Na een vlucht van ongeveer 9 uur kwamen we aan in het andere Amerika, nl. Zuid-Amerika. Onderweg maakten we zelfs nog een stopje in San Salvador, beter bekend als een van de gevaarlijkste landen ter wereld. Gelukkig moesten we daar niet buiten komen en waren we veilig binnen de muren van de luchthaven. Daarna eindelijk aankomen in het langverwachte Lima. Wel niet zo´n leuk uur van aankomst. Rond 2 uur ´s nachts aankomen in dat `gevaarlijke continent`waar iedereen ons op voorhand voor heeft gewaarschuwd! En het begon al goed. Toen we de naam van ons hostel doorgaven aan de taxi-chauffeur, zei hij meteen: ´Ben je zeker dat je daar wilt slapen? Het is niet echt een buurt waar je als toerist wilt zijn. Het is een gevaarlijke buurt! Heb je al een kamer geboekt? Anders weet ik wel een veiligere buurt.´ Maar helaas hadden we dus inderdaad al een kamer geboekt... Wij hadden gewoon voor een hostel gekozen niet zo ver van de luchthaven omdat we wisten dat we laat gingen aankomen en waarschijnlijk doodop gingen zijn. Het er dan toch maar op wagen zeker? Het was tenslotte toch maar gewoon om enkele uren te slapen en daarna onze boel te pakken richting het centrum van de stad. De chauffeur (die precies banger was dan ons) bracht ons na wat aandringen toch naar het hostel en alles viel veel beter mee dan verwacht! Het was inderdaad niet de buurt waar je ´s avonds alleen in wil gaann rondlopen maar om gewoon uit de taxi te stappen en het hotel binnen te gaan, was het goed te doen! En wij waren vooral blij om een bedje te zien na de lange nacht op het vliegtuig (met wel heel veel turbulentie!!). Voila, het eerste vooroordeel van het o zo gevaarlijke Zuid-Amerika al uit de weg gegaan. We waren klaar voor ons nieuw avontuur!
De start van ons nieuw avontuur begon in Lima, de hoofdstad van Peru. En net zoals onze eerst nacht in Azië, in India, was het weer een levensgroot verschil tussen dag en nacht. De stille verlaten straat was veranderd in een drukke straat vol autogetoeter en ander lawaai. Onze eerste dag lieten we ons verdwalen door de drukke straten van Lima. En weer kwamen de herkenbare elementen van Azië naar boven: druk verkeer, vuile straatjes, allerlei straatverkopers, het ene kleine winkeltje na het andere, enz... Wat hadden we dat sfeertje gemist!
Verder onze hoogtepunten van Peru op een rijtje:
- Spaanse moeilijkheden in Ica: Onze eerste stop in Peru na Lima. Meteen goed om gewend te raken aan de lange busritten. Een busrit van 6 uur. Wat we toen lang vonden, vinden we nu al een behoorlijk korte rit! Op de bus kregen we ook genoeg entertainment van het buspersoneel. Op een bepaald moment besloot men bingo te spelen door de micro. Leuk dachten we! Even vergeten dat we de Spaanse cijfers nog niet (goed) konden! Tellen tot tien hadden we al geleerd op het vliegtuig maar bingo gaat wel net iets verder dan tien! Gelukkig kregen we hulp van onze buurman op de bus die een beetje Engels kon. Een eerste goeie les Spaans! Gracias amigo! Die dag werd de taalbariere trouwens meer en meer duidelijk. De menu krijgen in het Spaans bijvoorbeeld en gewoon luk raak iets kiezen zonder ook maar in de verste verte te weten wat je zult krijgen. Altijd wel een leuke verrassing! Die middag kregen we een klasje Peruaanse kindjes op ons afgevuurd die maar bleven wijzen, giechelen en ´gringo!(=blanke of Europeaan)´roepen. En plezier dat ze hadden! Ongeloofelijk grappig om te zien.
- De ´oase´ van Huacachina: de topbezienswaardigheid in de buurt van Ica. Huacachina is een dorpje rond een grote waterplas midden in de woestijn. Een wonder volgens vele. Een grote toeristengrap volgens ons! Het dorpje was best wel leuk om te zien maar was een enorme toeristenattractie. Het ene hotel, hostel, resort of restaurant na het andere. En het dorpje was misschien letterlijk vier straten groot... Het dorp was ook helemaal niet zoals de toeristenbureautjes het beschreven of voorstelden op een foto. Het leek alsof het dorp helemaal afgezonderd was van de wereld en midden in de woestijn lag rond een oase van water. In werkelijkheid lag het nog geen twee kilometer van de stad Ica en werd die zogenaamde wonderbaarlijke oase gewoonweg aangevuld door een kraan waar water uitkwam. Het had natuurlijk ook best wel zijn charmes als je het zag vanop de zandduinen. Toch was het voor ons wat een ontgoocheling. ´s Avond vertelde onze hostel-eigenaar dat het vroeger allemaal echt was, maar dat de boeren al het water gebruikt hadden in de oase waardoor de bron uitgeput raakte. Om de sfeer van vroeger terug proberen te creeëren, lossen ze het op met de kraan. Niet echt te beste of de meest subtiele manier vonden wij maar aan het aantal toeristen te zien in de stad, bleek het wel te werken. Want ja, ook wij trapten in de val!
