Blijven hangen in Bolivie

Oh Bolivie, de plek waar we werkelijk ons hartje verloren zijn. Wat een reis van drie weken moest worden, werd een reis van twee maand in Bolivie. Dat zegt al genoeg! En vandaag vond ik eindelijk een moment om onze fantastische ervaringen uit Bolivie eens neer te typen.

Onze eerste stop, Copacabana! Nee, niet het fantastische strand in Rio de Janeiro maar een plekje aan de grens tussen Bolivie en Peru aan het Titicaca-meer. Wat normaal volgens de reisgidsen en alle collega-reizigers die we op onze reis al ontmoet hebben een prachtig plekje moest zijn in Bolivie was voor ons een ontgoocheling. Grootste reden? Het weer was verschrikkelijk! Grijze lucht, regen, koud en kil! Plan? Vanuit Copacabana een boot nemen naar Isla del Sol of het Zonne-eiland, daar kan het weer toch alleen maar beter zijn? De naam zegt het toch zelf?! Bootticketje kopen en op naar de plek waar de boten vertrekken. En alles was weer geregeld op zijn Zuid-Amerikaans. Met andere woorden: niet goed! Alle toeristen stonden daar mooi op tijd maar er was geen bootbestuurder te vinden. En de bootbestuurders die er dan al waren, bleken van niets te weten. Een tijdje later konden we toch vertrekken. Niet de droomrit waar we van droomden. Nog altijd koud en regenachtig. Gelukkig zaten we in goed gezelschap en hadden we veel babbeling! En net toen het gezellig begon te worden, viel de boot stil, in het midden van het meer. Maar de 'kapitein' wist er wel raad mee. Hij had er niets beter op gevonden dan de motor uit elkaar te halen... Lichte paniek in de ogen van de toeristen maar na enkele minuten konden we wel weer verder varen dankzij de handigheid van de kapitein! Na zo'n drie uur kwamen we aan op het Zonne-eiland, waar de zon eigenlijk ver te zoeken was. Het was er koud en kil. Vervallen huisjes, koeien en zwijnen op straat en modder, overal modder! Dan toch maar een hostel zoeken en samen uit gaan eten met onze boot-collega's! Een probleem: we waren niet naar de bank geweest en er was geen bank op het eiland. Ongeloofelijk dat we die les nu nog altijd niet geleerd zijn! We deelden dan maar een maaltijd (soep en vis met rijst voor nog geen drie euro!). De vrouw kreeg medelijden met ons en gaf ons toch beide een tasje soep. Oh zo gastvrij die Zuid-Amerikanen! 's Avonds zochten we nog met zijn allen een plekje om ene te gaan drinken. Maar dat bleek moeilijker dan gedacht. Nadat we weggejaagd werden op een party-boot, besloten we maar gewoon ons bedje op te zoeken. Door het bankprobleem viel ons plan om twee dagen op het eiland te blijven ook in het water want twee nachten hostel betalen bleek onmogelijk met ons budget! Toen we de volgende dag wakker werden was het - wonder boven wonder - prachtig weer! En het miezerig eilandje veranderde in het paradijs op aarde! Het plan was om 's morgens nog snel eens het eiland te verkennen voor we de boot namen. Maar dat plan viel ook in het water. Jesse was die nacht enorm ziek geworden. Waarschijnlijk weer eens van het eten! Dan maar de boot terug nemen naar Copacabana. Jesse laten uitzieken in bed en ik genoot van een terrasje in het zonnetje met een prachtig zicht op het enorme Titicaca-meer! En Jesse was enkele dagen later al veel beter en dan konden we toch nog samen Copacabana verkennen en genieten van al dat moois!



