Na Bolivië was Argentinie aan de beurt. Doordat we veel langer dan gedacht in Bolivië gebleven waren, was onze tijd behoorlijk beperkt om de rest van het continent te verkennen. Er bleven nog zo'n twee weken over tot we naar onze laatste bestemming, nl. Zuid-Afrika, gingen, Maar enkele plekjes hadden we wel nog heel graag gezien in die laatste twee landen, o.a. de watervallen in Iguazu (enorme watervallen op de grens van Argentinië, Brazillië en Paraguay), Rio de Janeiro, Sao Paulo en Florianopolis (omdat mijn Leidse-Braziliaanse vriend daar woont).
Vanuit onze laatste stop in Bolivië probeerden we zo snel en zo goedkoop mogelijk Argentinië binnen te raken. Argentinië en Brazillië zijn ook al iets meer duurdere landen in Zuid-Amerika. Een goedkoop busticketje vinden om de grens over te steken bleek een uitdaging te zijn. De goedkoopste manier bleek doorheen Paraguay te zijn. Waarom niet? Zo zien we dat land ook eens! Nog een stempeltje erbij in ons paspoort, joepie! In Villa Montes in Bolivia hadden we rond 2u 's morgens een bus richting Brazillië. Maar de Boliviaanse klok blijft de Boliviaanse klok... Op tijd? Kennen ze niet! Wij stonden stipt op tijd aan het busstation maar er was geen bus en eigenlijk ook geen volk te bespeuren. Een beetje voor 4u kwam de bus op zijn gemakje aangereden! Dat was niet goed voor mijn ochtendhumeur! Toen mochten we de bus op voor 18 uur lang, hoera! Om 22 uur kwamen we eindelijk aan in Asuncion, de hoofdstad van Paraguay. Wat ook de drukste plek van heel het land bleek te zijn. De hele rit, de volle 18 uur lang kwamen we echt letterlijk bijna niets tegen! We reden namelijk uren doorheen ´de Chaco´, een savanne-achtig gebied dat 70% van het landoppervlak inneemt maar er woont maar 4% van de volledige bevolking. Het klimaat is er namelijk bijna onleefbaar. Een erg interessante busrit was het dus niet. Eindeloze natuur maar verder niets. Geen huis, geen dorp, niets, nada! Tot je dan in het drukke Asuncion binnenrijdt. Een wereld van verschil! Plots een drukke stad met zo´n 2 miljoen inwoners. Bijna de helft van het aantal inwoners van het volledige land leeft daar! Eenmaal aangekomen in Asuncion besloten we van daaruit door te reizen naar Puerte Iguazu, een stad aan de Argentijnse kant van de waterval. We hebben lang getwijfeld om de Braziliaanse of de Argentijnse kant van de waterval te doen maar na veel rondvragen aan andere reizigers, bleek de Argentijnse kant voor de meeste toch de mooiste te zijn!
Samen met Kim, onze Koreaanse vriend die we leerden kennen op de bus, reisden we samen door naar Argentinië. Goed voor nog enkele uren meer reisplezier! Twee bussen later en rond 9u 's morgens de volgende dag kwamen we eeeeindelijk aan op onze bestemming, Puerte Iguazu! We made it to Argentinaaa! We zochten samen met onze vriend een hostel en besloten een dagje uit te rusten na onze lange reisdagen. De volgende dag regende het de volledige dag dus leek een bezoekje aan de watervallen ook niet ideaal. Dan nog maar een dagje chillen in het hostel, genieten van het lekkere Koreaanse diner die Kim voor ons maakte en wachten op de zon!
En de volgende dag was de zon van de partij dus besloten we naar de enorme watervallen te gaan samen met Kim! En waaw, wat waren de watervallen indrukwekkend! Een enorm groot nationaal park vol watervallen. Zot om te zien hoe sterk de kracht van water is. Vanaf het eerste uitzichtpunt waren we meteen verkocht. Zo enorm groot en indrukwekkend en zo mooi. We liepen uren rond in het park van het ene uitzichtpunt naar het andere. Allemaal om ter mooist en om ter zotst! Op bepaalde plekken werden we zelfs kletsnat van de watervallen. Kortom, het was een prachtig nationaal park. Op bepaalde plekken kregen we zelfs beestjes te zien! Dus voor mij waren de watervallen zeker een niet te overslaan top-bezienswaardigheid!