- Een kappersbezoek voor Jesse: Weer enkele maanden later dus weer eens tijd voor een kappersbezoekje voor Jesse. Maar waar is er een kapper in Lima? De beste manier om dit te weten te komen is vragen natuurlijk, in het Spaans welliswaar. Een vriendelijke Peruaanse dame stond meteen klaar om ons te helpen. Meteen somde ze een hele hoop kappers op in de buurt. En meer. Ze stelde voor om met ons mee te gaan naar de kapper en ons zo nog beter te helpen! Oh ja, waarom ook niet? Met zijn allen kropen we een taxi in, op naar kapper James! Grappig weetje: de vrouw was niet alleen maar had haar moeder mee. Allen samen naar de kapperdus! Tijdens de rit alvast wat kennismaken adhv ons Spaans boekje. Daarna maakte kapper James werk van Jesse zijn haar, na de goeie instructies van het Peruaanse duo, en communiceerde ik wat verder met de (lieve) vrouwtjes! Kappersmissie: geslaagd!
- Een geslaagd weekendje Nazca: De topattractie in Nazca zijn natuurlijk de Nazca-lijnen. Tientallen enorm grote figuren in het woestijnzand. Van dieren tot andere geometrische vormen en lijnen. Sommige zijn wel kilometers groot. De figuren zijn tot op de dag van vandaag bewaard gebleven vanwege het enorm droge klimaat in het gebied, namelijk een constante warmte van rond de 30 graden, geen wind en vrijwel geen regen. De manier om de figuren te gaan bekijken is vanuit een vliegtuigje. Maar dat zagen wij niet meteen zitten. Het was namelijk nogal behoorlijk kostelijk en eerlijk gezegd zei het ons ook niet zoveel. Zo cultuurgericht zijn we nu ook weer niet en we zouden ons geld liever spenderen aan andere activiteiten! Er zijn ook nog zoveel andere bezienswaardigheden in Peru en buurlanden. Toch hadden we natuurlijk wel graag iets gezien van de lijnen. En daarvoor bestond een goed (en vooral goedkoop) alternatief, namelijk de Nazca-toren. Voor nog geen 50 eurocent mocht je een 12 meter hoge toren opklimmen en vanaf daar kon je toch wel drie figuren zien: de handen, de boom en de alcatraz! Het is sowieso niet te vergelijken met wat je kon zien vanuit het vliegtuig maar voor ons meer dan genoeg! Wat onthouden we nog aan Nazca?: De gezellige avonden in een van de beste guesthouses ooit met het gezelligste dakterras ooit, gekke Amerikanen die ons nog gekkere drankspelletjes leren, uitgaan in de lokale discotheek met ons guesthouse en de tour met de race-buggy. Over die laatste is ook nog veel te vertellen. Met een sandbuggy reden we door de woestijn om allerlei zaken te gaan bezoeken (een aquaduct, een piramide, Cauchillia begraafplaat) met als topattractie sandboarding! Net zoals snowboarden dan maar in het zand. Ziet er trouwens makkelijker uit dan het is maar wel een toffe activiteit!
- Arequipa, een van de mooiste steden van Peru: Mijn favoriete spot? Plaza di Armas! Een van de meest koddige pleintjes dat ik ooit heb gezien! Met alle typische Zuid-Amerikaanse elementen: muzikanten, verkopers die vanalles proberen aan te smeren aan toeristen (van zonnebrillen, hoeden of sleutelhangers tot sigaretten, die je trouwens per stuk kunt kopen, haha), schoenenpoetsers, eetkraampjes, verklede Peruaanse vrouwen met een lama die enkele geldstukken vragen voor een foto, enorm veel volk en nog meer duiven en prachtige gebouwen die het plein omringen! Kortom, sfeer en gezelligheid: 10/10!! Een stad waar je wel enkele dagen kunt vertoeven en dat hebben we dan maar ook gedaan.
