confituur,... We hadden het verdiend! De rest van de middag werd nog gevuld met een bezoekje aan het stadje Maca (waar je de typische terrasbouw in de bergen kon spotten), een bezoek aan de Hotsprings (die wij inwisselden voor een verfrissend duikje in de colca river), een stopje in Patapampa (het hoogste punt, nl. op 4800m, waar Jesse de hoogteziekte plots heel erg begon te voelen) en een stopje bij een nest alpaca´s en lama´s (de grappigste dieren ooit!). Wat een geslaagde tweedaagse en wat een indrukwekkend mooie tocht!
- Een weekje Cusco: Men had ons verteld dat we zeker enkele dagen op voorhand in Cusco moesten zijn voor we aan de Incatrail naar de Machu Picchu gingen vertrekken. Aangezien Cusco op 3400m ligt, zouden we wel weer eens last kunnen krijgen van de hoogteziekte. En wat hebben we allemaal gedaan in een weekje Cusco? Een wandeling naar Cristo Blanco (vergelijkbaar met het Jezus-beeld in Brazillie maar dan een stuk kleiner maar met een prachtig zicht over de stad), een free walking tour in de stad, een bezoek aan Sacred Valley (de heilige vallei van de Inca´s), een bezoek aan de omliggende dorpjes Pisac en Ollataytambo, bezoek aan de Maras (enorm indrukwekkende zoutvelden op een prachtige locatie midden in een dal) en een bezoek aan de terrasbouw in Moray. Veel te doen dus in Cusco en omgeving! Ook sprak ik nog eens af met een Belgische vriendin die ik leerde kennen in Leiden en ook gingen we enkele keren uit de levendige stad Cusco! Na een weekje hadden we zelfs al een beetje ons eigen stam-cafe: een cocktailbar die bijna iedere avond een bandje uitnodigde die enkel Beatles- en Coldplay- muziek speelde! Mijn twee favoriete bands en dan nog eens cocktails in de aanbieding! Wat wil een mens nog meer? We hadden onze week dus met andere woorden goed gevuld en daarna waren we eindelijk klaar voor de Inca Trail!! HOERA! Wat keken we hier al een eindje naar uit!
- De Inca Trail, een vierdaagse naar Machu Picchu: DAG 1: Tuut Tuut! Rond 4u30 al de wekker die afging om nog vlug te kunnen ontbijten en douchen met warm water want dat laatste zit er voor de komende vier dagen niet meer in! Stipt op tijd om 6u stond de gids aan ons hostel. Wandelen naar de bus, de bagage inladen en de rest van de groep ontmoeten. Iedereen had er duidelijk zin in! Veel kennismaken zat er toen nog niet in want eerst moesten we nog zo´n twee uur rijden naar de ontbijtplek in Ollantaytambo. En twee uur op een bus zitten voor Lore is twee uur slapen natuurlijk! Daarna ontbijt! Tijd om kennis te maken met de groep: een Canadees duo, een moeder en dochter uit Denemarken, een Brits koppel en nog een Deen. Stilletjes wat kennismaken en daarna nog even kort de bus op richting de start van de Inca Trail! Oeh spannend! Vooral omdat we nog niet zo goed wisten wat er ons de komende dagen te wachten stond. De eerste dag stond er 12km op het programma maar nog behoorlijk op het gemak vertelde de gids. We stopten die dag regelmatig bij Inca-sites en andere interessante stops. We begonnen aan onze tocht met een behoorlijk grote groep: 9 toeristen, 3 gidsen en dan nog eens 7 dragers die elk zo´n 20 a 25 kg op hun rug droegen. Zot om te zien. Iedere toerist moest zijn eigen backpack dragen met persoonlijk gerief en de dragers droegen de rest. Ongeloofelijk wat ze allemaal op hun rug hadden: eten en drinken voor de komende dagen, tenten en zelfs tafels en stoelen. Gekke Peruanen! Je moet weten dat de dragers elke dag meestarten met ons aan de wandeling maar ons daarna