Volgende stop: La Paz! Eerste indruk? Enorm groot maar op een prachtige locatie! De stad ligt namelijk op zo'n 3800 meter hoogte omringd door prachtige besneeuwde bergen. Met die hoogte wordt La Paz gezien als de hoogste hoofdstad ter wereld. Wat eigenlijk niet correct is want La Paz is enkel de administratieve hoofdstad en Sucre is de officiele hoofdstad. Maar de Bolivianen zien La Paz veel meer als hun hoofstad dan het 'kleine' Sucre. In La Paz bezochten we de bizarre heksenmarkt (waar ze oa lama-foetussen verkochten die zogezegd geluk zouden moeten brengen) en de zwarte markt (waar je werkelijk alles kan kopen en verkopen en waar gestolen goederen een tweede thuis zoeken). Dan een van de bekendste 'bezienswaardigheden' in La Paz: de San Pedro gevangenis! Graag hadden we die ook eens van dichtbij gezien. Het is namelijk een van de bizarste gevangenissen ter wereld. Men zegt dat het een soort samenleving  of dorp op zich is. In de gevangenis zouden de gevangenen er hun eigen cel kopen. Hoe meer geld, hoe groter je cel. Ook zijn er winkels en restaurants binnen de gevangenis-muren. Vele gevangenen beweren dat ze zich veiliger voelen binnen dan buiten de gevangenis. Dit fenomeen hadden we graag van dichterbij gezien. En blijkbaar kon dat! Middels een kleine bijdrage aan een tussenpersoon kan je de gevangenis bezoeken. Alles kan in Bolivie, als je er maar voor betaalt! Corruptie allom... Dan dus die tussenpersoon proberen te vinden. Men vertelde ons dat we gewoon op een bankje voor het gevang moesten plaats nemen en dat we binnen de korste keren aangesproken zouden worden door een tussenpersoon die ons in het gevang zou kunnen smokkelen. Zo gezegd, zo gedaan maar die tussenpersoon hebben we toch niet gevonden. Achteraf gezien, misschien beter zo! Een ander leuk plekje in La Paz bleek de markt 'El Alto' te zijn, waar je een prachtig zicht hebt over de grootstad. En waar we werkelijk alles verkopen! Van kledij, eten en drinken tot auto-onderdelen en zelfs hele auto's. Na wat wandelen bleken we verdwaald te raken in een soort heksen-samenleving in El Alto. Allemaal vrouwtjes in kleine huisjes die kaarten lazen om de toekomst te voorspellen, wierrook brandden, offers deden en allerlei spreuken zeiden terwijl ze rond het kampvuur dansten. Heel interessant om te zien maar we maakten toch maar snel dat we weg waren uit die buurt voor ze ons vervloekten! En nog een leuke herinnering aan La Paz: terug afspreken met mijn Boliviaanse vriend die ik leerde kennen in Leiden, namelijk Ramiro. Een leuk weerzien en veel bijgepraat met een natje en een droogje!

De laatste dag in La Paz besloten we de wereldberoemde 'Death Road' af te fietsen. Een 63 km- lange rit. Kleine nuacering: bijna de hele tijd bergaf welliswaar. De weg loopt van La Paz tot in Coroico en is uitgeroepen tot 's werelds meest gevaarlijke weg! Jaarlijks zouden dan ook 200 tot 300 weggebruikers omkomen op deze weg door busongelukken, ongelukken met vrachtwagens of door mountainbike-tochten.

Een fietstochtje niet zonder risico's dus! Rond 8u vertrokken we samen met 7 anderen en ik als enigste meisje! De tocht had ik op zich wel erger verwacht. Op sommige plekken had ik welliswaar wat schrik omdat het nogal ferm naar beneden ging en dat er redelijk wat losse stenen lagen. Zo dichtbij een klif rijden om een camion te kruisen, leek ook niet een van mijn favorieten! Toch was ik blij om het met de fiets te doen en niet met bv. de auto. Want alleen al twee auto's zien kruisen op zo'n smalle weg deed me doodsangsten uitstaan! Het fietstochtje was wel in een prachtige natuur-ongeving! Maar veel rondkijken zat er voor mij niet in want ik keek maar naar beneden naar de weg en mijn fiets dan naar de omgeving. Gelukkig was er een foto-gids mee die de nodige plaatjes maakte voor ons. Na enkele uren fietsen waren we aan de finish en konden we onszelf trots een 'death road survivor' noemen!