- Tweedaagse uitstap naar de Colca Canyon, een van de diepste canyons ter wereld: Rond 3u ´s morgens kwam de gids ons ophalen in ons hostel met een minibusje samen met de andere toeristen voor de trip. De eerste stop na het ontbijt was ´Cruz del Condor´, een viewpoint om condors te spotten. Je weet wel. Zo van die supergrote vogels. Een van de grootste soort roofvogels ter wereld. Het zijn enorme grote en indrukwekkende vogels. Regelmatig vloog er eentje wel heel angstaanjagend dicht boven je hoofd. Nog nooit zag ik zoveel van die grote vogels bij elkaar. Heel mooi om te zien hoe de vogels zweefden boven de canyon. Na deze stop was het tijd om aan het echte werk te beginnen. Een dag wandelen naar het dieptepunt van de canyon, slapen in de canyon en daarna een dagje weer bergop tot aan de top. Goed voor zo´n 25 km! In een groepje van tien personen met ongeveer evenveel verschillende nationaliteiten begonnen we aan -voor mij- een van de zwaarste tochten die ik ooit heb gedaan. De eerste dag viel behoorlijk goed mee. Zo´n 16km en meestal berg naar beneden. Leuke stopjes in lokale dorpjes, veel bijgeleerd over de fauna en flora en vooral veel kennismaken en babbelen met de groepsleden. Na zo´n 7 uur wandelen kwamen we (eindelijk) aan bij onze slaapplaats, ´Oasis Sangalle´. Een mooie plek midden in het dal van de canyon met zwembad en alles wat we nodig hadden. ´s Avonds genoten we van enkele lekkere cocktails met de groep maar gingen we toch maar op tijd naar bed want de volgende dag was het nogmaals eens vroeg opstaan. Die nacht hebben we trouwens een kleine aardbeving gehad in de canyon. Heel raar om mee te maken. Niet erorm groot en lang in tijd maar best wel akelig en angstaanjagend omdat we ons op dat moment in een van de diepste canyons ter wereld bevonden. Niet te vergelijken natuurlijk met wat er in Nepal is gebeurd.... De rest van de tocht. Rond 5u ´s morgens begonnen we aan de tocht, jaja in het donker, met onze zaklampjes in de hand. In het donker, met een lege maag en stijve kitten van de dag ervoor wandelden we de Colca Canyon weer omhoog. Niet de leukste tocht ooit. Zeker niet in het begin toen het nog stikdonker was! De hele tijd opletten waar je loopt. Na een uurtje begon het beetje bij beetje klaar te worden en begon de zon erdoor te komen. Meteen begreep ik waarom we zo vroeg moesten beginnen wandelen die ochtend. Want samen met de zon begon ook de hitte erdoor te komen. En dat maakte de tocht alleen maar lastiger! Het was dan ook een klim van 9 km lang met een hoogteverschil van meer dan een kilometer! Oh wat waren we blij toen we tegen 8u eindelijk de top bereikten, met een prachtig uitzicht! Blij en ook best wel trots op onszelf! Het was een lastige tocht maar we zijn weer een ervaring rijker en het was een geslaagde tweedaagse met een supergroep! Weer een beetje grenzen verleggen! Na de tocht kregen we eindelijk ons verdiend ontbijt met alles erop en eraan: eitjes, koffie, boterhammen, melk, confituur,... We hadden het verdiend! De rest van de middag werd nog gevuld met een bezoekje aan het stadje Maca (waar je de typische terrasbouw in de bergen kon spotten), een bezoek aan de Hotsprings (die wij inwisselden voor een verfrissend duikje in de colca river), een stopje in Patapampa (het hoogste punt, nl. op 4800m, waar Jesse de hoogteziekte plots heel erg begon te voelen) en een stopje bij een nest alpaca´s en lama´s (de grappigste dieren ooit!). Wat een geslaagde tweedaagse en wat een indrukwekkend mooie tocht!
- Een weekje Cusco: Men had ons verteld dat we zeker enkele dagen op voorhand in Cusco moesten zijn voor we aan de Incatrail naar de Machu Picchu gingen vertrekken. Aangezien Cusco op 3400m ligt, zouden we wel weer eens last kunnen krijgen van de hoogteziekte. En wat hebben we allemaal gedaan in een weekje Cusco? Een wandeling naar Cristo Blanco (vergelijkbaar met het Jezus-beeld in Brazillie maar dan een stuk kleiner maar met een prachtig zicht over de stad), een free walking tour in de stad, een bezoek aan Sacred Valley (de heilige vallei van de Inca´s), een bezoek aan de omliggende dorpjes Pisac en Ollataytambo, bezoek aan de Maras (enorm indrukwekkende zoutvelden op een prachtige locatie midden in een dal) en een bezoek aan de terrasbouw in Moray. Veel te doen dus in Cusco en omgeving! Ook sprak ik nog eens af met een Belgische vriendin die ik leerde kennen in Leiden en ook gingen we enkele keren uit de levendige stad Cusco! Na een weekje hadden we zelfs al een beetje ons eigen stam-cafe: een cocktailbar die bijna iedere avond een bandje uitnodigde die enkel Beatles- en Coldplay- muziek speelde! Mijn twee favoriete bands en dan nog eens cocktails in de aanbieding! Wat wil een mens nog meer? We hadden onze week dus met andere woorden goed gevuld en daarna waren we eindelijk klaar voor de Inca Trail!! HOERA! Wat keken we hier al een eindje naar uit!