Onze laatste avond hielden we een afscheidsdiner met Kim in het hostel. Deze keer was het onze beurt om te koken. Een goeie spaghetti met als dessert chocomousse! Oh, strevers dat we zijn! Een leuk afscheid. De volgende morgen kochten we nog een laatste potje dulce de leche (mijn Zuid-Armerikaanse favoriet, een mengsel van melk en suiker, een karamelachtige zoetigheid voor op de boterham, heeeerlijk!) voor op de bus en waren we klaar voor een busrit van 12 uur op naar Florianopolis in Brazillië.
Het was een kort maar onvergetelijk bezoek aan Argentinië! Na Argentinië was het tijd voor onze laatste twee weekjes in Zuid-Amerika. Er stonden nog twee weken Brazillië op het programma. Op naar Brazil, lalalalalalalaaa!
Onze laatste twee weken startten in Florianopolis, ookwel bekend als Floripa omdat het vaak vergeleken wordt met Florida. De bedoeling was om mijn Leidse vriend Giorgio daar te ontmoeten want hij woont daar maar op dat moment was hij zelf aan het reizen. Gelukkig reizen in eigen land dus ontmoette ik hem enkele dagen later in Sao Paulo. Het reizen naar Floripa verliep zoals meestal even chaotisch zoals al het reizen in Zuid-Amerika. Na drie bussen waren we eindelijk aan het juiste busstation. Daar konden we de nachtbus op naar Floripa. En daar kregen we een leuke verrassing. Voor de normale prijs kregen we plots business-class! Brede zetels, zachte kussens! Zaalig! Beste nachtrust ooit op een bus! Op naar Florianopolis!
Rond 7u 's morgens kwamen we aan. Meteen reisden we door naar Barra de Lagoa, een stukje op het eiland van Florianopolis. Meteen het echte Brazillië voor ons: zon, zee en strand! We besloten eens echt te gaan genieten! We ontdekten een zalige bakkerij met bouls de Berlin, aten een ijsje op het strand en gingen naar een plaatselijk muziekfestivalletje. Later op de avond trad de baas van ons guesthouse op in het centrum van de stad. Het werd een gezellige avond met sfeervolle muziek, sociale brazilianen en genoeg wijn! Meteen een superstart van Brazillië!
De volgende dagen in Florianopolis verkenden we de verschillende stranden en buurten. Floripa, een mooi plekje op aard.
Dan was het tijd voor Rio de Janeiro, de tweede grootste stad van Brazillië. Weer een busrit van 18uur voor de boeg, olé! Rond 8u30 's morgens kwamen we aan in het centrum van dé stad van Brazillië, Rio! Een bus naar het strand van Copacabana, waar ons hostel dichtbij ligt. Wat ook weer een uurtje op de bus was! Een iets zullen we na een jaar reizen zeker niet missen, namelijk die onmenselijk lange uren op de bus. Eenmaal aangekomen op Copacabana begon de wandeling naar ons hostel. Op booking.com hadden we gelezen dat het nogal een stevige klim was naar het hostel. En oja, dat was het zeker! Een baantje steil omhoog. Toch wel een uitdaging met die zware backpack op de rug! Aan het begin van de straat stond zelf een moto-taxi-bedrijf om de mensen naar boven te brengen. Zo steil was het dus. Misschien als we echt eens lui zijn, proberen we dit ook eens dachten we. Eerst eens stoer doen en omhoog wandelen. Een kwartiertje vloeken en zuchten maar uiteindelijk waren we aan de top van de helling, alsook aan ons hostel. Hoera! 's Middags wandelden we langs de eindeloze en mooie kust van Rio. Ooh morantisch! De volgende dag besloten we ons van onze sportiefste kant te laten zien en gingen ze lopen langs de kust. Te beginnen aan Copacabana Beach, het strand waar alles kan en alles mag! Alles draait om jezelf laten zien van je beste kant en gezien worden! Geen schaamte of gêne! Vrouwen van alle leeftijden gekleed in de kortste schortjes of de kleinste bikini's. Het echte Brazillië! Alsook de Braziliaanse konten waren aanwezig! Een looptochtje om niet snel te vergeten dus.