Na La Paz was Rurrenabaque aan de beurt. Een plekje dicht bij het Boliviaanse regenwoud en bij de Pampas (= subtropisch grasland). Een busrit van18 uren lang er naartoe!! En wat voor een rit! Ze was verdorie gevaarlijker dan onze fietstocht van de dag ervoor! Wat we dus niet doorhadden was dat de ook de bus op de Death Road moest rijden om in Rurrenabaque te geraken! De meest beangstigende rit ooit!



Rurrenabaque, een schattig dorpje dicht bij de jungle. Bij aankomst maakten we meteen kennis met het jungle-klimaat! Regen, regen, regen! En als het regent in de jungle, dan regent het ook echt! Het water viel met bakken uit de lucht. Vanaf het busstation kregen we een originele lift in de laadbak achterin de moto. We besloten de tour naar de Pampas uit te stellen voor de volgende dag want we waren doodop van de busrit! En 's middags klaarde het weer op en konden we zelfs nog een plonsje nemen in het zwembad! We waren echt in het paradijs!



Driedaagse in de Pampas: piranha's vissen, zwemmen tussen de roze dolfijnen, kaaimannen en anaconda's (enorme slangen) spotten, aapjes spotten en kleurrijke vogels, drie dagen leven op een boot en slapen in houten hutjes midden de natuur! 's Avonds salsa dansen met de gids en genieten van ons internet-loze leven! Wat wil een mens nog meer? Oja en tienduizend muggenbeten rijker na de driedaagse! En onze groepsgenote 'Jungle-Jenny' zullen we alvast ook nooit vergeten!



Na de driedaagse bleek Jesse nogmaals ziek te zijn van het eten dus werden het enkele rustdagen in Rurrenabaque en daarna besloten we op jungle-driedaagse te gaan! We kregen verschillende programma's aangebodem waarvan oa survivor of semi-survivor.  We kozen voor de semi. Wat betekent: Je slaapt een nacht in de jungle en probeert je eigen voedsel te vangen door te vissen of te jagen maar als je niets vangt, heeft de gids een reservevoorraad voedsel zodat we niet uithongeren. De driedaagse semi-survival dus! In de jungle leerden we enorm veel bij over de fauna en de flora en maakten we kennis met de meest bizarre planten. Een plant die tegengif biedt als je een slagenbeet hebt, grote mieren die je als het ware verlammen als ze je bijten, verschillende soorten lianen die we oa ook gebruikten om rivieren over te steken. Jaja, de echte Tarzan en Jane kwamen in ons naar boven! Het werd een echte survivaltocht. Rivieren oversteken aan de hand van lianen of boomstammen, spinnewebben ontwijken, mierennesten oversteken,... Het waren lange tochten door de modder in de dichtbegroeide jungle met de regenjas! De gids baande zijn weg door de bomen aan de hand van zijn machetta! En in de jungle leerden we ook schieten met pijl en boog. Wat moeilijker is dan het lijkt. En slapen in de jungle is trouwens zaaalig! Absolute stilte en het enige wat je hoort zijn dierengeluiden. Geritsel door de struiken, vogelgefluit en nog duizendeneen andere geluiden waarvan ik begot niet wist wat het was! Toplocatie om een nachtje te vertoeven. Midden in de nacht werden we wel gewekt door geritsel dat van wel heel dichtbij kwam. Meteen sloeg onze fantasie op hol! Een zwijn, een mieren-eter of misschien zelfs een tijger? We hielden ons voor de veiligheid toch maar wat stil! Als afsluit van de driedaagse maakten we nog ringen uit kokosnoten. En bij deze kreeg ik ook mijn allereerste ring van Jesse!Een leuke herinnering aan een fantastische driedaagse! Oh en voor ik het vergeet! Toen we terugvaarden naar Rurrenabaque stopten we nog aan een klein of community genoemd waar ze nog enorm primitief leven. Het hoofd van de community was net bezig een aap te braden, die hij die ochtend geschoten had om dan later op te eten. De gelegenheid om aap te proeven liet ik aan me voorbij gaan maar het choqueerde me voor het leven!