- De Inca Trail, een vierdaagse naar Machu Picchu: DAG 1: Tuut Tuut! Rond 4u30 al de wekker die afging om nog vlug te kunnen ontbijten en douchen met warm water want dat laatste zit er voor de komende vier dagen niet meer in! Stipt op tijd om 6u stond de gids aan ons hostel. Wandelen naar de bus, de bagage inladen en de rest van de groep ontmoeten. Iedereen had er duidelijk zin in! Veel kennismaken zat er toen nog niet in want eerst moesten we nog zo´n twee uur rijden naar de ontbijtplek in Ollantaytambo. En twee uur op een bus zitten voor Lore is twee uur slapen natuurlijk! Daarna ontbijt! Tijd om kennis te maken met de groep: een Canadees duo, een moeder en dochter uit Denemarken, een Brits koppel en nog een Deen. Stilletjes wat kennismaken en daarna nog even kort de bus op richting de start van de Inca Trail! Oeh spannend! Vooral omdat we nog niet zo goed wisten wat er ons de komende dagen te wachten stond. De eerste dag stond er 12km op het programma maar nog behoorlijk op het gemak vertelde de gids. We stopten die dag regelmatig bij Inca-sites en andere interessante stops. We begonnen aan onze tocht met een behoorlijk grote groep: 9 toeristen, 3 gidsen en dan nog eens 7 dragers die elk zo´n 20 a 25 kg op hun rug droegen. Zot om te zien. Iedere toerist moest zijn eigen backpack dragen met persoonlijk gerief en de dragers droegen de rest. Ongeloofelijk wat ze allemaal op hun rug hadden: eten en drinken voor de komende dagen, tenten en zelfs tafels en stoelen. Gekke Peruanen! Je moet weten dat de dragers elke dag meestarten met ons aan de wandeling maar ons daarna inhalen en op een veel rapper tempo de bergen ophuppelen om ´s middags en ´s avonds het kamp voor ons op te zetten: de tent om in te eten en alle persoonlijke tentjes om in te slapen! Echt zot! De wandeling van de eerste dag viel goed mee en was best wel mooi: mooie natuur en heel indrukwekkende Inca-sites. Een ervan was een mega groot terras in een dal. Als dat al zo indrukwekkend is, hoe zal Machu Picchu dan wel niet zijn? Na enkele uren wandelen was het lunchtijd. En net op tijd want de eerste druppels begonnen te vallen. Gelukkig konden we schuilen in de tenten die de dragers voor ons hadden opgezet! En de eerste luch was alvast superlekker! Een driegangen-menu die ze klaarmaakten in hun net opgezette keuken! We worden hier duidelijk verwend! Na de lunch terug aan de slag, helaas met regenponcho aan... Na enkele uren kwamen we eindelijk aan bij de eerste kampplek: kamperen in de tuin van een lokaal gezin. Super gezellig! Na wat rusten, kregen we weeral een geslaagde maaltijd en kropen we vroeg in ons bedje want uitslapen zit er tijdens de Inca Trail niet in! DAG 2: Om 5u30 werden we gewekt in de tent met een vers kopje coca-thee en een potje water als douche. De coca-plant helpt namelijk tegen de hoogte. Rugzak maken, ontbijttijd en klaar voor dag 2. Helaas kregen we bij het ontbijt het slechte nieuws dat het Deens koppel niet meer verder meeging met ons. De moeder was namelijk erg ziek geworden van de hoogte en zag het niet meer zitten om verder te gaan. Zo jammer!! Maar misschien wel de beste beslissing want die dag stond de zwaarste dag van de Inca Trail op het programma. De zwaarte ging niet zozeer om de afstand want het was ´maar´ 9 km die dag maar vooral de hoogte was de uitdaging die dag! Die dag bereikten we het hoogste punt van de track, nl. 4200m. En dat hebben we gevoeld, amai! En het was al niet genoeg dat het de zwaarste dag was van de trail, het moest dan nog eens enorm veel regenen die dag ook! En dat maakte het superlastig! We waren met zo´n 4 van de groep die zowat op hetzelfde tempo liepen dus dat maakte het wel leuker. Tegen de middag bereikten we uitgeput de top. Wat hadden we afgezien die ochtend. Het pas ernaartoe was ´Dead Womans Pass´. Het ging steil omhoog en door de hoogte was het enorm lastig om normaal te kunnen ademen. Het was net alsof je longen niet gevuld raakten met lucht. Iedere tien stappen waren we buiten adem. De coca-snoepjes hielpen gelukkig wel! Nog nooit was ik zo blij dat ik de top had bereikt! En we werden beloond met een prachtig uitzicht! Na een rustpauze op dit prachtig plekje, wandelden we in een stuk door naar de kampplek. De lunch was die dag pas later gepland zodat we in de midden van de dag geen pauze moesten houden en niet moesten wandelen met een volle maag. En na de lunch kregen we als beloning een vrije middag dus we hadden mooie vooruitzichten, alsook de motivatie om door te gaan! De rest van de tocht was de hele tijd afdalen. Helaas ging de zon weer eens weg en begon het nog maar eens te regenen. Heel onvoorspelbaar dat weer in de bergen! De gids vergeleek het Peruaanse weer graag met het humeur van de Peruaanse vrouw! Heel onvoorspelbaar dus! De grapjassen, die gidsen! Na een uurtje was de kampplaats in zicht! Daarna wachten op de rest van de groep, verse coca-thee drinken en lunchen. Het plan voor de vrije middag was rusten in het gras in de zon. Helaas liet het weer dit niet toe. Dan maar plan B: kaartspelletjes spelen met de groep in de tent! Geslaagde rustmiddag! DAG 3: Vandaag was het een Inca-dag! De ene Inca-site na de andere. De ene al wat mooier en/of interessanter dan de andere. De gids gaf overal geboeid uitleg. Die dag was en voelde als enorm lang aan. We moesten dan ook de grootste afstand overbruggen, nl 