inhalen en op een veel rapper tempo de bergen ophuppelen om ´s middags en ´s avonds het kamp voor ons op te zetten: de tent om in te eten en alle persoonlijke tentjes om in te slapen! Echt zot! De wandeling van de eerste dag viel goed mee en was best wel mooi: mooie natuur en heel indrukwekkende Inca-sites. Een ervan was een mega groot terras in een dal. Als dat al zo indrukwekkend is, hoe zal Machu Picchu dan wel niet zijn? Na enkele uren wandelen was het lunchtijd. En net op tijd want de eerste druppels begonnen te vallen. Gelukkig konden we schuilen in de tenten die de dragers voor ons hadden opgezet! En de eerste luch was alvast superlekker! Een driegangen-menu die ze klaarmaakten in hun net opgezette keuken! We worden hier duidelijk verwend! Na de lunch terug aan de slag, helaas met regenponcho aan... Na enkele uren kwamen we eindelijk aan bij de eerste kampplek: kamperen in de tuin van een lokaal gezin. Super gezellig! Na wat rusten, kregen we weeral een geslaagde maaltijd en kropen we vroeg in ons bedje want uitslapen zit er tijdens de Inca Trail niet in! DAG 2: Om 5u30 werden we gewekt in de tent met een vers kopje coca-thee en een potje water als douche. De coca-plant helpt namelijk tegen de hoogte. Rugzak maken, ontbijttijd en klaar voor dag 2. Helaas kregen we bij het ontbijt het slechte nieuws dat het Deens koppel niet meer verder meeging met ons. De moeder was namelijk erg ziek geworden van de hoogte en zag het niet meer zitten om verder te gaan. Zo jammer!! Maar misschien wel de beste beslissing want die dag stond de zwaarste dag van de Inca Trail op het programma. De zwaarte ging niet zozeer om de afstand want het was ´maar´ 9 km die dag maar vooral de hoogte was de uitdaging die dag! Die dag bereikten we het hoogste punt van de track, nl. 4200m. En dat hebben we gevoeld, amai! En het was al niet genoeg dat het de zwaarste dag was van de trail, het moest dan nog eens enorm veel regenen die dag ook! En dat maakte het superlastig! We waren met zo´n 4 van de groep die zowat op hetzelfde tempo liepen dus dat maakte het wel leuker. Tegen de middag bereikten we uitgeput de top. Wat hadden we afgezien die ochtend. Het pas ernaartoe was ´Dead Womans Pass´. Het ging steil omhoog en door de hoogte was het enorm lastig om normaal te kunnen ademen. Het was net alsof je longen niet gevuld raakten met lucht. Iedere tien stappen waren we buiten adem. De coca-snoepjes hielpen gelukkig wel! Nog nooit was ik zo blij dat ik de top had bereikt! En we werden beloond met een prachtig uitzicht! Na een rustpauze op dit prachtig plekje, wandelden we in een stuk door naar de kampplek. De lunch was die dag pas later gepland zodat we in de midden van de dag geen pauze moesten houden en niet moesten wandelen met een volle maag. En na de lunch kregen we als beloning een vrije middag dus we hadden mooie vooruitzichten, alsook de motivatie om door te gaan! De rest van de tocht was de hele tijd afdalen. Helaas ging de zon weer eens weg en begon het nog maar eens te regenen. Heel onvoorspelbaar dat weer in de bergen! De gids vergeleek het Peruaanse weer graag met het humeur van de Peruaanse vrouw! Heel onvoorspelbaar dus! De grapjassen, die gidsen! Na een uurtje was de kampplaats in zicht! Daarna wachten op de rest van de groep, verse coca-thee drinken en lunchen. Het plan voor de vrije middag was rusten in het gras in de zon. Helaas liet het weer dit niet toe. Dan maar plan B: kaartspelletjes spelen met de groep in de tent! Geslaagde rustmiddag! DAG 