Na Rurrenabaque was het weer tijd om richting La Paz te gaan. Onze volgende stop in nl. Oruro maar om daar te geraken moeten we eerst weer naar La Paz. Het land heeft nog niet zoveel wegen! Weer18h op de bus dus, weer die death road! En de busrit duurde nog langer dan in het doorgaan want de buschauffeur besloot na een paar uur een stop in te lassen van twee uur om zo nog meer volk op zijn bus proberen te krijgen. Want meer volk betekent meer geld! En het wacht-plan had gewerkt want na die twee uur was de bus overvol! Naast ons zat een heel gezin inclusief zwijntje op een tweepersoonszit! Een meisje in een van de vuilste kleren die ik ooit heb gezien. We besloten wat koekjes met hen te delen en dat maakte hen merkbaar heel gelukkig! En dat beeld maakte ons dan weer gelukkig! Rond 6u 's morgens kwamen we aan in La Paz. De bus stopte niet in het centrum waardoor we nog een minibus of taxi moesten nemen naar ons hostel. Maar helaas stapten we de verkeerde taxi in... Een fake-taxi waarbij nog eens fake-politie instapte ook voor een fake-drugscontrole. Om een lang verhaal kort te maken: gsm's en wat geld kwijt! Schade viel nog mee. Enkel wat materiele zaken kwijt! Laffe streek maar een van de duizend verhalen die je constant hoort in Bolivie. Verkeerde moment op de verkeerde plaats!



Tijd voor Oruro! Op zich een oke plek maar niet echt een plek om lang te vertoeven. In Lauwe is er verdorie meer te doen! Maar wat er wel is en waarvoor we gekomen waren: een treinstation! Van daaruit namen we een bus naar Uyuni, bekend om de grote zoutvlakte met een oppervlakte groter dan Belgie! Bergen fruit kopen op de markt (love it! Duizenden soorten en in enorme aantallen! En voor geen geld!!) en klaar voor een treinrit van 7 uur lang! Illegaal gedownloade films bekijken op groot scherm, slapen en uiteindelijk kwamen we aan in Uyuni! En oooh wat was het er koud! Die koude had ik totaaal niet gemist! Volgende dag een driedaagse doen naar Salar de Uyuni of de enorme zoutvlakte! Maar het was meer dan enkel de zoutvlakte. We stopten ook bij een cactussen-eiland, enkele kleurrijke meren, een natuurlijke warmwaterbron, geisers en zelfs enkele vulkanen. Prachtige en unieke natuur! Wow, wow, wow! Dit deed me nog meer houden van Bolivie! Op de zoutvlakte maakte we de typische foto's en verder genoten we van een fantastische driedaagse met een topgroep! De avonden werden gevuld met kaartenspelletjes en whiskey drinken (om ons op te warmen he ;) ). Topgroep, topsfeer en top-driedaagse! En ik kreeg er nog een cadeautje bovenop van de driedaagse: een enorme snotvolling!



Volgende stop: Potosi! Bekend om zijn mijnen. Een tour geboekt naar de zilvermijnen om nooit te vergeten. We kregen als intro wat info over de coca-bladeren, dynamiet en het werk in de mijnen. Daar kregen we ook de gelegenheid om cadeautjes te kopen voor de hardwerkende mijnwerkers. De mijnen, die waren zot om te zien. De ingang van de mijn alleen al. Een klein gat en daarna begon het klimmen en dalen. Ongelooflijk om te zien hoe groot die mijn wel niet was. Maar ook supersmalle doorgangen die een enorm claustrofobisch gevoel gaf. Ook de lucht is er bijzonder ijl waardoor ademhalen enorm lastig is. De manier van werken in de mijn is ook zot. Ze werken er niet voor de overheid of voor een baas maar werken in cooperatieven of allemaal kleine gevormde groepjes. Hele dagen zoeken ze naar 'zilver-aders' die hen dan leidt naar grote voorraden zilver. Daarna brengen ze het gevonden zilver naar een expert en zien ze hoeveel ze ervoor krijgen. Ze werken lange uren en het is zeker geen job zonder risico's. Enkele keren hoor je dynamiet-ontploffingen om zo de mijn nog groter te maken en er nog meer zilver uit te halen. Zotte en bewonderingswaardige levensstijl! Een bezoekje om niet zomaar te vergeten... 's Avonds ontmoetten we nog enkele toffe toeristen in ons hostel. Belgen dan nog wel! Veel ervaringen uitwisselen en we besloten om de volgende dag samen af te reizen richting Sucre!