15km. Ook de omgeving moest enorm mooi zijn maar helaas was het bijna de hele tijd bewolkt. Maar af en toe werden we toch beloond met iets moois! De nautuur die dag was prachtig en enorm afwisselend. Het ene moment zag je besneeuwde bergtoppen en het andere moment wandelde je net door een regenwoud of jungle. ´s Middags lunchen bij een kudde lama´s en na de middag bezochten we nog enkele Inca-sites. Bij de aankomst aan de kampplaats werden we weer eens verwend door de kokjes: warme drankjes en zelfs hapjes! ´s Avonds het laatste, weeral heerlijke, avondmaal. We beloonden de kokjes en dragers met een fooi van de groep en bedankten hen voor al hun werk. Nog wat bijpraten en nog eens vroeg onder de wol. Morgen eindelijk de grote beloning, nl Machu Picchu! Niet te geloven dat het zo snel ging! Het mocht gerust nog een paar dagen duren met zo´n topgroep! DAG 4: Dat was de dag waar we al de hele tijd naar uitkeken! Machu Picchu binnenwandelen! Wat werden we die dag weer vroeg gewekt. Om 3u30 maar met coca-thee, warm water en een ontbijtpakket. Want echt tijd om te omtbijten was er niet. We moesten ons zo snel mogelijk klaarmaken en wandelen richting de start van het laatste stuk van de trail. We wandelden naar de startplaats, die trouwens belachelijk dicht lag bij de kampplaats. Na vijf minuten bereikten we dat punt, konden we uitrusten op de banken en moesten we nog zeker een uur wachten, nl tot 5u, tot de trail openging. Best wel frustrerend vonden we op het eerste moment. Maar na een half uur hadden we al een andere mening. We waren bijna de enige die gebruik konden maken van de banken. De rij achter ons was meters en meters lang geworden! En om 5u stipt ging de trail open! Hoera! De laatste kaartjes- en pasportcontrole en we konden aan het laatste stuk van de trail beginnen. Door de gids genoemd: een fluitje van een cent na wat we allemaal al afgewandeld hadden. En inderdaad, het wandelen die dag viel heel goed mee. Op een enorm steil stuk na, nl. de ´Gringo Killer´ genoemd! Een kort maar enorm lastig stuk, vooral voor je ademhaling. Maar eenmaal we dit gedaan hadden, waren we eindelijk bij die beruchte Zonnepoort! De plaats waarvan je een eerste prachtig zicht op Machu Picchu zou moeten hebben. Helaas waren er voor ons enkel wolken te zien! Wat een ontgoocheling! Maar de gids stelde ons gerust. Het zal wel opklaren. We hebben er even op moeten wachten maar kregen uiteindelijk wel het zicht waar we zo naar uitkeken! Oh wat waren we blij! We did it! Groepsknuffel en duimpje voor onszelf! Na wat rusten kregen we nog een uitgebreide rondleiding in de verborgen stad. Echt wel heel indrukwekkend die Machu Picchu. Helemaal omringd door bergen en prachtige natuur. Nu begrijp ik ook waarom de Spanjaarden het nooit ontdekt hebben. Ze hadden het dan ook echt goed verstopt. Een prachtige beloning van een geslaagde vierdaagse!!! Na het gezien te hebben, gingen we samen met de groep een lekker biefstuk met friet en een frisse pint gaan nuttigen. Iets waar we minstens evenveel naar uit hadden gekeken! En daarna de trein terug naar Cusco. Uitgeput ons bedje in! Machu Picchu, sowieso mijn hoogtepunt van Peru. Bedankt aan de kokjes, dragers, gidsen en vooral groepsleden voor de geslaagde Inca Trail!
Zo Peru, weeral een topper! Mooi land, leuke mensen leren kennen, prachtige natuur en veel gewandeld! Ondertussen zijn we al een tijdje in Bolivia. En ook hier genieten we met volle teugen van al het moois! Morgen een driedaagse naar de jungle, hoera. Foto´s volgen!!
Tot schrijfs!
Lore en Jesse
- Een geslaagd weekendje Nazca: De topattractie in Nazca zijn natuurlijk de Nazca-lijnen. Tientallen enorm grote figuren in het woestijnzand. Van dieren tot andere geometrische vormen en lijnen. Sommige zijn wel kilometers groot. De figuren zijn tot op de dag van vandaag bewaard gebleven vanwege het enorm droge klimaat in het gebied, namelijk een constante warmte van rond de 30 graden, geen wind en vrijwel geen regen. De manier om de figuren te gaan bekijken is vanuit een vliegtuigje. Maar dat zagen wij niet meteen zitten. Het was namelijk nogal behoorlijk kostelijk en eerlijk gezegd zei het ons ook niet zoveel. Zo cultuurgericht zijn we nu ook weer niet en we zouden ons geld liever spenderen aan andere activiteiten! Er zijn ook nog zoveel andere bezienswaardigheden in Peru en buurlanden. Toch hadden we natuurlijk wel graag iets gezien van de lijnen. En daarvoor bestond een goed (en vooral goedkoop) alternatief, namelijk de Nazca-toren. Voor nog geen 50 eurocent mocht je een 12 meter hoge toren opklimmen en vanaf daar kon je toch wel drie figuren zien: de handen, de boom en de alcatraz! Het is sowieso niet te vergelijken met wat je kon zien vanuit het vliegtuig maar voor ons meer dan genoeg! Wat onthouden we nog aan Nazca?: De gezellige avonden in een van de beste guesthouses ooit met het gezelligste dakterras ooit, gekke Amerikanen die ons nog gekkere drankspelletjes leren, uitgaan in de lokale discotheek met ons guesthouse en de tour met de race-buggy. Over die laatste is ook nog veel te vertellen. Met een sandbuggy reden we door de woestijn om allerlei zaken te gaan bezoeken (een aquaduct, een piramide, Cauchillia begraafplaat) met als topattractie sandboarding! Net zoals snowboarden dan maar in het zand. Ziet er trouwens makkelijker uit dan het is maar wel een toffe activiteit!