De rest van de dagen in Rio deden we de vaste clichés. Te beginnen met Jezeke op den berg. Hét symbool van Rio. Lang geleden dat we ons nog zo'n echte toerist voelden. Uren aanschuiven in de rij om een ticketje te kopen om dan pas 3 uur later echt naar het stambeeld van Jezus te mogen gaan kijken. Maar geen paniek. De tussentijd vulden we goed in met genieten van het zonnetje op het strand met een Caipirinha (een typische Braziliaanse cocktail) in de hand! Even later mochten we dan toch naar het stambeeld. Even in de bus, een kleine wandeling omhoog en daar stonden we dan bij de grootste Jezus ooit. Het beeld is bijna 40 meter hoog. Een indrukwekkend beeld en een nog meer indrukwekkend zicht op de stad, Sugarloaf Mountain, de oceaan en de prachtige natuur. Alsook op de vele enorme favela's (of krottenwijken). 's Avonds besloten we het Braziliaanse nachtleven te ontdekken. Lapa bleek de uitgaansbuurt dus gingen we daarheen. Enorm veel volk, de ene bar na de andere en een enorm leuke sfeer. Leuke mensen ontmoet, pintjes gedronken en tegen de ochtend waren we terug in ons hostel. Een geslaagd avondje uit!
De volgende dag hadden ze een regen-dag in Rio. Ideaal want een uitslaapdag konden we best gebruiken na een nachtje uit. Een hele dag sofa-hangen, zalig! Tot we plots iets akeligs ontdekten. We hadden allebei al een hele tijd last van enkele beten sinds onze 10-daagse in de jungle in Bolivië. De beten jeukten niet alleen maar we voelden ook echt pijn. Af en toe voelde ik een pijnlijke steek in de beet en vooral 's nachts had ik af en toe een hatelijk stekelig gevoel. We besloten het eens te googelen en kwamen uit bij 'creeping myiasis', een bizarre jungle-ziekte. Het zit zo. je hebt een muggenbeet. Een vlieg gaat erop zitten en legt ondertussen onderhuids eitjes. En die eitjes komen uit en worden kleine larven die groeien onder je huid. Ze leen onder je huid en bewegen dan ook af en toe. Wat die stekelige pijn verklaart! Ieeeeuw, net een horror-film!!! We gingen - een beetje in paniek- naar de apotheek. Maar die begreep het niet zo goed. Iets uitleggen in het Portugees leek moeilijker dan gedacht. Hatelijk toch? Net nu ik eindelijk een beetje wegkon met Spaans, komen we aan in Brazillië waar ze Portugees spreken. En iedereen vooraf maar zeggen dat die twee talen zo gelijkaardig zijn. Wel, dat zijn ze dus niet! Zelfs toen meneer de aptoheek zijn Google Translate bovenhaalde bleef het moeilijk. Gelukkig wist Google wel raad. Een plakker erop zodat de beestjes geen lucht meer krijgen en naar boven zullen komen om adem te happen. En via die adem-opening zou je de beestjes er enkele dagen later moeten kunnen uithalen. En gelukkig. Enkele dagen later konden we onszelf bevrijden van die akelige vieze schepsels! Wat een gruwelijke operatie! Bedankt Bolivië, voor de leuke souvenir van de jungle!