Sucre, de hoofdstad van Bolivie. Het voelt niet echt als een hoofdstad maar het is best wel een mooie stad met mooie gebouwen en kathedralen. We deelden een kamer samen met de Belgjes en het werden een leuke drie dagen! De eerste avond werd een typische Belgische avond! Frietjes eten, voetbal kijken en bier drinken! Afgesloten met een Traditionele Boliviaanse dans-act in het hostel! Sfeer en gezelligheid allom. De volgende dagen bezochten we de stad en een toeristenmarkt niet ver van Sucre. Daarna afscheid nemen van de leuke Belgjes en op naar Cochabamba.



Cochabamba, de stad sprak ons niet zo aan maar ze hadden er een fantastisch plekje, nl. een heerlijke markt! Ideaal om enorm goedkoop fruit te kopen, milkshakes te drinken en souvenirs te kopen. Geen memorabele plek maar wel een typisch Boliviaans plekje waar de mensen nog heel traditioneel rondlopen gewikkeld in kleurrijke doeken, enorm veel cocabladeren kauwen en waar ze vers fruitsap maken op straat (mijn Boliviaanse favoriet!) en waar de mensen zo vriendelijk zijn en blij zijn om toeristen te zien. De volgende dag namen we al de bus naar Santa Cruz om daarna een bus te nemen naar Samaipata, wat voor ons een van de mooiste plekjes ooit bleek te worden in Bolivie.



Samaipata, oooh het beste plekje ter wereld! Een fantastisch hostel (uitgebaat door een Belg dan nog wel), vriendelijke mensen, een zalige groenten-en fruitmarkt en superleuke mensen ontmoet. En weinig tot geen wifi in het dorp! Perfect! Het dorpje was ook prachtig gelegen, omringd door prachtige natuur. Daar zou ik kunnen wonen! Het ligt dicht bij een nationaal park. Dat was ook de bedoeling van ons bezoek: Amboro Nationaal Park bezoeken. En of we dat gedaan hebben? Wees maar zeker! In totaal brachten we 13 dagen door in de jungle! Opgesplitst in een driedaagse en een tiendaagse. Ja, we zijn zot! Vooraf aan onze jungle-avonturen brachten we enkele dagen door in het hostel. Een ideale plek om te relaxen en om mensen te leren kennen. Iedere avond rond het kampvuur hangen samen met mensen die muziek spelen en zingen en wijn, veel wijn. Echt een topsfeertje!Ja mama, ik word groot. Ik begin nu zelfs al rode wijn te drinken. Reden? Wijn is goedkoper dan bier dus dan passen wij ons met veel plezier aan!  Na enkele dagen hadden we onze vaste rituelen. 's Morgens verse broodjes kopen op de markt, 's middags gaan eten bij een lokaal restaurantje voor nog geen euro nalf! Voor kip met rijst en verse limonade. En vooral genieten van de rust en de natuur. Ook vierden we in Samaipata het Inca-nieuwjaar op een Inca-site. Een groot feest voor de Bolivianen! Opblijven tot zonsopgang, veel muziek, drank, gedans, kampvuurhangen en lawaai maken. Een uniek tafereel! Op het einde van het feest werden we zelfs geinterviewd door de Boliviaanse TV! Niet dat ons Spaans intussen al zo goed was maar het feit dat twee gringo's de woorden 'Bueno' en 'Magnifico' uitspraken, was genoeg voor de TV-makers!