- Arequipa, een van de mooiste steden van Peru: Mijn favoriete spot? Plaza di Armas! Een van de meest koddige pleintjes dat ik ooit heb gezien! Met alle typische Zuid-Amerikaanse elementen: muzikanten, verkopers die vanalles proberen aan te smeren aan toeristen (van zonnebrillen, hoeden of sleutelhangers tot sigaretten, die je trouwens per stuk kunt kopen, haha), schoenenpoetsers, eetkraampjes, verklede Peruaanse vrouwen met een lama die enkele geldstukken vragen voor een foto, enorm veel volk en nog meer duiven en prachtige gebouwen die het plein omringen! Kortom, sfeer en gezelligheid: 10/10!! Een stad waar je wel enkele dagen kunt vertoeven en dat hebben we dan maar ook gedaan.
- Tweedaagse uitstap naar de Colca Canyon, een van de diepste canyons ter wereld: Rond 3u ´s morgens kwam de gids ons ophalen in ons hostel met een minibusje samen met de andere toeristen voor de trip. De eerste stop na het ontbijt was ´Cruz del Condor´, een viewpoint om condors te spotten. Je weet wel. Zo van die supergrote vogels. Een van de grootste soort roofvogels ter wereld. Het zijn enorme grote en indrukwekkende vogels. Regelmatig vloog er eentje wel heel angstaanjagend dicht boven je hoofd. Nog nooit zag ik zoveel van die grote vogels bij elkaar. Heel mooi om te zien hoe de vogels zweefden boven de canyon. Na deze stop was het tijd om aan het echte werk te beginnen. Een dag wandelen naar het dieptepunt van de canyon, slapen in de canyon en daarna een dagje weer bergop tot aan de top. Goed voor zo´n 25 km! In een groepje van tien personen met ongeveer evenveel verschillende nationaliteiten begonnen we aan -voor mij- een van de zwaarste tochten die ik ooit heb gedaan. De eerste dag viel behoorlijk goed mee. Zo´n 16km en meestal berg naar beneden. Leuke stopjes in lokale dorpjes, veel bijgeleerd over de fauna en flora en vooral veel kennismaken en babbelen met de groepsleden. Na zo´n 7 uur wandelen kwamen we (eindelijk) aan bij onze slaapplaats, ´Oasis Sangalle´. Een mooie plek midden in het dal van de canyon met zwembad en alles wat we nodig hadden. ´s Avonds genoten we van enkele lekkere cocktails met de groep maar gingen we toch maar op tijd naar bed want de volgende dag was het nogmaals eens vroeg opstaan. Die nacht hebben we trouwens een kleine aardbeving gehad in de canyon. Heel raar om mee te maken. Niet erorm groot en lang in tijd maar best wel akelig en angstaanjagend omdat we ons op dat moment in een van de diepste canyons ter wereld bevonden. Niet te vergelijken natuurlijk met wat er in Nepal is gebeurd.... De rest van de tocht. Rond 5u ´s morgens begonnen we aan de tocht, jaja in het donker, met onze zaklampjes in de hand. In het donker, met een lege maag en stijve kitten van de dag ervoor wandelden we de Colca Canyon weer omhoog. Niet de leukste tocht ooit. Zeker niet in het begin toen het nog stikdonker was! De hele tijd opletten waar je loopt. Na een uurtje begon het beetje bij beetje klaar te worden en begon de zon erdoor te komen. Meteen begreep ik waarom we zo vroeg moesten beginnen wandelen die ochtend. Want samen met de zon begon ook de hitte erdoor te komen. En dat maakte de tocht alleen maar lastiger! Het was dan ook een klim van 9 km lang met een hoogteverschil van meer dan een kilometer! Oh wat waren we blij toen we tegen 8u eindelijk de top bereikten, met een prachtig uitzicht! Blij en ook best wel trots op onszelf! Het was een lastige tocht maar we zijn weer een ervaring rijker en het was een geslaagde tweedaagse met een supergroep! Weer een beetje grenzen verleggen! Na de tocht kregen we eindelijk ons verdiend ontbijt met alles erop en eraan: eitjes, koffie, boterhammen, melk, confituur,... We hadden het verdiend! De rest van de middag werd nog gevuld met een bezoekje aan het stadje Maca (waar je de typische terrasbouw in de bergen kon spotten), een bezoek aan de Hotsprings (die wij inwisselden voor een verfrissend duikje in de colca river), een stopje in Patapampa (het hoogste punt, nl. op 4800m, waar Jesse de hoogteziekte plots heel erg begon te voelen) en een stopje bij een nest alpaca´s en lama´s (de grappigste dieren ooit!). Wat een geslaagde tweedaagse en wat een indrukwekkend mooie tocht!
- Een weekje Cusco: Men had ons verteld dat we zeker enkele dagen op voorhand in Cusco moesten zijn voor we aan de Incatrail naar de Machu Picchu gingen vertrekken. Aangezien Cusco op 3400m ligt, zouden we wel weer eens last kunnen krijgen van de hoogteziekte. En wat hebben we allemaal gedaan in een weekje Cusco? Een wandeling naar Cristo Blanco (vergelijkbaar met het Jezus-beeld in Brazillie maar dan een stuk kleiner maar met een prachtig zicht over de stad), een free walking tour in de stad, een bezoek aan Sacred Valley (de heilige vallei van de Inca´s), een bezoek aan de omliggende dorpjes Pisac en Ollataytambo, bezoek aan de Maras (enorm indrukwekkende zoutvelden op een prachtige locatie midden in een dal) en een bezoek aan de terrasbouw in Moray. Veel te doen dus in Cusco en omgeving! Ook sprak ik nog eens af met een Belgische vriendin die ik leerde kennen in Leiden en ook gingen we enkele keren uit de levendige stad Cusco! Na een weekje hadden we zelfs al een beetje ons eigen stam-cafe: een cocktailbar die bijna iedere avond een bandje uitnodigde die enkel Beatles- en Coldplay- muziek speelde! Mijn twee favoriete bands en dan nog eens cocktails in de aanbieding! Wat wil een mens nog meer? We hadden onze week dus met andere woorden goed gevuld en daarna waren we eindelijk klaar voor de Inca Trail!! HOERA! Wat keken we hier al een eindje naar uit!