Een van de laatste dagen in Rio besloten we een bezoek te brengen aan een favela of krottenwijk. Een gebied met een lage levensstandaard, lage inkomens en veel criminaliteit. Je kan die bezoeken met een tour of als je stoer genoeg bent doe je het op jezelf. En die uitdaging gingen we graag aan. Jesse al iets zelfzekerder dan mij maar we besloten het toch maar te doen. Na een jaar reizen, heb je het op een bepaald moment ook gewoon gehad met tours doen met een gids. Voor de zekerheid namen we toch maar weinig waardevolle spullen mee want je komt toch maar in de armste buurten van Rio. En dat als gringo! Gewaagd. Je hoort en leest ook vaak verhalen over de favela's. Verhalen van geweld, diefstal en drugs. Geen bezoekje zonder risico's dus! Maar we hadden het natuurlijk ook niet helemaal ondoordacht gedaan. Op het net hadden we ook veel positieve verhalen gelezen over mensen die het alleen en op zichzelf bezocht hadden. Dus wisten we wel een beetje wat ons te wachten stond. We namen de bus richting Rocchina, de grootste favela van Rio. We stapten af bij de dichtste bushalte en gingen op avontuur. Erg welkom voelden we ons niet. Veel mensen staarden en keken ons weg. Gelukkig waren er anderen die wel vriendelijk lachten waardoor we het er toch maar op waagden. We besloten het eerste kleine paadje naar boven te nemen. Een beetje dieper de favela in. En dan begon het doolhof. Het ene kleine paadje na het andere. De hele tijd maakten we keuzes. Links? Rechts? Of gewoon rechtdoor? Overal kleine huisjes en winkeltjes en het was ook behoorlijk vies overal. En enorm veel volk. Wie weet hoeveel volk hier woont. Volgens de cijfers zou er zo'n 70 000 man wonen op één enkele bergheuvel. Herinneringen van India kwamen naar boven. Alleen de koeien op de weg ontbraken nog! Uiteindelijk begon ik mij beetje bij beetje wel op mijn gemak te voelen. Angst maakte plaats voor appreciatie van de buurt. Hoe dicht die mensen samenleven. Hoe iedereen iedereen kent. Op onze tocht kwamen we ook enkele tour-groepen tegen die ons feliciteerden met ons moedig zijn! Maar op een bepaald moment werd het toch een beetje eng en besloten we terug te keren. Plots begon een groepje Braziliaanse jongeren, die duidelijk iets teveel gedronken hadden, fel te doen tegen Jesse. Duwen en trekken en vragen wat we hier eigenlijk deden. Ook zag ik op een bepaald moment iemand lopen met een revolver in zijn hand. Dat had ik nog nooit in mijn leven in het echt gezien en het maakte me enorm angstig! Misschien waren we toch wat te diep de favela ingegaan. Men zegt toch altijd over de favela's: hoe hoger, hoe gevaarlijker! De drugsbazen of gevaarlijkste mensen zouden het hoogste wonen. Als de politie dan een inval doet, kunnen zij het gemakkelijkste vluchten. Toch een andere wereld die favela's... Maar soms zie je ook wel een enorm gezellige sfeer, een sfeer van samenhorigheid tussen de mensen die er wonen. Volgens mij houden ze niet echt van indringers. En gelijk hebben ze. Sommige toeristen lopen er met een 'go pro' en grote Canon-camera in de hand en fotograferen ze mensen als dieren in een zoo. Zo onrespectvol. Wij liepen er ook wel rond. Zij waren ook wel gezien als de toerist maar de manier hoe je je gedraagt bepaalt toch ook wel veel denk ik... Op zich ben ik wel blij dat ik het gezien heb. Een heel interessant fenomeen. En of het echt gevaarlijk is? Op bepaalde stukken wel maar je de mensen toch nog hun privacy geeft, ben je wel oké denk ik. De locatie van de favela is trouwens prachtig! Het is gelegen op een enorme bergheuvel en de favela bestaat uit duizenden kleurrijke huisjes. Met een prachtig zicht op de wee. Wel ook bizar. Als je op de straat staat, zie je aan de ene kant de enorme favela en langs de andere kant de kust en het ene chique hotel naast het anderen. Twee zo'n verschillende werelden zo dicht bij elkaar. Hartverscheurend om te zien hoe mensen samen maar toch zo apart naast elkaar leven. Een heel interessant bezoekje voor een sociaal werker, dat is zeker!