Na enkele dagen leerden we wat mensen kennen en vormden we allen samen een groep om naar de jungle te gaan. Een supergroep. En een goeie mix! Ieren, een Kiwi en zelfs nog twee andere Belgjes! We waren klaar om naar de jungle te gaan. Rond 9u de volgende dag waren we klaar om op tour te vertrekken. Enkele uren rijden en we konden beginnen aan het avontuur! De tocht was prachtig. Alle drie de dagen. Prachtige en enorme rotsten en bergen, enorm groene natuur, rivieren oversteken, stoppen op uitkijkpuntjes en gewoonweg wandelen in een prachtige omgeving. Na een lange wandeldag zat onze eerste dag erop! We waren aan onze kampplek. Een mooi rustig plekje aan het watr omringd door rotsen en veel groen. Ideale locatie om te kamperen. Tentje opzetten, hout zoeken voor het kampvuur, koken en rond het kampvuur hangen. De mannen haalden water van de waterval en de vrouwtjes gingen koken. Het water halen bleek geen eenvoudige opdracht en onmogelijk zonder nat te worden! 's Avonds aten we verse soep, roosterden we wat nootjesm verwarmden we ons rond het vuur en werd het een gezellige avond! De volgende dag werd het een dag zonder sleuen met de rugzak. Ons gerief bleek op de kampplek en we gingen een dagje wandelen door Amboro. Rivieren doorkruisenm lianen beklimmen, bergen beklimmen, takken en bomen uit de weg snijden met een machetta en vooral veel avontuur! Klimmen en klauteren op een berg naar de top. Er was helemaal geen pad dus maakte de gids een pad met de machetta! Een beetje onverantwoord als je het mij vraagt maar een enorm leuke tocht! Best wel lastig ook. De planten geven veel tegenwerk. Geregeld bleef ik wel eens vasthangen aan een of andere boom of plant! Maar de tocht was zeker de moeite waard! Wat een top-uitzicht!!De laatste dag was vooral wandelen door de regen, uitglijden in de laatste rivier die we moesten doorkruisen en uitkijken naar de bewoonde wereld! Na enkele uren waren we terug in de bewoonde wereld. We wandelden het dorpje binnen en stormden als een gek naar een lokaal shopje. Iedereen wou wel iets dat hij gemist had op de tocht: sigaretten voor de ene, coca cola voor iemand anders maar ook fruit, nootjes en chocola! Groepsfotootje en op naar Samaipata! Douche in en allen samen uit gaan eten! We waren uitgehongerd!! Het werd een gezellige Mexicaanse avond! Eindelijk weer eens deftig en veel eten! Daarna nog allen samen op cafe. De perfecte afsluit van een machtige driedaagse!



Na de jungle hadden we vooral nood aan rust. We hielden enkele luilekkerdagen in het wondermooie Samaipata. En vooral veel eten! Schade inhalen, haha! Maar zo lang stilzitten zat er ook niet in. Sinds de driedaagse spookte het gekke idee om een tiendaagse te doen al even in ons hoofd. Nog even twijfelen maar uiteindelijk besloten we om het toch te doen! Zaterdagavond maakten we er nog een mooie avond van met alle mensen van de jungle, gingen we naar een optreden en daarna scheidden onze wegen! De Ieren naar La Paz. Het Belgisch meisje, Lien, naar Belgie. Brecht gaan reizen met zijn vriendin. En wij en Reuben, de kiwi, op naar de jungle voor 10 dagen!



En dan die beruchte zondag waren we klaar om de jungle in te gaan voor tien dagen! We zijn echt zot. Voor het vertrek nog vlug een telefoontje naar huis en gaaaaaaaaaan! Uiteindelijk waren we met vier voor de tocht (Reuben, Jesse, ik en Tristan, een Fransman.) en er gingen ook twee gidsen mee. Nog even in de auto, een stopje aan de winkel om voor 15 euro coca-bladeren te kopen en op naar de jungle! Aan de start van het park zei Carmello, onze gids, nog lachend: 'Vanaf nu is er geen weg meer terug!'. Elk kregen we nog een grote zak eten voor in onze rugzak, wat ons toch wat gerust stelde en we konden vertrekken. Eten voor zes dagen en de rest wordt jagen en vissen! De tocht ging in een stevig tempo en meteen al bergop! We kregen de eerste dag wel meteen al mooie uitzichten te zien. Het werd een lastige eerste dag. Op een bepaald moment was het uitzicht echt eindeloos! Het enige wat je zag waren bomen. Eindeloos veel bomen. Amboro is dan ook een enorm groot park. Het heeft een oppervlakte van zo'n 44 000 km2. En de komende tien dagen gingen wij daar dus in ronddolen. De eerste dag was een lange dag. Meteen een goeie training voor de komende negen dagen! Rivieren doorkruisen, berg op en berg af! Tot we uiteindelijk aan onze eerste kampingplek kwamen. En toen begon het ritueel dat we iedere avond vanaf dan gingen herhalen. Tentje opzetten, hout zoeken voor het kampvuur, kampvuur in gang steken, soep maken en rond het vuur hangen.