- De Inca Trail, een vierdaagse naar Machu Picchu: DAG 1: Tuut Tuut! Rond 4u30 al de wekker die afging om nog vlug te kunnen ontbijten en douchen met warm water want dat laatste zit er voor de komende vier dagen niet meer in! Stipt op tijd om 6u stond de gids aan ons hostel. Wandelen naar de bus, de bagage inladen en de rest van de groep ontmoeten. Iedereen had er duidelijk zin in! Veel kennismaken zat er toen nog niet in want eerst moesten we nog zo´n twee uur rijden naar de ontbijtplek in Ollantaytambo. En twee uur op een bus zitten voor Lore is twee uur slapen natuurlijk! Daarna ontbijt! Tijd om kennis te maken met de groep: een Canadees duo, een moeder en dochter uit Denemarken, een Brits koppel en nog een Deen. Stilletjes wat kennismaken en daarna nog even kort de bus op richting de start van de Inca Trail! Oeh spannend! Vooral omdat we nog niet zo goed wisten wat er ons de komende dagen te wachten stond. De eerste dag stond er 12km op het programma maar nog behoorlijk op het gemak vertelde de gids. We stopten die dag regelmatig bij Inca-sites en andere interessante stops. We begonnen aan onze tocht met een behoorlijk grote groep: 9 toeristen, 3 gidsen en dan nog eens 7 dragers die elk zo´n 20 a 25 kg op hun rug droegen. Zot om te zien. Iedere toerist moest zijn eigen backpack dragen met persoonlijk gerief en de dragers droegen de rest. Ongeloofelijk wat ze allemaal op hun rug hadden: eten en drinken voor de komende dagen, tenten en zelfs tafels en stoelen. Gekke Peruanen! Je moet weten dat de dragers elke dag meestarten met ons aan de wandeling maar ons daarna inhalen en op een veel rapper tempo de bergen ophuppelen om ´s middags en ´s avonds het kamp voor ons op te zetten: de tent om in te eten en alle persoonlijke tentjes om in te slapen! Echt zot! De wandeling van de eerste dag viel goed mee en was best wel mooi: mooie natuur en heel indrukwekkende Inca-sites. Een ervan was een mega groot terras in een dal. Als dat al zo indrukwekkend is, hoe zal Machu Picchu dan wel niet zijn? Na enkele uren wandelen was het lunchtijd. En net op tijd want de eerste druppels begonnen te vallen. Gelukkig konden we schuilen in de tenten die de dragers voor ons hadden opgezet! En de eerste luch was alvast superlekker! Een driegangen-menu die ze klaarmaakten in hun net opgezette keuken! We worden hier duidelijk verwend! Na de lunch terug aan de slag, helaas met regenponcho aan... Na enkele uren kwamen we eindelijk aan bij de eerste kampplek: kamperen in de tuin van een lokaal gezin. Super gezellig! Na wat rusten, kregen we weeral een geslaagde maaltijd en kropen we vroeg in ons bedje want uitslapen zit er tijdens de Inca Trail niet in! DAG 2: Om 5u30 werden we gewekt in de tent met een vers kopje coca-thee en een potje water als douche. De coca-plant helpt namelijk tegen de hoogte. Rugzak maken, ontbijttijd en klaar voor dag 2. Helaas kregen we bij het ontbijt het slechte nieuws dat het Deens koppel niet meer verder meeging met ons. De moeder was namelijk erg ziek geworden van de hoogte en zag het niet meer zitten om verder te gaan. Zo jammer!! Maar misschien wel de beste beslissing want die dag stond de zwaarste dag van de Inca Trail op het programma. De zwaarte ging niet zozeer om de afstand want het was ´maar´ 9 km die dag maar vooral de hoogte was de uitdaging die dag! Die dag bereikten we het hoogste punt van de track, nl. 4200m. En dat hebben we gevoeld, amai! En het was al niet genoeg dat het de zwaarste dag was van de trail, het moest dan nog eens enorm veel regenen die dag ook! En dat maakte het superlastig! We waren met zo´n 4 van de groep die zowat op hetzelfde tempo liepen dus dat maakte het wel leuker. Tegen de middag bereikten we uitgeput de top. Wat hadden we afgezien die ochtend. Het pas ernaartoe was ´Dead Womans Pass´. Het ging steil omhoog en door de hoogte was het enorm lastig om normaal te kunnen ademen. Het was net alsof je longen niet gevuld raakten met lucht. Iedere tien stappen waren we buiten adem. De coca-snoepjes hielpen gelukkig wel! Nog nooit was ik zo blij dat ik de top had bereikt! En we werden beloond met een prachtig uitzicht! Na een rustpauze op dit prachtig plekje, wandelden we in een stuk door naar de kampplek. De lunch was die dag pas later gepland zodat we in de midden van de dag geen pauze moesten houden en niet moesten wandelen met een volle maag. En na de lunch kregen we als beloning een vrije middag dus we hadden mooie vooruitzichten, alsook