3: Vandaag was het een Inca-dag! De ene Inca-site na de andere. De ene al wat mooier en/of interessanter dan de andere. De gids gaf overal geboeid uitleg. Die dag was en voelde als enorm lang aan. We moesten dan ook de grootste afstand overbruggen, nl 15km. Ook de omgeving moest enorm mooi zijn maar helaas was het bijna de hele tijd bewolkt. Maar af en toe werden we toch beloond met iets moois! De nautuur die dag was prachtig en enorm afwisselend. Het ene moment zag je besneeuwde bergtoppen en het andere moment wandelde je net door een regenwoud of jungle. ´s Middags lunchen bij een kudde lama´s en na de middag bezochten we nog enkele Inca-sites. Bij de aankomst aan de kampplaats werden we weer eens verwend door de kokjes: warme drankjes en zelfs hapjes! ´s Avonds het laatste, weeral heerlijke, avondmaal. We beloonden de kokjes en dragers met een fooi van de groep en bedankten hen voor al hun werk. Nog wat bijpraten en nog eens vroeg onder de wol. Morgen eindelijk de grote beloning, nl Machu Picchu! Niet te geloven dat het zo snel ging! Het mocht gerust nog een paar dagen duren met zo´n topgroep! DAG 4: Dat was de dag waar we al de hele tijd naar uitkeken! Machu Picchu binnenwandelen! Wat werden we die dag weer vroeg gewekt. Om 3u30 maar met coca-thee, warm water en een ontbijtpakket. Want echt tijd om te omtbijten was er niet. We moesten ons zo snel mogelijk klaarmaken en wandelen richting de start van het laatste stuk van de trail. We wandelden naar de startplaats, die trouwens belachelijk dicht lag bij de kampplaats. Na vijf minuten bereikten we dat punt, konden we uitrusten op de banken en moesten we nog zeker een uur wachten, nl tot 5u, tot de trail openging. Best wel frustrerend vonden we op het eerste moment. Maar na een half uur hadden we al een andere mening. We waren bijna de enige die gebruik konden maken van de banken. De rij achter ons was meters en meters lang geworden! En om 5u stipt ging de trail open! Hoera! De laatste kaartjes- en pasportcontrole en we konden aan het laatste stuk van de trail beginnen. Door de gids genoemd: een fluitje van een cent na wat we allemaal al afgewandeld hadden. En inderdaad, het wandelen die dag viel heel goed mee. Op een enorm steil stuk na, nl. de ´Gringo Killer´ genoemd! Een kort maar enorm lastig stuk, vooral voor je ademhaling. Maar eenmaal we dit gedaan hadden, waren we eindelijk bij die beruchte Zonnepoort! De plaats waarvan je een eerste prachtig zicht op Machu Picchu zou moeten hebben. Helaas waren er voor ons enkel wolken te zien! Wat een ontgoocheling! Maar de gids stelde ons gerust. Het zal wel opklaren. We hebben er even op moeten wachten maar kregen uiteindelijk wel het zicht waar we zo naar uitkeken! Oh wat waren we blij! We did it! Groepsknuffel en duimpje voor onszelf! Na wat rusten kregen we nog een uitgebreide rondleiding in de verborgen stad. Echt wel heel indrukwekkend die Machu Picchu. Helemaal omringd door bergen en prachtige natuur. Nu begrijp ik ook waarom de Spanjaarden het nooit ontdekt hebben. Ze hadden het dan ook echt goed verstopt. Een prachtige beloning van een geslaagde vierdaagse!!! Na het gezien te hebben, gingen we samen met de groep een lekker biefstuk met friet en een frisse pint gaan nuttigen. Iets waar we minstens evenveel naar uit hadden gekeken! En daarna de trein terug naar Cusco. Uitgeput ons bedje in! Machu Picchu, sowieso mijn hoogtepunt van Peru. Bedankt aan de kokjes, dragers, gidsen en vooral groepsleden voor de geslaagde Inca Trail!