De volgende negen verliepen gelijklopend maar wel veel zwaarder dan gedacht. Een avontuur. Dat was het zeker. Ik denk de zwaarste tiendaagse ooit! Het zwaarste was ongetwijfeld het weer dat tegenviel. Zes van de tien dagen regende het. En als het regent in een regenwoud is het niet even voor een halfuurtje maar voor uren aan een stuk. Gevolg? De rivieren waren in een nacht tot twee meter gestegen en dus onmogelijk te doorkruisen. Daardoor moesten we meermaals twee dagen op dezelfde kampplaats blijven waardoor we achterliepen op schema en de volgende dagen nog zwaarder werden. Door de regen was al ons materiaal ook steeds nat en werd een kampvuur bouwen bijna onmogelijk. Een dag bleven we zelfs meer dan 15 uur in onze tent omdat het regen goot! Enkele keren bouwden we wel een hutje uit bamboebomen en - bladeren. Wat geweldig was! Iedereen rond het vuurtje zich opwarmen in ons eigen gebouwd hutje! Topsfeertje! Een keer kregen we ook een onverwacht en onwelkom bezoekje in ons kamp. Een groot nest termieten of grote mieren besloot te verhuizen van huisje en passeerden allemaal door ons kamp. Ze waren met honderden. En ze liepen overal! Je wist niet waar te lopen. Best is ze te ontwijken want als die in je voet bijten doet het enorm veel pijn. Uiteindelijk na zo'n paar uur vonden ze hun volgend huisje en waren wij er gelukkig van verlost!

Dan het jagen was ook een uitdaging. Door het slechte weer waren de dieren moeilijk te vinden omdat ze schuilden voor de regen. We zagen veel voetsporen van dieren, tot zelfs die van jaguars, maar zagen heel weinig dieren. Wat hebben we dan gegeten in die tien dagen? De voorraad met brood en kaas. En jagen? Het werd vooral vissen, insecten eten, kikkers vangen, eetbare paddestoelen zoeken en allerlei soorten planten eten. En we overleefden ook op onze zelf meegebrachte snacks waar we allen heel spaarzaam mee omgingen. Enkele nootjes en koekjes iedere avond om ons toch nog een beetje te vullen. De spreuk: 'sharing is caring' werd een centrale leuze in de groep! En een keer schoten we een aapje neer. (Ja sorry. Normaal ben ik niet zo maar honger doet iets met een mens.) Maar konden we het dode aapje niet meer terugvinden in de wildernis. Zo zielig. Voor ons maar vooral ook voor het aapje. In een paar dagen tijd veranderden we echt in beesten. In de Pampas-tour keken we nog liefdevol naar alle dieren die we zagen. En hier, bij ieder dier dat we zagen, kwam dezelfde vraag: 'Can we eat it?'.  Op een dag zagen we een groot hert passeren langs het kamp. Meteen de reflex van iedereen: pak het! Maar op dat moment was onze ene gids ook op jacht. En ja, met het pistool mee. Dus wat beslisten we? Schieten met de katapult! En ja, we raakten het maar het was natuurlijk niet geraakt waardoor ons voedsel rustig verder huppelde en wij met honger bleven zitten! Oh wat hebben we ons vlees gemist die tien dagen!