de motivatie om door te gaan! De rest van de tocht was de hele tijd afdalen. Helaas ging de zon weer eens weg en begon het nog maar eens te regenen. Heel onvoorspelbaar dat weer in de bergen! De gids vergeleek het Peruaanse weer graag met het humeur van de Peruaanse vrouw! Heel onvoorspelbaar dus! De grapjassen, die gidsen! Na een uurtje was de kampplaats in zicht! Daarna wachten op de rest van de groep, verse coca-thee drinken en lunchen. Het plan voor de vrije middag was rusten in het gras in de zon. Helaas liet het weer dit niet toe. Dan maar plan B: kaartspelletjes spelen met de groep in de tent! Geslaagde rustmiddag! DAG 3: Vandaag was het een Inca-dag! De ene Inca-site na de andere. De ene al wat mooier en/of interessanter dan de andere. De gids gaf overal geboeid uitleg. Die dag was en voelde als enorm lang aan. We moesten dan ook de grootste afstand overbruggen, nl 15km. Ook de omgeving moest enorm mooi zijn maar helaas was het bijna de hele tijd bewolkt. Maar af en toe werden we toch beloond met iets moois! De nautuur die dag was prachtig en enorm afwisselend. Het ene moment zag je besneeuwde bergtoppen en het andere moment wandelde je net door een regenwoud of jungle. ´s Middags lunchen bij een kudde lama´s en na de middag bezochten we nog enkele Inca-sites. Bij de aankomst aan de kampplaats werden we weer eens verwend door de kokjes: warme drankjes en zelfs hapjes! ´s Avonds het laatste, weeral heerlijke, avondmaal. We beloonden de kokjes en dragers met een fooi van de groep en bedankten hen voor al hun werk. Nog wat bijpraten en nog eens vroeg onder de wol. Morgen eindelijk de grote beloning, nl Machu Picchu! Niet te geloven dat het zo snel ging! Het mocht gerust nog een paar dagen duren met zo´n topgroep! DAG 4: Dat was de dag waar we al de hele tijd naar uitkeken! Machu Picchu binnenwandelen! Wat werden we die dag weer vroeg gewekt. Om 3u30 maar met coca-thee, warm water en een ontbijtpakket. Want echt tijd om te omtbijten was er niet. We moesten ons zo snel mogelijk klaarmaken en wandelen richting de start van het laatste stuk van de trail. We wandelden naar de startplaats, die trouwens belachelijk dicht lag bij de kampplaats. Na vijf minuten bereikten we dat punt, konden we uitrusten op de banken en moesten we nog zeker een uur wachten, nl tot 5u, tot de trail openging. Best wel frustrerend vonden we op het eerste moment. Maar na een half uur hadden we al een andere mening. We waren bijna de enige die gebruik konden maken van de banken. De rij achter ons was meters en meters lang geworden! En om 5u stipt ging de trail open! Hoera! De laatste kaartjes- en pasportcontrole en we konden aan het laatste stuk van de trail beginnen. Door de gids genoemd: een fluitje van een cent na wat we allemaal al afgewandeld hadden. En inderdaad, het wandelen die dag viel heel goed mee. Op een enorm steil stuk na, nl. de ´Gringo Killer´ genoemd! Een kort maar enorm lastig stuk, vooral voor je ademhaling. Maar eenmaal we dit gedaan hadden, waren we eindelijk bij die beruchte Zonnepoort! De plaats waarvan je een eerste prachtig zicht op Machu Picchu zou moeten hebben. Helaas waren er voor ons enkel wolken te zien! Wat een ontgoocheling! Maar de gids stelde ons gerust. Het zal wel opklaren. We hebben er even op moeten wachten maar kregen uiteindelijk wel het zicht waar we zo naar uitkeken! Oh wat waren we blij! We did it! Groepsknuffel en duimpje voor onszelf! Na wat rusten kregen we nog een uitgebreide rondleiding in de verborgen stad. Echt wel heel indrukwekkend die Machu Picchu. Helemaal omringd door bergen en prachtige natuur. Nu begrijp ik ook waarom de Spanjaarden het nooit ontdekt hebben. Ze hadden het dan ook echt goed verstopt. Een prachtige beloning van een geslaagde vierdaagse!!! Na het gezien te hebben, gingen we samen met de groep een lekker biefstuk met friet en een frisse pint gaan nuttigen. Iets waar we minstens evenveel naar uit hadden gekeken! En daarna de trein terug naar Cusco. Uitgeput ons bedje in! Machu Picchu, sowieso mijn hoogtepunt van Peru. Bedankt aan de kokjes, dragers, gidsen en vooral groepsleden voor de geslaagde Inca Trail!
Zo Peru, weeral een topper! Mooi land, leuke mensen leren kennen, prachtige natuur en veel gewandeld! Ondertussen zijn we al een tijdje in Bolivia. En ook hier genieten we met volle teugen van al het moois! Morgen een driedaagse naar de jungle, hoera. Foto´s volgen!!
Tot schrijfs!
Lore en Jesse
Geen opmerkingen:
Een reactie posten