Zo Peru, weeral een topper! Mooi land, leuke mensen leren kennen, prachtige natuur en veel gewandeld! Ondertussen zijn we al een tijdje in Bolivia. En ook hier genieten we met volle teugen van al het moois! Morgen een driedaagse naar de jungle, hoera. Foto´s volgen!!

Tot schrijfs!
Lore en Jesse

Roadtrip door de VS

Na drie weken in de kou in Canada keken we weeral uit naar het zonnetje. We waren klaar voor twee weekjes rusten op Hawaii. Toen waren we ongeveer in het midden van onze reis dus we hadden wel een rustpauze verdiend. Onze vlucht was al geboekt van Vancouver naar Los Angeles. Het plan was om daar dan een vlucht te zoeken naar Hawaii. Helaas (of achteraf gezien misschien minder helaas) waren de vliegtickets naar het paradijs op aard prijziger dan verwacht... Op zoek naar een plan B dus! Daar stonden we dan in LA. Wat moeten we hier gaan uitsteken? Waar moeten we naartoe? Wat kunnen we hier doen? De twee weken geplande rust veranderden dus in een heuse zoektocht. We besloten niet stil te staan en het maximale te halen uit onze nieuwe bestemming! Na een middagje in de bibliotheek te vertoeven waren we klaar voor ons nieuw avontuur. LA en groter Californie had meer te bieden dan verwacht: Hollywood, Beverly Hills, Santa Monica, Warner Bross Studios, Disneyland,... En ietsje verder maar minstens even interessant lagen ook nog Las Vegas en de Grand Canyon! Waw, straks komen we nog tijd tekort! Snel actie ondernemen dus! Autootje huren en genieten van Amerika!

Achteraf gezien zijn we echt blij dat het zo gegaan is. Amerika sprak ons beiden eigenlijk vooraf niet echt aan. Vooral omdat we niet goed wisten wat het allemaal te bieden had. Achteraf gezien: veel meer dan verwacht! Een aangename verrassing dus! Zonder dit reisje hadden we Amerika misschien voor altijd overgeslaan. Na deze reis willen we (ooit) nog veel meer van Amerika zien! 

Laten we beginnen bij de start. Als je aan Amerika denkt, denk je meteen aan cliches zoals veel fastfoodketens, grote gebouwen, dikke mensen en altijd zaken die overdreven zijn. Vele van die cliches bleken ook wel te kloppen. Maar Amerika was gelukkig veel meer dan dat! Wij schrokken vooral van de verrassend mooie natuur en gezellige mooie steden.

We begonnen helaas wel op een verkeerde plek: downtown LA. Niet echt een plek waar je je vakantie wilt beginnen. Grote kantoorsgebouwen, drukte, veel daklozen en rare louche typkes. Een echte grootstad dus! Ik voelde me net gedropt in een Amerikaanse filmsscene. Daar moesten we dus niet zijn want verder had deze buurt weinig te bieden. Gelukkig werd het al snel beter. We gingen naar het wereldbekende strand van Malibu. Een mooie plek op aard. Groot strand, mooie rotsen, zeehonden en de ideale plek voor een wandeling. Op het strand waren we zeker niet alleen. Niet alleen veel Amerikanen en toeristen maar ook een hele filmcrew die scenes aan het opnemen waren. Best wel indrukwekkend (en leuk!) om te zien. Meteen kijken of er geen bekende sterren tussen zaten (Jeniffer Aniston bijvoorbeeld??) maar helaas waren die niet van de partij. Subtiel passeren en vooral traag passeren en gluren en misschien krijgen we ook wel een plaatsje in de film. Wie weet? Na de wandeling langs het strand besloten we een kijkje te nemen in de wijk achter Malibu Beach. We hadden namelijk gelezen dat vele sterren er een tweede huis hebben staan. Misschien kunnen we daar iemands bekends spotten? Maar helaas weer geen geluk! Wat we wel te zien kregen waren kasten van huizen, zotte security-systemen aan die huizen en chique auto's! Leuk om in rond te lopen en weg te dromen. Vandaag hebben we trouwens ook zomaar een lynx zien lopen die 's avonds de straat overstak! En wij in Canada maar zoeken achter wildlife om dan uiteindelijk vooral hertjes te zien...