En dan de tocht die was ongeloofelijk. Tot op bepaalde momenten zelfs super onverantwoord. Gelukkig waren we in goede handen van twee prachtige gidsen die goed voor ons zorgden en vooral voor mij! Ik moest die tien dagen echt mijn mannetje staan tussen al die mannen. Sommige dingen waren eerlijk gezegd echt te zwaar voor mij. We staken rivieren over met een enorme enorme kracht. Moest ik het alleen moeten oversteken was ik waarschijnlijk meteen met de stroming mee. De gidsen namen telkens mijn twee handen vast, zo maakten we een slinger en staken we samen de rivier over. En dat was echt nodig. Ongeloofelijk hoe sterk water kan zijn. En hoe hoog water kan komen door een beetje regen. Op vele plaatsen moesten we de rivier oversteken met de backpack in de lucht en kwam het water tot boven onze schouders! Wat een avontuur! De tocht was op vele plaatsen echt prachtig en machtig! We kwamen op stukken waar nog nooit eerder iemand anders geweest was. We wandelden door een enorm dichtbegroeide jungle met onze backpack aan. En de gids voorop, met zijn machetta (Je weet wel. Zo'n groot samurai-zwaard). Hij kapte de doorgang door de enorme dichte jungle. We staken honderden keren rivieren over en zagen prachtige watervallen en uitzichten. Wandelden door een enorme grot en genoten van al het moois.

Maar na zo'n zeven dagen was de sfeer even toch ver te zoeken. Iedereen was moe van de zware tochten, uitgeput van het tekort aan eten en waren we vooral de regen kotsbeu! We begonnen langzaamaan te verlangen naar het wonderleuke Samaipata. Kleine oppeppertjes hielpen wel. Carmello, onze gids die terugkwam van het jagen en die twee kikkers gevangen had of iemand die een vis gevangen had. Ongeloofelijk hoe blij we daarvan werden. Ook de momenten iedere avond rond het kampvuur zijn momenten die ik echt koester. Gezellig babbelen en alle beetje eten delen die we nog overhadden. Na die tien dagen zijn we een hechte groep geworden en hielpen we ook elkaar waar nodig. Want iedereen heeft het op een moment wel zwaar gehad.

En dan eindelijk kwam die laatste dag. Het moment waar iedereen naar uitkeek. Ieder uur telden we af tot we terug waren in Samaipata, de beschaving. Waar we weer alles en zoveel kunnen eten wat we willen! Maaaaar de regen was niet enkel ons tot last geweest. Ook de omliggende dorpjes. Waardoor de weg naar Samaipata onderbroken was... De weg lag er vreselijk bij. Bomen op de weg en een berg was ingestort waardoor auto's onmogelijk nog konden passeren... En wij hadden nog een twee uur lange autorit nodig om uiteindelijk in Samaipata te geraken. Op een bepaald moment zei de gids dat hij niet zeker was of we vanavond wel in Samaipata gingen geraken. Daar ging de sfeer. We wandelden uuuuuren aan een stuk. Veel meer uren dan onze gids op voorhand beloofd had. En iedereen kreeg het zwaar. Van dorpje naar dorpje wandelen op een weg die grotendeels ingestort en kapot was tot we eindelijk een lift kregen van een Boliviaan! Oh, wat zijn we die mens ongeloofelijk dankbaar! We konden hem knuffelen! Onze redder in nood. In het dorp waar we de lift kregen, kochten we alle cake van een vrouwtje uit haar shopje en gingen we eindelijk naar huis! Naar huis! Oh wat keken we er naar uit! 's Avonds, na onze eerste douche in tien dagen, gingen we allen samen Mexiaans eten. En ja, weer elk een dubbele menu! We hadden wat in te halen! Napraten over ons zot avontuur die we nooit in ons leven zullen vergeten!!



De volgende drie dagen na de jungle bleven we nog even hangen in het machtige Samaipata. Ons favoriete dorpje ooit! Na Lauwe dan natuurlijk! En wat deden we in die drie dagen? Eigenlijk vooral eten, eten en wijn drinken! Want we hadden het verdiend en zoo gemist! We bleven nog drie dagen samen met Reuben in ons favoriete hostel. Wat hebben we een fantastische tijd gehad in Samaipata en zo'n machtige mensen leren kennen!!



Ons laatste stopje was in Santa Cruz waar we nog steeds vooral veel aten en genoten van onze vrijheid! Echt enjoying life the fullest! Nog steeds was onze goeie vriend Reuben mee tot we na drie weken eindelijk toch eens afscheid moesten nemen. Maar oh wat kijken we terug op een fantastische drie weken in Samaipata en vooral een fantastische twee maand in Bolivia! Time of my life!