De rest van onze tijd in Rio deden we de rest van de toerist-cliché-bezoeken: wandelen langs de kust en een bezoek brengen aan Pao de Acucar of de Suikerbroodberg. Een geslaagd bezoek aan Rio. Tijd voor onze laatste stop in Brazillië, alsook in Zuid-Amerika: Sao Paulo! Ongeloofelijk hoe die tijd in Zuid-Amerika weer gevlogen is!
Sao Paulo, een leuke afsluit van Brazillië. De stad op zich had voor mij persoonlijk niet zoveel te bieden: wat musea, winkelcentra, marktjes,... Het leukste was sowieso enkele keren afspreken met mijn goeie Leidse vriend Giorgio: pintjes drinken, herinneringen ophalen en het Braziliaanse nachtleven verkennen!
We hadden een fantastische tijd in Zuid-Amerika. Tijd voor onze laatste maand van onze wereldreis in Zuid-Afrika!
PS: Ja ik weet het. Ondertussen zijn we al drie weken weer thuis! Wat? Drie weken? Zot é! Binnenkort volgt dus nog wel een update van ons laatste maandje! Groetjesssss ♥
Samen met Kim, onze Koreaanse vriend die we leerden kennen op de bus, reisden we samen door naar Argentinië. Goed voor nog enkele uren meer reisplezier! Twee bussen later en rond 9u 's morgens de volgende dag kwamen we eeeeindelijk aan op onze bestemming, Puerte Iguazu! We made it to Argentinaaa! We zochten samen met onze vriend een hostel en besloten een dagje uit te rusten na onze lange reisdagen. De volgende dag regende het de volledige dag dus leek een bezoekje aan de watervallen ook niet ideaal. Dan nog maar een dagje chillen in het hostel, genieten van het lekkere Koreaanse diner die Kim voor ons maakte en wachten op de zon!
En de volgende dag was de zon van de partij dus besloten we naar de enorme watervallen te gaan samen met Kim! En waaw, wat waren de watervallen indrukwekkend! Een enorm groot nationaal park vol watervallen. Zot om te zien hoe sterk de kracht van water is. Vanaf het eerste uitzichtpunt waren we meteen verkocht. Zo enorm groot en indrukwekkend en zo mooi. We liepen uren rond in het park van het ene uitzichtpunt naar het andere. Allemaal om ter mooist en om ter zotst! Op bepaalde plekken werden we zelfs kletsnat van de watervallen. Kortom, het was een prachtig nationaal park. Op bepaalde plekken kregen we zelfs beestjes te zien! Dus voor mij waren de watervallen zeker een niet te overslaan top-bezienswaardigheid!
Onze laatste avond hielden we een afscheidsdiner met Kim in het hostel. Deze keer was het onze beurt om te koken. Een goeie spaghetti met als dessert chocomousse! Oh, strevers dat we zijn! Een leuk afscheid. De volgende morgen kochten we nog een laatste potje dulce de leche (mijn Zuid-Armerikaanse favoriet, een mengsel van melk en suiker, een karamelachtige zoetigheid voor op de boterham, heeeerlijk!) voor op de bus en waren we klaar voor een busrit van 12 uur op naar Florianopolis in Brazillië.
Het was een kort maar onvergetelijk bezoek aan Argentinië! Na Argentinië was het tijd voor onze laatste twee weekjes in Zuid-Amerika. Er stonden nog twee weken Brazillië op het programma. Op naar Brazil, lalalalalalalaaa!