Na ons strandbezoek was het tijd om een slaapplaats te gaan zoeken die enigszins betaalbaar was. Al snel kwamen we uit bij behoorlijk goedkope motels. Weer zo'n typisch cliche vanuit de Amerikaanse films. Dit wilden we wel eens proberen. En het was net (of erger) zoals we het hadden voorgesteld! Aankomen aan de balie waar al meteen een rare figuur stond. Al snel kregen we een kamer toegewezen. 'We hebben enkel nog een rokerskamer, stoort dat?' vroeg de man. Achteraf gezien: JA! De kamer was klein en opnieuw voelde ik me net gedropt in een misdaadfilm met de typische elementen van drugs, moord en prostitutie! En de typische louche figuren waren natuurlijk ook aanwezig in het motel...En wat zou er allemaal in deze (enorm naar sigaretten stinkende) kamer gebeurd zijn? Niet de meest aangename plaats op aard maar we hebben al op zodanig uiteenlopende plekken (een sterrenhotel in Vancouver, op de grond in een hutje in Vietnam, een compact bedje in de kamper, een tent in Nieuw-Zeeland,...)geslapen dat dit er ook nog wel bijkon! In Amerika overnachtten we zelfs een paar keer in ons klein autootje. Dat zijn pas echte backpackersavonturen!

Na Malibu was Santa Monica aan de beurt! Na enkele minuten kreeg het meteen al een plekje in mijn lijst van meest favoriete plekken op aard! Vooral de pier van Santa Monica dan. Een muziekbandje dat live aan het spelen was, de kermis die draaide, de aanwezige kermissnackskraampjes en een gezellige drukte. Daar kon ik nog wel langer vertoeven. En ook de winkelstraat was niet mis! Santa Monica is trouwens het eindpunt van de wereldbekende route 66 dus ook daaromtrent was veel te doen.

Daarna was Beverly Hills aan de beurt. Een plek die vooral bekend is vanuit de Amerikaanse films. Eveneens de plek waar vele sterren wonen. Onze vaste activiteit in Canada, nl. beren spotten veranderde in Amerika in sterren spotten! Altijd uitkijken dus en zeker als er chique wagens passeren! We namen een kijkje in een van de duurste winkelstraten ter wereld, nl. Rodeo Drive. Alleen al de etalges en het design van de winkels was een foto waard! Duidelijk geen winkel voor onze portemonee! Zaken zoals Louis Vuitton, Chanel en Prada vielen meteen op in het straatbeeld. En nog nooit had in zo'n nette straat gezien. En zoveel glitter en glamour! Het voelde allemaal wel wat kunstmatig aan. Het was zo proper dat het net niet echt was! Er was ook geen enkel dakloze of persoon in minder mooie kleren te zien, (behalve wij dan, haha). Niet echt een realistisch beeld van de samenleving dus! Na onze ogen uit te kijken in de Rodeo Drive namen we een kijkje in de Mulholland Drive. Een kronkelige weg met veel heuvels en prachtige uitzichtpunten over de stad. Met wederom zicht op kasten van huizen! De (vele) zwembaden blonken uit in het uitzicht.

Na onze portie bling bling en chiquee te hebben gehad, was het tijd voor Hollywood! En daar kregen we eindelijk waar we al dagen naar uitkeken: een ster op straat! Nee, helaas niet Jeniffer Aniston maar zeker ook gene missen, namelijk; Arnold Schwarzenegger. Je kon er ook bijna niet naastkijken. Een man, omringd door securitymannen, gevolgd door gillende fans, cameraploegen en journalisten. Echt eens cool om te zien! Na dit leuke intermezzo was het tijd om de Hollywood Boulevard te doen met de wereldbekende Walk of Fame! Ik wist trouwens niet dat deze kilometerslang was! Enigzins wel leuk om al die bekende namen eens te zien. Wel stonden er (voor ons) ook veel onbekende namen tussen. Ook mag de straat wel eens een opfrisbeurt krijgen. Op bepaalde plekken leek het toch wat verloederd. En plots kom je aan het einde van de sterren en zie je enkel nog marginale $1-shops en sekswinkels. We hadden er toch net iets meer van verwacht. Misschien toch wat meer glitter and glamour?