Onze laatste twee weken startten in Florianopolis, ookwel bekend als Floripa omdat het vaak vergeleken wordt met Florida. De bedoeling was om mijn Leidse vriend Giorgio daar te ontmoeten want hij woont daar maar op dat moment was hij zelf aan het reizen. Gelukkig reizen in eigen land dus ontmoette ik hem enkele dagen later in Sao Paulo. Het reizen naar Floripa verliep zoals meestal even chaotisch zoals al het reizen in Zuid-Amerika. Na drie bussen waren we eindelijk aan het juiste busstation. Daar konden we de nachtbus op naar Floripa. En daar kregen we een leuke verrassing. Voor de normale prijs kregen we plots business-class! Brede zetels, zachte kussens! Zaalig! Beste nachtrust ooit op een bus! Op naar Florianopolis!
Rond 7u 's morgens kwamen we aan. Meteen reisden we door naar Barra de Lagoa, een stukje op het eiland van Florianopolis. Meteen het echte Brazillië voor ons: zon, zee en strand! We besloten eens echt te gaan genieten! We ontdekten een zalige bakkerij met bouls de Berlin, aten een ijsje op het strand en gingen naar een plaatselijk muziekfestivalletje. Later op de avond trad de baas van ons guesthouse op in het centrum van de stad. Het werd een gezellige avond met sfeervolle muziek, sociale brazilianen en genoeg wijn! Meteen een superstart van Brazillië!
De volgende dagen in Florianopolis verkenden we de verschillende stranden en buurten. Floripa, een mooi plekje op aard.
Dan was het tijd voor Rio de Janeiro, de tweede grootste stad van Brazillië. Weer een busrit van 18uur voor de boeg, olé! Rond 8u30 's morgens kwamen we aan in het centrum van dé stad van Brazillië, Rio! Een bus naar het strand van Copacabana, waar ons hostel dichtbij ligt. Wat ook weer een uurtje op de bus was! Een iets zullen we na een jaar reizen zeker niet missen, namelijk die onmenselijk lange uren op de bus. Eenmaal aangekomen op Copacabana begon de wandeling naar ons hostel. Op booking.com hadden we gelezen dat het nogal een stevige klim was naar het hostel. En oja, dat was het zeker! Een baantje steil omhoog. Toch wel een uitdaging met die zware backpack op de rug! Aan het begin van de straat stond zelf een moto-taxi-bedrijf om de mensen naar boven te brengen. Zo steil was het dus. Misschien als we echt eens lui zijn, proberen we dit ook eens dachten we. Eerst eens stoer doen en omhoog wandelen. Een kwartiertje vloeken en zuchten maar uiteindelijk waren we aan de top van de helling, alsook aan ons hostel. Hoera! 's Middags wandelden we langs de eindeloze en mooie kust van Rio. Ooh morantisch! De volgende dag besloten we ons van onze sportiefste kant te laten zien en gingen ze lopen langs de kust. Te beginnen aan Copacabana Beach, het strand waar alles kan en alles mag! Alles draait om jezelf laten zien van je beste kant en gezien worden! Geen schaamte of gêne! Vrouwen van alle leeftijden gekleed in de kortste schortjes of de kleinste bikini's. Het echte Brazillië! Alsook de Braziliaanse konten waren aanwezig! Een looptochtje om niet snel te vergeten dus.
De rest van de dagen in Rio deden we de vaste clichés. Te beginnen met Jezeke op den berg. Hét symbool van Rio. Lang geleden dat we ons nog zo'n echte toerist voelden. Uren aanschuiven in de rij om een ticketje te kopen om dan pas 3 uur later echt naar het stambeeld van Jezus te mogen gaan kijken. Maar geen paniek. De tussentijd vulden we goed in met genieten van het zonnetje op het strand met een Caipirinha (een typische Braziliaanse cocktail) in de hand! Even later mochten we dan toch naar het stambeeld. Even in de bus, een kleine wandeling omhoog en daar stonden we dan bij de grootste Jezus ooit. Het beeld is bijna 40 meter hoog. Een indrukwekkend beeld en een nog meer indrukwekkend zicht op de stad, Sugarloaf Mountain, de oceaan en de prachtige natuur. Alsook op de vele enorme favela's (of krottenwijken). 's Avonds besloten we het Braziliaanse nachtleven te ontdekken. Lapa bleek de uitgaansbuurt dus gingen we daarheen. Enorm veel volk, de ene bar na de andere en een enorm leuke sfeer. Leuke mensen ontmoet, pintjes gedronken en tegen de ochtend waren we terug in ons hostel. Een geslaagd avondje uit!