En wat is nog bekend aan Hollywood? De letters natuurlijk! Het werd een wame, lange, toeristische maar mooie wandeling naar de top. De letters waren toch ook groter dan verwacht. Wel kan je er helaas niet echt bij want het is enorm beveiligd met camer's, hekken en draad. Aanraken en kussen lukt dus helaas niet. Foto's maken met de letters op de achtergrond lukt gelukkig wel! Joepie! 

Daarna nog een voorlaatste stopje in Californie, namelijk de Warner Bross Studios. Achteraf gezien een enorme geldcommerce waarbij meer verteld wordt dan effectief getoond wordt. Maar wel de ultieme kans om in Central Perk uit Friends te komen en een foto te maken in de allombekende sofa! Ook zagen we attributen uit de Harry Potter- en Batmanfilms. Ook kwamen we in de Ellen Talkshow en zagen we decorstukken uit bekende series zoals Pretty Little Liars. Het leukste vond ik denk ik de vaste set die staat op het domein van de Studios waar wel honderden verschillende films en series gebruik van maken. Een set met eigenlijk fake huizen en oa een kerk dat in allerlei verschillende films voorkomt. Welliswaar wel in andere kleuren of met andere accesoires. Nog nooit kwam ik zo dicht bij een set waar de sterren van Friends al rondgelopen hadden, de acteurs van PLL, Annie of Batman. 

's Avonds hadden we trouwens een memorabele overnachting in 'Backpackers Paradise'. De goedkoopste (en marginaalste) slaapplaats in LA! Voor $10 per persoon per nacht kreeg je een bedje in een gemeenschappelijke slaapzaal van 20 personen. Waar ik het enige meisje was dan wel nog! Het hostel was een gezellige plek om mensen te ontmoeten maar anderzijds ook de raarste slaapplaats ooit. Echt allerlei soorten mensen sliepen er met wel allemaal een interessant verhaal. Iemand die denkt het te maken in Hollywood, iemand die getrouwd is geweest in Brazillie en een nieuw leven wil beginnen, een vrouw die de hele dag niets anders doet dan weed roken (Blijkbaar legaal in LA) enz... De plaats vol drank, drugs en rock n roll! Goed voor een paar nachten maar we waren toch ook blij om de dorm te verlaten. Zeker na die nachtje dat een jongeman besloot om een hoertje mee te nemen in de gemeeschappelijke slaapzaal en van jetje te geven! Voor mij geen probleem want ik was helemaal aan de andere kant van de slaapzaal in een diepe slaap. Voor Jesse net iets minder leuk aangezien dit het stapelbedje naast hem aan het gebeuren was. En nog minder leuk voor de jongen die onder het koppeltje sliep...

En dan het laatste stopje in Californie; Disneyland! Even twijfelden we of we wel gingen gaan maar het kind in ons besliste om ook dit plekje niet over te slaan. En het werd een leuke dag in 'The happiest place on earth'. Het voelde een beetje aan als een schoolreis vroeger. We deden vele attracties, genoten van de Disney-parade met de Disney-sterren en schoven zelfs een half uur aan om met Mickey Mouse op de foto te kunnen. We schaamden ons duidelijk nergens om! We genoten van een dagje waar we weer volledig kind konden zijn!