De volgende dag hadden ze een regen-dag in Rio. Ideaal want een uitslaapdag konden we best gebruiken na een nachtje uit. Een hele dag sofa-hangen, zalig! Tot we plots iets akeligs ontdekten. We hadden allebei al een hele tijd last van enkele beten sinds onze 10-daagse in de jungle in Bolivië. De beten jeukten niet alleen maar we voelden ook echt pijn. Af en toe voelde ik een pijnlijke steek in de beet en vooral 's nachts had ik af en toe een hatelijk stekelig gevoel. We besloten het eens te googelen en kwamen uit bij 'creeping myiasis', een bizarre jungle-ziekte. Het zit zo. je hebt een muggenbeet. Een vlieg gaat erop zitten en legt ondertussen onderhuids eitjes. En die eitjes komen uit en worden kleine larven die groeien onder je huid. Ze leen onder je huid en bewegen dan ook af en toe. Wat die stekelige pijn verklaart! Ieeeeuw, net een horror-film!!! We gingen - een beetje in paniek- naar de apotheek. Maar die begreep het niet zo goed. Iets uitleggen in het Portugees leek moeilijker dan gedacht. Hatelijk toch? Net nu ik eindelijk een beetje wegkon met Spaans, komen we aan in Brazillië waar ze Portugees spreken. En iedereen vooraf maar zeggen dat die twee talen zo gelijkaardig zijn. Wel, dat zijn ze dus niet! Zelfs toen meneer de aptoheek zijn Google Translate bovenhaalde bleef het moeilijk. Gelukkig wist Google wel raad. Een plakker erop zodat de beestjes geen lucht meer krijgen en naar boven zullen komen om adem te happen. En via die adem-opening zou je de beestjes er enkele dagen later moeten kunnen uithalen. En gelukkig. Enkele dagen later konden we onszelf bevrijden van die akelige vieze schepsels! Wat een gruwelijke operatie! Bedankt Bolivië, voor de leuke souvenir van de jungle!
Een van de laatste dagen in Rio besloten we een bezoek te brengen aan een favela of krottenwijk. Een gebied met een lage levensstandaard, lage inkomens en veel criminaliteit. Je kan die bezoeken met een tour of als je stoer genoeg bent doe je het op jezelf. En die uitdaging gingen we graag aan. Jesse al iets zelfzekerder dan mij maar we besloten het toch maar te doen. Na een jaar reizen, heb je het op een bepaald moment ook gewoon gehad met tours doen met een gids. Voor de zekerheid namen we toch maar weinig waardevolle spullen mee want je komt toch maar in de armste buurten van Rio. En dat als gringo! Gewaagd. Je hoort en leest ook vaak verhalen over de favela's. Verhalen van geweld, diefstal en drugs. Geen bezoekje zonder risico's dus! Maar we hadden het natuurlijk ook niet helemaal ondoordacht gedaan. Op het net hadden we ook veel positieve verhalen gelezen over mensen die het alleen en op zichzelf bezocht hadden. Dus wisten we wel een beetje wat ons te wachten stond. We namen de bus richting Rocchina, de grootste favela van Rio. We stapten af bij de dichtste bushalte en gingen op avontuur. Erg welkom voelden we ons niet. Veel mensen staarden en keken ons weg. Gelukkig waren er anderen die wel vriendelijk lachten waardoor we het er toch maar op waagden. We besloten het eerste kleine paadje naar boven te nemen. Een beetje dieper de favela in. En dan begon het doolhof. Het ene kleine paadje na het andere. De hele tijd maakten we keuzes. Links? Rechts? Of gewoon rechtdoor? Overal kleine huisjes en winkeltjes en het was ook behoorlijk vies overal. En enorm veel volk. Wie weet hoeveel volk hier woont. Volgens de cijfers zou er zo'n 70 000 man wonen op één enkele bergheuvel. Herinneringen van India kwamen naar boven. Alleen de koeien op de weg ontbraken nog! Uiteindelijk begon ik mij beetje bij beetje wel op mijn gemak te voelen. Angst maakte plaats voor appreciatie van de buurt. Hoe dicht die mensen samenleven. Hoe iedereen iedereen kent. Op onze tocht kwamen we ook enkele tour-groepen tegen die ons feliciteerden met ons moedig zijn! Maar op een bepaald moment werd het toch een beetje eng en besloten we terug te keren. Plots begon een groepje Braziliaanse jongeren, die duidelijk iets teveel gedronken hadden, fel te doen tegen Jesse. Duwen en trekken en vragen wat we hier eigenlijk deden. Ook zag ik op een bepaald moment iemand lopen met een revolver in zijn hand. Dat had ik nog nooit in mijn leven in het echt gezien en het maakte me enorm angstig! Misschien waren we toch wat te diep de favela ingegaan. Men zegt toch altijd over de favela's: hoe hoger, hoe gevaarlijker! De drugsbazen of gevaarlijkste mensen zouden het hoogste wonen. Als de politie dan een inval doet, kunnen zij het gemakkelijkste vluchten. Toch een andere wereld die favela's... Maar soms zie je ook wel een enorm gezellige sfeer, een sfeer van samenhorigheid tussen de mensen die er wonen. Volgens mij houden ze niet echt van indringers. En gelijk hebben ze. Sommige toeristen lopen er met een 'go pro' en grote Canon-camera in de hand en fotograferen ze mensen als dieren in een zoo. Zo onrespectvol. Wij liepen er ook wel rond. Zij waren ook wel gezien als de toerist maar de manier hoe je je gedraagt bepaalt toch ook wel veel denk ik... Op zich ben ik wel blij dat ik het gezien heb. Een heel interessant fenomeen. En of het echt gevaarlijk is? Op bepaalde stukken wel maar je de mensen toch nog hun privacy geeft, ben je wel oké denk ik. De locatie van de favela is trouwens prachtig! Het is gelegen op een enorme bergheuvel en de favela bestaat uit duizenden kleurrijke huisjes. Met een prachtig zicht op de wee. Wel ook bizar. Als je op de straat staat, zie je aan de ene kant de enorme favela en langs de andere kant de kust en het ene chique hotel naast het anderen. Twee zo'n verschillende werelden zo dicht bij elkaar. Hartverscheurend om te zien hoe mensen samen maar toch zo apart naast elkaar leven. Een heel interessant bezoekje voor een sociaal werker, dat is zeker!
De rest van onze tijd in Rio deden we de rest van de toerist-cliché-bezoeken: wandelen langs de kust en een bezoek brengen aan Pao de Acucar of de Suikerbroodberg. Een geslaagd bezoek aan Rio. Tijd voor onze laatste stop in Brazillië, alsook in Zuid-Amerika: Sao Paulo! Ongeloofelijk hoe die tijd in Zuid-Amerika weer gevlogen is!
Sao Paulo, een leuke afsluit van Brazillië. De stad op zich had voor mij persoonlijk niet zoveel te bieden: wat musea, winkelcentra, marktjes,... Het leukste was sowieso enkele keren afspreken met mijn goeie Leidse vriend Giorgio: pintjes drinken, herinneringen ophalen en het Braziliaanse nachtleven verkennen!
We hadden een fantastische tijd in Zuid-Amerika. Tijd voor onze laatste maand van onze wereldreis in Zuid-Afrika!
PS: Ja ik weet het. Ondertussen zijn we al drie weken weer thuis! Wat? Drie weken? Zot é! Binnenkort volgt dus nog wel een update van ons laatste maandje! Groetjesssss ♥
Geen opmerkingen:
Een reactie posten