Na Californie gingen we naar de volgende staat, nl Nevada, om Las Vegas te bezoeken. De gekste plaats waar ik ooit geweest was! Alles is er gewoon over. Dat is toch echt wel iets dat je moet gezien hebben. Zo decadent en zoveel geld dat er zit! Nog nooit heb ik zoveel casino's gezien (in ieder hotel zelfs een) en de chiqueste zotste hotels ooit. Je kunt het zo zot niet bedenken. Iemand besliste om het paleis van Caesar na te bouwen, Venetie of Parijs of NY in het klein, een levensgroot circus, een enorme piramide,... Een hotel had zelfs een eigen achtbaan. Heel cool om te zien en je voor een dag rijker te gedragen dan je eigenlijk bent. Wij mochten bijvoorbeeld poseren naast een stapel miljoenen dollars! Ook niet iets dat je iedere dag meemaakt. Ronddolen in de zotte hotel en casino's en vooral ook kijken hoe anderen letterlijk spelen met hun geld. Alles draait om geld in Las Vegas. En die casino's zijn ook om ter zotst. Duizenden gokmachines, om ter meest glitter en glamour, zelfs gokmachines aan den toog of een McDo in de casino. Zotter had ik het niet kunnen fantaseren! 

Maar ook de seksindrustrie was duidelijk aanwezig in de stad der casino's. Op straat deelden mensen flyers voor seksclubs en ook waren meisjes aan het optreden in de Fremont Street in wel heel schaarse kledij. Ook vele casino's verschilden duidelijk overdag en snachts. De nette geklede mannen in kostuum die overdag aan de pokertafel stonden maakten 's avonds plaats voor meisjes in lingerie. 

Het zotste vond ik ook wel dat er honderden casino's waren maar dat ze ook wel telkens (over)vol zaten. En wij die dachten dat mensen de dag van vandaag niet meer gokken. Even misdacht dus! Wel zagen we ook veel daklozen en gokverslaafden in Vegas. Niet de beste plaats voor iedereen dus... Ook geraakten we in een incident (inclusief achtervolging en security die tussenkwam) met een zwarte man  die duidelijk uit was op onze centjes.  Belangrijke tip; zwaai nooit met geld in de McDo. Toch wel even serieus geschrokken. 

Een andere leuke activiteit in Vegas naast de bekende Fremont Street en The Strip (= de casino- en hotelstraat) was ons bezoek aan een drive-in movie. Best wel leuk om eens te doen. Aan de ingang kies je een film en krijg je de nummers van de bijpassende radiopost. Dan parkeer je je voor het grote scherm en kijk je vanuit je auto naar de film met behulp van de radio! Het voelde net aan als een date uit een romantische film. De film was dan wel niet zo romantisch maar toch wel genoten van de film. (Get Hard trouwens, een aanrader)

Onderweg deden we trouwens ook enkele stukjes van de wereldbekende route 66. Op de route waren er genoeg zaken om je op weg te entertainen zoals een oude benzinepomp, wrakken van auto's, winkeltjes, de vele moto's die de route deden, een verlaten stadje en ook vaak een enorme leegte. Leuk om een stukje te doen maar volgens mij iets te saai om ze volledig te doen. 

En dan mijn persoonlijk hoogtepunt van Amerika; de Grand Canyon! Waw waw waw! Iedereen boft daar altijd zo mee. En terecht! Zo indrukwekkend groot! Leuk om langsvanboven de canyon in te kijken en rond te wandelen. Op bepaalde punten kreeg ik toch wel een beetje hoogtevrees maar het was zo de moeite waard! Hier kom ik graag nog eens terug om dan de andere omringende canyons te doen. 

Wij hebben genoten van onze avonturen in LA en omringende staten! Amerikanen zijn zot. Het was echt een aangename onverwachte positieve verrassing! Nu weeral tijd voor iets nieuws, nl. Peru! Eerste indruk; weer iets helemaal anders! En een moeilijkheid is meteen al vanaf de eerste dag duidelijk; namelijk de taal. We kennen geen noot Spaans maar ik veronderstel dat daar snel verandering in zal komen. Maar nu geraak ik er ook wel met ola en dos cervezas!

Groetjes,

Lore en Jesse 

♥